AMPHIKTYONBOOKS

TRANSLATION IN MANY LANGUAGES

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Ψυχογονικός Αριθµός των Πυθαγορείων και το ζωογονικό τρίγωνο

Ο Ψυχογονικός Αριθµός των Πυθαγορείων και το ζωογονικό τρίγωνο  

Εισαγωγή: Ένα σηµαντικό µέρος της πανάρχαιας Ορφικής διδασκαλίας έχει ενσωµατωθεί στην Πυθαγόρεια αριθµοθεωρία, ή καλύτερα στην Πυθαγόρεια κοσµοθεωρία1. Τα όρια µεταξύ  Ορφισµού και Πυθαγορισµού είναι δυσδιάκριτα και έτσι δεν µπορούµε να  ξεχωρίσουµε µ ε βεβαιότητα το τέλος του Ορφισµού από την αρχή του Πυθαγορισµού. Μπορούµε να ισχυριστούµε ότι υπάρχει µια εξελικτική συνέχεια του πανάρχαιου µονοθεϊστικού Ορφισµού µέσω του Πυθαγόρα2. Σίγουρα όµως ο Πυθαγόρας είναι εκείνος που πρώτος θεώρησε ξεκάθαρα ως αρχή των πάντων την αριθµητική µονάδα, στον ρόλο του πατέρα δηµιουργού, γνωστή και ως «πατρική µονάδα». Τη συνέχεια, στην εξελικτική δηµιουργία των Πυθαγορείων, αναλαµβάνει η δυάδα ή ζεύξις, όπως ακριβώς έχουµε τις έννοιες ∆ίας-Ζευς, σε έναν σύνθετο ρόλο µητέρας3, που τίκτει, ενώνοντας  την πατρική µονάδα µε τους πρώτους4 περιττούς αριθµούς, τις αρχέγονες Πυθαγόρειες τριάδες5 της δηµιουργίας. Αυτές υλοποιούν τα µαθηµατικά πρότυπα-ιδέες6, τις οποίες ταυτίζουµε εδώ, βάσιµα, µε τους ειδητικούς αριθµούς του Πλάτωνα, όπως θα αναφερθεί παρακάτω. Έτσι αρχίζει η Πυθαγόρεια δηµιουργία7.   Ο Πλάτωνας, µαθητής του Σωκράτη, ταξίδεψε στη Μεγάλη Ελλάδα και ήλθε σε επαφή  µε Πυθαγόρειους. Λέγεται πως αγόρασε αντί του υπέρογκου ποσού των εκατό µνων τα δύο βιβλία του Φιλολάου8 «Βάκχαι» και «περί ∆ύσεως»9 που περιείχαν µεγάλο µέρος της απόκρυφης Πυθαγόρειας σοφίας και µυήθηκε έτσι σε αυτήν. Η Αθήνα την εποχή του Σωκράτη είχε συγκεντρώσει ένα πλήθος Πυθαγορείων10. Τι ακριβώς γνώρισε ο Πλάτωνας απ’ αυτούς γραπτώς ή προφορικώς; Ίσως δεν θα το µάθουµε ποτέ. Μπορεί όµως να είµαστε τυχεροί, πάντα ελπίζαµε ότι οι µεγάλοι σοφοί, οι χαρισµατικοί δηλαδή άνθρωποι της δηµιουργίας, έπρεπε να αφήνουν κάποια µυστικά ανοίγµατα εισόδου στις θεωρίες τους, για όποιους πιστέψουν σε αυτούς, τους µελετήσουν επίµονα και φανούν … τυχεροί.  Σηµαντικό ρόλο στην ερευνά µας  προς  την κατεύθυνση αναζήτησης  της Πυθαγόρειας κοσµοθεωρίας έπαιξαν τα εξής:                                                                                                         α. «...το παν και τα   πάντα τοις τρισίν   ώρισται....»                                                        (όπως λένε οι Πυθαγόρειοι), το παν και τα πάντα ορίζονται από τον αριθµό τρία,....                                                                                                         Αριστοτέλης, Περί Ουρανού,  286 α, 10-15 Οµολογεί εδώ ο Αριστοτέλης, που ήταν µαθητής του Πλάτωνα στην Ακαδηµία, ότι οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι τα πάντα ορίζονται από τον αριθµό τρία.    β. «…επειδή τα πάντα εφαίνοντο εις αυτούς  (τους Πυθαγόρειους) ως αφοµοιωµένα προς τους αριθµούς και επειδή εθεωρούντο οι αριθµοί ως εις ολόκληρηρον τη φύσιν πρωταρχικοί υπό των φιλοσόφων τούτων  εξελαµβάνοντο ως στοιχεία…» Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 986 α                                                  1 Ένας εκ των ιερέων του Ορφισµού, ο Αγλαόφηµος, µύησε τον Πυθαγόρα στα Ορφικά µυστήρια και αυτός στη συνέχεια τους µαθητές του. (βλ . Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Α΄,26) 2 Πατέρας του τριαδικού µονοθεϊσµού θεωρείται ο Ερµής ο τρις-µέγιστος. Ο Σουίδας γράφει γι’ αυτόν «…περί τριάδος εφθέξατο, ειπών εν µια τριάδι µίαν είναι η θεότητα.» 3 Βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο ∆΄, 81, 15-25 4 Στα µαθηµατικά  πρώτος λέγεται ο αριθµός που διαιρείται µόνον από την µονάδα και τον εαυτό του και είναι >1. 5 Βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας (συνολικά και ειδικά το βιβλίο στ) 6 Βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Γ΄ 58-59 , Ε 142 κ.α. 7 Βλ Βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Ε΄ 142 . Η υλοποίηση περιγράφεται εκτενώς στην εργασία µας «Σκοτεινή ύλη, Σκοτεινή ενέργεια, ή περι γενέσεως και φθοράς» και οφείλεται στην κίνηση. 8 Λέγεται ότι σώθηκαν από την πυρπόληση της σχολής τρεις µαθητές του Πυθαγόρα, ο Φιλόλαος, ο Άρχιππος και ο Λύσης. Μετά ο Φιλόλαος πήγε στην Θήβα όπου ίδρυσε σχολή. Μαθητές του ήταν ο Κέβης και ο Σιµµίας που τους βρίσκοµαι στο πλευρό του Σωκράτη κατά τις τελευταίες στιγµές της ζωής του. 9 για περισσότερα βλ. www.live-pedia.gr 10 Η ∆αµώ, θυγατέρα του Πυθαγόρα και της Θεανώς δίδαξε τα Πυθαγόρεια δόγµατα στην σχολή του Κρότωνος. Μετά τη διάλυση της σχολής, η ∆αµώ, στην οποία ο Πυθαγόρας είχε εµπιστευτεί τα γραπτά του έργα, µε την εντολή να µη τα ανακοινώσει σε αµύητους, κατέφυγε στην Αθήνα. Μάθαµε ότι ο Πυθαγόρας δεν άφησε γραπτά, άλλοι όµως,  ισχυρίζονται ότι τα γραπτά του Πυθαγόρα έκαψαν οι Χριστιανοί και ύστερα διέδωσαν ότι τάχα δεν άφησε.   Βλ. και http://oasigr.5.forumer.com/a/_post503.html (λήµµα ∆αµώ)   1
Εδώ µας διευκρινίζει ότι οι αριθµοί εθεωρούντο πρωταρχικοί και εξελαµβάνοντο απ’ αυτούς ως (τα φυσικά) στοιχεία. Άραγε όλοι οι αριθµοί εθεωρούντο πρωταρχικοί ή κάποιοι µόνον από αυτούς;
 γ. «…τριχθά δε πάντα δέδασθαι…»                                                                                                                                              Όµηρος Ιλιάς Ραψ. Ο στ. 189   Ο Πλάτωνας αποκαλεί τον Όµηρο στρατηγό του Ιωνικού στρατοπέδου11, τοποθετώντας τον έτσι υψηλότερα των Ιώνων φυσικών φιλοσόφων Πρωταγόρα, Αναξιµένη, Θαλή και Ηράκλειτου. Είναι ο στρατηγός του γεµάτου ροή και µεταβολή κόσµου των Θαλή-Ηρακλείτου κατά τον Πλάτωνα και για εµάς, ο  αρχιστράτηγος ενός µοναδικού τριαδικού κόσµου12
δ. Μολονότι οι οπαδοί της διδασκαλίας των ιδεών δεν αναπτύσσουν καλώς τας γνώµας των, εν τούτοις εκείνο που θέλουν και οφείλουν να είπουν  είναι   το ότι  κάθε ιδέα είναι ουσία και  ουδεµία ιδέα συµβεβηκός (δηλαδή δεν είναι τυχαία)
                                         Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1002,  30-35 ε. διότι όσοι ερευνηταί  εδέχοντο τας ιδέας, ταυτίζουν αυτάς προς τους αριθµούς13…
Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1072, 25-30
Πρόλογος: Ξεκινήσαµε το ταξίδι µας στον κόσµο των Πυθαγορείων φορτωµένοι µε θρύλους και παραδόσεις, αλλά και µε σηµαντικές γραπτές πληροφορίες, κυρίως από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη14, που όµως, κατά την γνώµη µας, δεν ήταν Πυθαγόρειος. ∆ιαρκώς οµολογεί το τι έλεγαν οι Πυθαγόρειοι και διαχωρίζει τις δικές του θέσεις απ’ αυτών και του Πλάτωνα. Στην αρχή νοµίσαµε ότι ο φόβος ήταν ο λόγος που τον έκανε να διαφοροποιείται, µιας και οι Πυθαγόρειοι είχαν δεχθεί εξοντωτικό χτύπηµα από την πυρπόληση της σχολής στον Κρότωνα, που είχε ως αποτέλεσµα τον θάνατο των περισσοτέρων µαθητών της σχολής, µάλλον δε και του ίδιου του Πυθαγόρα.15. Πιθανόν ο διωγµός αυτός να είχε και συνέχεια, αν οι διασωθέντες δεν διασκορπίζονταν σε διάφορες πόλεις και ο φόβος θα ελλόχευε για καιρό στις ψυχές των Πυθαγορείων16. Στη συνολική µας εργασία µε τίτλο «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΛΗ», επεξηγούµε αναλυτικότερα ότι δεν ήταν ο φόβος η αιτία, αλλά ότι ο Αριστοτέλης δεν είχε δεχθεί όλη την Πλατωνική-Πυθαγόρεια µύηση και αποδεικνύεται από τις διαφορετικές τοποθετήσεις που έκανε συνειδητά σε βασικά σηµεία της Πυθαγόρειας-Πλατωνικής κοσµοθεωρίας17. Στην εργασία αυτή, λάβαµε κυρίως υπόψη την Αριστοτελική αφήγηση και τα διάφορα ερανίσµατα που έφθασαν µέχρι τις µέρες µας, σε συνδυασµό µε τις νεοπλατωνικές δοξασίες και                                                  11 Βλ. Θεαίτητος 152 e και επ. (153 α) 12 Βλ. www.padamakos.gr ή http://users.otenet.gr/~adampan/ οι εργασίες µου/τα Μαθηµατικά του Οµήρου, όπου επεξηγούµε ότι χρησιµοποιεί συνειδητά µόνο το τρία και τα πολλαπλάσιά του, σπάνια δε το τέσσερα, που έγινε αργότερα η ιερή τετρακτύς των Πυθαγορείων, σπανιότερα δε ακόµα το 5 που και αυτό έγινε αργότερα το σύµβολο των Πυθαγορείων.. Τελειώνοντας αυτή την υποσηµείωση υπογραµµίζουµε  ότι τα έπη του, κατά την προσωπική µας εκτίµηση, είναι η ιδανική «ποιητική» αποθέωση του τριαδικού γίγνεσθαι.  Σηµαντική παρατήρηση: Επισηµάναµε ανωτέρω ότι ο Όµηρος είναι τέλειος γνώστης της τριαδικότητας και µ ε βεβαιότητα πολύ αρχαιότερος χρονολογικά του Πυθαγόρα. Είναι άραγε γνώστης του µονοθεϊστικού Ορφισµού και πατέρας ενός πρώιµου Πυθαγορισµού; Μήπως ο ενδιάµεσος κρίκος; Άραγε ο Πλάτωνας γνωρίζει κάποιες επιπλέον γνώσεις που δεν έφθασαν σε µας και δικαίως τον αποκαλεί στρατηγό του Ιωνικού στρατοπέδου;  13επεξήγηση: εννοεί τους ειδητικούς αριθµούς του Πλάτωνα που εµείς ταυτίζουµε στην εργασία µ ας ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ΤΡΙΑ∆ΩΝ, µε τις ΜΟΝΑ∆ΙΑΙΕΣ (ή ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ) Πρώτες Πυθαγόρειες Τριάδες (ΜΠΠΤ).  14  Ο Πορφύριος, ο Ιάµβλιχος κ.α. µας δίδουν σηµαντικές πληροφορίες για τον  Πυθαγόρα, αλλά έχουν το µειονέκτηµα του Πρόκλου…, βλ  επόµενη παράγραφο και  υποσ. 18, 19 .   15 Μια παράδοση θέλει τον Πυθαγόρα να σώζεται από την πυρκαγιά και να αποθνήσκει αργότερα στο Μεταπόντιο. 16 Ίσως η δυσνόητη γλώσσα του Πλάτωνα να οφείλεται και σ’ αυτόν το φόβο, αν και πιστεύουµε ότι συνειδητά δεν ήθελε να κοινοποιήσει την Πυθαγόρεια κοσµοθεωρία στους αµύητους.  17 Ενδεικτικά: «Το να είναι όµως το αυτό πράγµα συγχρόνως ειδητικόν και υλικόν στοιχείον, είναι αδύνατον»                                                                                                Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1084, 40 Το να είναι ένα σωµατίδιο ταυτόχρονα και κύµα, σίγουρα για την λογική του Αριστοτέλη θα ήταν αδύνατο. Είναι όµως η πραγµατικότητα του 21ου αιώνα, επαληθευµένη πλήρως από το πείραµα.  2
ερµηνευτικά σχόλια κυρίως του Πρόκλου18, που όµως πάσχουν αντικειµενικότητας επειδή είχαν δεχθεί τις επιδράσεις της ανατολικής µυστικιστικής δεισιδαιµονίας19. Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι ο µαθητής του Πρόκλου, Μαρίνος και διάδοχός του στην Ακαδηµία δεν αναφέρει την κατά Πλάτωνα θεολογία στα έργα του Πρόκλου20 και µπορούµε να υποθέσουµε ότι δεν εκδόθηκε όσο ο Πρόκλος ήταν στη ζωή. Έκτοτε η ιστορία του κειµένου ακολουθεί τη γενικότερη ιστορία του συνόλου των συγγραµµάτων του Πρόκλου, η διάσωση των οποίων εξαρτιόταν κάθε φορά  από τις διαθέσεις  που είχε κάθε εποχή απέναντί τους. Βλ. ανάλυση στην εισαγωγή του στ΄ βιβλίου της κατά Πλάτωνα θεολογίας των εκδόσεων «ΚΑΚΤΟΣ», σελ. 118  Τι άραγε ψάχνουµε; Σίγουρα κάποιους «παράξενους» αριθµούς, που ταυτίζονται µ ε τις Πλατωνικές ιδέες, ονοµάστηκαν ειδητικοί αριθµοί από τον ίδιο τον Πλάτωνα και υλοποιούν τον κόσµο21. Όλα ξεκινούν από την µονάδα, τη συνέχεια αναλαµβάνει η δυάδα και ολοκληρώνει η τριάδα. Πόσες άραγε τριάδες παράγονται και πως; Ποιες από αυτές είναι οι ειδητικοί αριθµοί του Πλάτωνα που υλοποιούν τον κόσµο; Πόσοι είναι σε πλήθος; Έχουν σχέση µε τον ιερό αριθµό επτά22; Ποιος ο ρόλος του έξι του ψυχογονικού αριθµού των Πυθαγορείων και γιατί να ονοµάζεται έτσι; Γιατί το ορθογώνιο τρίγωνο µε πλευρές 3,4,5 να ονοµάζεται ζωογονικό; Γιατί οι πλευρές του να έχουν τα ονόµατα των τριών Μοιρών23 που κυβερνούν τον κόσµο; Ποιο ρόλο άραγε να έχει στην Πυθαγόρεια κοσµοθεωρία;     Πολλά ερωτήµατα  συσσωρεύονται εδώ και είναι αναγκαίο να ξεκινήσουµε µ ε µεγάλη προσοχή πάνω σε στέρεες βάσεις:  «…Αι µονάδες όµως που περιέχει η πρώτη δυάς είναι αναµεταξύ των συµβληταί και αι µονάδες που περιέχει η πρώτη τριάς είναι αναµεταξύ των συµβληταί. Αυτό το ίδιον γίνεται και µε τους άλλους αριθµούς. Αι µονάδες όµως τας οποίας περιέχει η καθ’ εαυτήν δυάς, είναι ασύµβλητοι προς τας µονάδας ας περιέχει η καθ’ εαυτήν τριάς…Όσον αφορά τους Πυθαγορείους, αυτοί δεν παραδέχονται παρά έναν µόνον αριθµόν, τον µαθηµατικόν αριθµόν, µε την διαφοράν ότι δεν τον θεωρούν  χωρισµένον από τα αισθητά, αλλ’ ισχυρίζονται ότι απ’ αυτόν έχουν την σύστασί των αι αισθηταί ουσίαι…                                                                                                                                                                      Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1079, 30-40 και 1080, 20 Πρέπει µ ε κάποιον ακατανόητο προς το παρόν τρόπο οι αριθµοί να συνδεθούν µ ε την µορφοποίηση της ύλης, σύµφωνα µε τα θεολογικά πρότυπα των Πυθαγορείων. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Πως µπορεί άραγε ένας αριθµός, ή έστω κάποιοι ειδικοί αριθµοί, δυάδες ή τριάδες να παράγουν την ύλη; Υπάρχει έντονος προβληµατισµός για το τι ψάχνουµε, αν και η σύγχρονη φυσική θεωρεί ότι η ύπαρξη στοιχειωδών σωµατιδίων είναι περισσότερο µαθηµατικές πιθανότητες παρά υλικά σωµατίδια. Το αξιοσηµείωτο είναι ότι τα φυσικά στοιχεία έχουν τριαδική δοµή, αποτελούνται δηλαδή από πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια και καθένα από αυτά24, σύµφωνα µ ε τις  ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής, δοµείται τριαδικά από πιο στοιχειώδη σωµατίδια, τα κουάρκς, υπακούοντας πάλι στον τριαδικό Οµηρικό νόµο, στο τριαδικό γίγνεσθαι της Πυθαγόρειας δηµιουργίας.
                                                 18 ∆/ντης της Πλατωνικής Ακαδηµίας, πολυγραφότατος, διαδέχθηκε στην Ακαδηµία τον δάσκαλό του Συριανό.  19 Μάλιστα η εξάπλωση της µαγείας και της µαγγανίας έφτασε µέχρι την Ρώµη (Κάτων-Βακχανάλια)  20 Το έργο αναφέρεται για πρώτη φορά από τον ∆αµάσκιο ως Πλατωνική θεολογία. 21 Βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο Γ΄ 99 22 επτά, ο ιερός αριθµός του Απόλλωνα, ιδρυτή του ∆ελφικού κέντρου (ο Απόλλωνας είχε το 7 ως ιερό αριθµό, γεννήθηκε την έβδόµη ηµέρα και η γέννησή του εορτάζετο την εβδόµη του  Θαργιαλιώνος. Σύµβολό του ήταν µια  εφτάχορδη λύρα. Απόηχος των ανωτέρω στον Χριστιανισµό είναι οι 7 ηµέρες της δηµιουργίας, οι 7 ηµέρες της εβδοµάδος κτλ)  23 Οι  Μοίρες, όπως παρουσιάζονται στην Πολιτεία, είναι τρεις γυναικείες θεότητες, κόρες του ∆ία και της Ανάγκης - ή της Νύκτας ή της Θέµιδας σύµφωνα µε άλλες παραδόσεις: η Λάχεση, η Κλωθώ και η Άτροπος. Ντυµένες στα λευκά, όπως τις είχαν φανταστεί οι ορφικοί, και φορώντας στα κεφάλια τους ιερά στεφάνια κάθονται η καθεµιά πάνω σε ένα θρόνο γύρω από το αδράχτι, σε ίσες αποστάσεις. Ακολουθώντας τη µουσική των Σειρήνων τις συνοδεύουν τραγουδώντας και το τραγούδι τους περιέχει όσα συµβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων: η Λάχεση τραγουδάει τα γεγονότα του παρελθόντος, η Κλωθώ τραγουδάει όσα συµβαίνουν στο παρόν, ενώ η Άτροπος αυτά που θα συµβούν στο µέλλον.  24 Το e δεν θεωρείται σύνθετο προς το παρόν….Το αξιοσηµείωτο είναι ότι οι σύγχρονες κοσµολογικές τάσεις έχουν αρχίσει να δέχονται ότι και η σκοτεινή ύλη δοµείται τριαδικά!  3
Ας γυρίσουµε πάλι στον Αριστοτέλη και στο παραπάνω απόσπασµα, για να πάρουµε µέσω αυτού δυνάµεις από τους Πυθαγόρειους για τη συνέχεια. «…αλλ’ ισχυρίζονται ότι απ’ αυτόν (τον αριθµό, εννοεί την τριάδα) έχουν την σύστασί των αι αισθηταί ουσίαι…»  Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι από έναν αριθµό, µια τριάδα, θα προέλθουν όλες οι ουσίες-φυσικά στοιχεία, αν η Πυθαγόρεια κοσµοθεωρία είναι αληθινή. Επιπλέον µας επεξηγεί ότι οι µονάδες της δυάδας και της τριάδας είναι ασύµβλητοι….Τι άραγε να εννοεί; Πρέπει δηλαδή οι µονάδες της δυάδας και της τριάδας να προκύπτουν από τις γνωστές αριθµητικές πράξεις, αλλά τα στοιχεία της δυάδας και της τριάδας µεταξύ τους να είναι αριθµοί «ασύµβλητοι, δηλαδή η µεταξύ τους συσχέτιση να µην υπακούει στους «Πυθαγόρειους» µαθηµατικούς νόµους. Θα περάσουµε σε λίγο στο µαθηµατικό τµήµα της εργασίας µας. Σίγουρα χρειάζεται αρκετή υποµονή γιατί το ταξίδι στον κόσµο του Πυθαγόρα, κρύβει δυσκολίες έχει όµως και εκπλήξεις. Αν κάποιος δυσκολεύεται στα µαθηµατικά, ας διαβάσει µόνο τα πορίσµατα.  Συµπερασµατικά: Ψάχνουµε µία τριάδα αριθµών, που οι Πυθαγόρειοι την ονόµαζαν ζωογονική, την (3,4,5) και ήδη µας είναι επιφανειακά γνωστή. Όλα εκκινούν από την µονάδα, η οποία στη συνέχεια παράγει µια δυάδα αριθµών και αυτή, την ζητούµενη τριάδα. Επιπλέον, πρέπει να εµπεριέχει µέσα της τον ψυχογονικό αριθµό των Πυθαγορείων25. Στη συνέχεια απαιτείται ένας τρόπος, µία µέθοδος που να παράγει όλες τις άλλες τριάδες απ’ αυτήν. Τέλος, πρέπει να έχουµε και δικλείδες ασφαλείας για την διαδικασία που ακολουθούµε. Αν η θεωρία µας είναι ορθή, πρέπει το ζωογονικό τρίγωνο (τριάδα) να αντιστοιχεί στο στοιχείο υδρογόνο, το µόνο που µ ε διαδοχικές συντήξεις παράγει όλα τα άλλα στοιχεία της φύσης. Όµως στο φάσµα του υδρογόνου, εγκλείεται ο σηµαντικότερος αριθµός της δηµιουργίας. Η σταθερά της λεπτής υφής. Έτσι η ζωογονική τριάδα «απαιτείται» να εµπεριέχει και αυτή τη σταθερά της λεπτής υφής!  σταθερά της λεπτής υφής =  − hc e2    (≅ 137 1 ) Η σταθερά της λεπτής υφής συνδέει τις τέσσερις θεµελιώδεις σταθερές  e, h, c, G e=1.602*10-19 C,            h=6.626*10-34 J.s,            c=2.998*108 m/s,        G=6.673*10-11 m3.Kg-1.s-2

Χρήσιµες επεξηγήσεις για κάποιον που θα ήθελε να εµβαθύνει:  Κατά τον Πρόκλο, υπάρχει ο υπέρτατος ∆ίας, η άχραντη µονάδα, που διαχωρίζει την υπόστασή της στην τριάδα των δεύτερων θεών που µοίρασαν τον κόσµο26, την τριάδα ∆ίας-Ποσειδών-Πλούτων, που αναφέρει πρώτος ο Όµηρος, λέγοντας «τριχθά δε πάντα  δέδασθαι»,  βλ.αναλυτικά, Πρόκλου περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας,  βιβλίο στ, 35. Tην τριαδική υπόσταση της µονάδας, θα «νιώσετε» όταν παρατηρήσετε τον τρόπο που η µονάδα ακτινοβολεί την δύναµή της προς τη δυάδα, που περιέχει όµως µέσα της πάλι την µονάδα, σε έναν δεύτερο πλέον ρόλο και στη συνέχεια, τον τρόπο που η δυάδα της αιωνιότητας δηµιουργεί την ζωογονική τριάδα των αισθητών.                                                                1                          (1,3)                      (3,4,5)                    1 Υπέρτατος ∆ίας       (1,3) Ήλιος-Απόλλων27      (3,4,5) της Κόρη (ζωογονική),  αναλυτικά: οι δεύτεροι θεοί κατά τον Πρόκλο, που δίνουν την ζωογονική τριάδα είναι: ∆ίας 1,3,5  Ποσειδών28 1,3,3  και  Πλούτων 1,3,4   Τα κατωφερή κάθε θεού (κόκκινοι αριθµοί29) δίνουν τη ζωογονική τριάδα, την (3,4,5).                                                   25 Ο ψυχογονικός αριθµός των πυθαγορείων είναι το έξι. Συγχρόνως το έξι είναι και ο πρώτος τέλειος αριθµός. Τέλειος λέγεται ο αριθµός του οποίου οι διαιρέτες δίνουν άθροισµα τον ίδιο τον αριθµό. ∆ιαιρέτες του 6 είναι οι 1,2,3 και 1+2+3=6   26 Ας θυµηθούµε πάλι εδώ τον Σουΐδα και τον Ερµή τον τρις-µέγιστο: «…περί τριάδος εφθέξατο, ειπών εν µια τριάδι µίαν είναι η θεότητα»  27 Πρόκλου Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο στ, 57-58-59 28 Ο Ποσειδών δεν σµίγει µε την κόρη, ενώ οι άλλοι δύο ενώνονται, βλ. βιβλίο στ, 51, 20-25 της θεολογίας του Πρόκλου. [µαθηµατικό µέρος: ενώνεται το 1 µε το 3 µε ειδική σχέση, ενεργοποιείται δηλαδή η Απολλώνια δυάδα και δίνει το 5 (∆ίας, τριάδα 1,3,5), όµοια µε άλλη σχέση παράγει το 4 (Πλούτωνας 1,3,4), οι µαθηµατικές σχέσεις είναι σταθερές για την παραγωγή των απείρων τριάδων. Για την δηµιουργία του Ποσειδώνα  1,3,3 δεν έχουµε µίξη και παραγωγή νέου αριθµού, το 3 µένει αναλλοίωτο. Αυτό λέει ο Πρόκλος και για µας είναι µία επιβεβαίωση ότι ακολουθούµε ορθό δρόµο.  29 Πρόκλου Περί κατά Πλάτωνος θεολογίας, βιβλίο ∆, 16, 5. «Γιατί εκεί κάθε τριάδα είχε το τρίτο µόνο τµήµα της να ανήκει στη µερίδα του Όντος (=ζωογονικό)…»  4



Οι παραπάνω είναι οι Θείες ενάδες30 του Πρόκλου. Προφανώς ονοµάζονται έτσι γιατί παράγονται από τον αριθµό 1. Σε λίγο θα γίνει άµεσα κατανοητό πως παράγονται µαθηµατικά οι τριάδες αυτές.
 

«… ο πρώτος ∆ίας, ο δηµιουργός του σύµπαντος δεν ήταν ο ίδιος µε τον πρώτο από τους νοητικούς πατέρες….».  Πρόκλου κατά Πλάτωνος θεολογία, βιβλίο στ, 29, 25. Για τη ζωογονία  τώρα. Ο Πρόκλος είναι επεξηγηµατικός, ίσως πέραν του δέοντος, κυρίως στο στ βιβλίο της κατά Πλάτωνα Θεολογίας. Κόρη + ∆ίας δηµιουργός των επιµέρους, Κόρη+Πλούτων ζωογοννία των όντων… Η δεύτερη κατά σειρά τριάδα (µετά την ∆ίας-Ποσειδών-Πλούτων) είναι της ζωογονίας  και λέγεται της κόρης. Η κόρη είναι η Αθηνά, σύµβολό της το 3. Στον Κρατύλο ο Πλάτωνας µας εξηγεί ότι κόρος (κόρη) σηµαίνει τον καθαρό αµόλυντο νου του ∆ιός31, βλ. Κρατύλος 396 b. Να θυµάστε πάντα, ότι τα πρωτότυπα της Πλατωνικής θεολογίας είναι κυρίως η Πολιτεία, και o Tίµαιος. Ο Πρόκλος είναι ο «σχολιαστής» των έργων του Πλάτωνα.  Τώρα για το πώς µια µαθηµατική τριάδα µπορεί να υλοποιηθεί, θα πρέπει να ανατρέξετε στον Πλατωνικό Κρατύλο, να µελετήσετε τη κίνηση που δίνει ο Απόλλων (οµοπολών), βλ. Κρατύλος 405-406 και ύστερα να πάτε στον Τίµαιο, ειδικά  στο 51 έως και 55. Από τον Πρόκλο, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επεξηγήσεις του στο βιβλίο στ. 30,31 Με την υλοποίηση των ιδεών ασχολιόµαστε αναλυτικά µόνο στην εργασία µας «σκοτεινή ύλη-σκοτεινή ενέργεια ή περί γενέσεως και φθοράς» και όχι εδώ.
 ∆ύο κατά τη γνώµη µας είναι τα πλέον δυσνόητα, τα «απόκρυφα», της Πλατωνικής θεολογίας, η ένωση της µονάδας µε την τριάδα, του υπερτάτου δηλαδή ∆ιός µε την Κόρη (ων) κατά το πρότυπο (∆ίας-Ζευς) ή (Ήλιος-Απόλλων), που ονοµάζεται της αιωνιότητος (Απολλώνια) και η υλοποίηση της µαθηµατικής τριάδας της ζωογονίας, που γίνεται µε την κίνηση των θείων ενάδων. Το πρώτο θα επεξηγηθεί στα επόµενα.


Καλό ταξίδι στον κόσµο των Πυθαγορείων.


                                                 30 Κάθε θεός είναι µία ενάδα αυτοτελής και κάθε αυτοτελής ενάδα είναι θεός, Πρόκλου Περί κατά Πλάτωνος θεολογία ΙΒ, 114. Ο Ερµείας από την Αλεξάνδρεια συµφοιτητής του Πρόκλου κοντά στον Συριανό, σε ένα υπόµνηµά του στον Φαίδρο, το οποίο θεωρείται σύνολο σηµειώσεων από τη διδασκαλία του Συριανού, κάνει λόγο και αυτός για υπερούσιες ενάδες.  31 ο «µύθος» είναι επεξηγηµατικός και παρουσιάζει την κόρη ή ων (Αθηνά) να ξεπετάγεται από το κεφάλι του ∆ιός. Μέχρι να διαβάσουµε τον Κρατύλο, νοµίζαµε ότι  έχουµε ένα είδος πνευµατικής παρθενογένεση, αφού σε καµία περίπτωση δεν συµµετέχει κάποια γυναικεία µορφή στην γέννηση της κόρης.  Αν συνυπολογίσουµε ότι η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας, τότε έχουµε µια πλήρη εξήγηση για το τι πίστευαν οι αρχαίοι µας πρόγονοι.
∆. Οι τρεις αυτές υπερούσιες µονάδες αποκαλύπτουν τις µονάδες της πρώτης τριάδας Πρόκλου Βιβλίο ∆, 16-17 ή της Κουριτικής τριάδας βιβλ Ε 15
1 Υπέρτατος ∆ίας Β. η ένωση του ∆ιός, 1 Α . η υπερτάτη µονάδα και της Κόρης, 3, η δυάδα της διαχ ωρίζει την (τριαδική) θεία υπόστασή της αιωνιότητας (1,3) παράγει τις θείες ενάδες στους τρεις δεύτερους θεούς, Πρόκλου βιβλίο στ 29, 30, 35, 37
1 1 1 ∆ίας
Γ. Η τριαδική έκφραση των δεύτερων θεών (νοητικοί  πατέρες) κατά τους Πυθαγόρειους θαλάσσιος Καταχθόνιος      ∆ίας ή∆ίας ή ΠοσειδώναςΠλούτωνα ς Οι θείες ενάδες 1, 3, 5 1,3,3 1,3,4
 5
Η ΤΡΙΑ∆ΙΚΗ ΖΩΟΓΟΝΙΑ
είναι µέρος της εργασίας µας ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ΤΡΙΑ∆ΩΝ  και περιλαµβάνει:
●Παραγωγή όλων των Πυθαγορείων τριάδων (α,β,γ) µε α,β,γ ∈Ν , (α,β,γ)=1 και β2+γ2=α2 , από τις δυάδες (λ,κ) µε λ<κ, όπου λ,κ περιττοί φυσικοί αριθµοί µε (λ,κ)=1, έτσι ώστε α=(κ2+λ2)/2, β=(κ2-λ2)/2, γ=κ.λ   ● Οι δυάδες (λ,κ) αποτελούν αλγεβρική οµάδα.   ● Οι δυάδες (1,κ) όπου κ=περιττός, παράγουν τις Μοναδιαίες Πυθαγόρειες Τριάδες, δηλαδή τους ειδητικούς αριθµούς του Πλάτωνα, που είναι το αµετάβλητο Παρµενιδικό ον, από το οποίο παράγεται κάθε άλλη τριάδα και αντίστροφα, κάθε τριάδα επιστρέφει στο αµετάβλητο αυτό Παρµενιδικό πρότυπο µε τους µετασχηµατισµούς (α).   ● Οι επτά πρώτες απ’ αυτές τις τριάδες που υλοποιούνται από τη σχέση που αποδίδεται προσωπικά στον ίδιο των Πυθαγόρα προσδιορίζουν την ηλεκτρονική δοµή σε φλοιούς και υποφλοιούς όλων των χηµικών στοιχείων.   ● Οι επτά πρώτες τριάδες που αποδίδονται προσωπικά στον Πλάτωνα, εντελώς διαφορετικές από τις προηγούµενες, καθορίζουν και αυτές την ηλεκτρονική δοµή των στοιχείων.                                     ● Μετασχηµατισµοί Πυθαγορείων Τριάδων. Οι επτά πρώτες τριάδες του Πλάτωνα µετασχηµατίζονται ακριβώς στις επτά πρώτες µοναδιαίες του Πυθαγόρειου µοντέλου!  ● Ζωογονία. Το ζωογονικό τρίγωνο (3,4,5) παράγει (ζωογονεί)  τα εµβαδά όλων των Πυθαγορίων τριγώνων.   ● Η σταθερά της λεπτής υφής ενυπάρχει ως θεµελιώδης ιδιότητα στο ζωογονικό τρίγωνο. Οι ανωτέρω ενότητες έρχονται για πρώτη φορά στο φως.   H  εργασία µας συνολικά αποτελείται από 9 ορισµούς, 65 προτάσεις – θεωρήµατα, 16 πορίσµατα και 6 εικασίες.  
Η σχέση
2222
2
2
1
2
1
⎟ ⎟ ⎠ ⎞
⎜ ⎜ ⎝ ⎛ +
=⎟ ⎟ ⎠ ⎞
⎜ ⎜ ⎝ ⎛ − + a aa αποδίδεται προσωπικά στον ίδιο τον Πυθαγόρα                                                                                                   (Όπου α περιττός φυσικός)
Η σχέση
2222 2 1 4 1 4 ⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ +=⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ −+ ββ β
 αποδίδεται στον ίδιο τον Πλάτωνα
                                                                                        (Όπου β φυσικός πολλαπλάσιο του 4)

Γιατί ο Πλάτωνας, που γνώριζε την Πυθαγόρεια φιλοσοφία θέλησε να διαφοροποιηθεί από τον µεγάλο σοφό µε µια νέα, διαφορετική σχέση; Στην αρχή νοµίσαµε µη συµβαίνει ότι και µε τον Αριστοτέλη, δηλαδή µη τυχόν έχει ελλιπή γνώση της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας. Φαινόταν απίθανο να συµβαίνει κάτι τέτοιο, για να µη πούµε αδύνατον. Αρχίσαµε να ερευνούµε…  Κατ’ αρχήν έπρεπε να γνωρίσουµε τις τριάδες που έδινε η σχέση του Πυθαγόρα. Στη σχέση αυτή το α αναγκαία είναι περιττός φυσικός αριθµός >1. Για α=3 έχουµε: 32+ 2222 2 13 2 13 ⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ + =⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ − δηλαδή την τριάδα (3,4,5) την ζωογονική Για α=5 έχουµε …………………………………   την τριάδα (5,12,13) κ.οκ.
 6
Όµως η σχέση αυτή δεν έδινε όλες τις Πυθαγόρειες τριάδες. Έτσι άρχισε µια µικρή έρευνα για να βρούµε µια σχέση που να δίνει όλες τις Πυθαγόρειες τριάδες. Ήταν ήδη γνωστές κάποιες σχέσεις από την αρχαιότητα, επιλέξαµε την: (κ.λ)2+ 22222 2 1 2 ⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ + =⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎝ − κλ κ ⎜ ⎜ ⎛  όπου κ, λ περιττοί και κ>λ     (1) Αν λ=1 τότε η σχέση αυτή δίνει τις τριάδες του Πυθαγόρα. Αυτός είναι και ο λόγος που την προτιµήσαµε. Αν επιπλέον (λ,κ)=1, δηλαδή οι λ,κ είναι και αριθµοί πρώτοι µεταξύ τους ( δηλαδή αν οι λ, κ έχουν ΜΚ∆=1), τότε η παραπάνω σχέση δίνει όλες τις «πρώτες»Πυθαγόρειες τριάδες (α,β,γ), για τις οποίες ισχύουν: α2=β2+γ2 και (α,β,γ)=1, έχουν δηλαδή ΜΚ∆=1.  Γενικεύοντας έχουµε: α= 2 22 λκ + , β= 2 22 λκ − και γ=λ.κ  και  α2=β2+γ2  µε λ<κ και (λ,κ)=1           (2) Αντίστοιχα, η σχέση του Πλάτωνα µας δίνει πρώτες Πυθαγόρειες τριάδες, αν β=πολλαπλάσιο του 4. (βλ παρακάτω πίνακες). Έχουµε κατ’ αρχήν ένα επιθυµητό αποτέλεσµα. Ο Πλάτωνας, βαθύτατος γνώστης της Πυθαγόρειας κοσµοθεωρίας έδινε µία δική του σχέση, µε τα ίδια περίπου αποτελέσµατα, αφού η σχέση του έδινε πάλι πρώτες Πυθαγόρειες τριάδες, όµως δεν τις έδινε όλες. Αλλά και η σχέση του Πυθαγόρα όπως είδαµε δεν έδινε όλες τις τριάδες. Τυχαίο ή σκόπιµο; Γρήγορα διαπιστώσαµε ότι οι τριάδες µας δεν ήταν συνδεδεµένες µ ε τη µονάδα και µια δυάδα-ζεύγος, όπως απαιτούσε η Πυθαγόρεια θεωρία. Αν επικεντρώσουµε τώρα την προσοχή µας στη σχέση (1) θα διαπιστώσουµε ότι κάθε τριάδα είναι συνδεδεµένη µε το ζεύγος  περιττών (λ,κ). Στη σχέση του Πυθαγόρα το λ είναι σταθερά ίσο µε το ένα. Παρατηρείστε τον παρακάτω πίνακα, όπου έχουµε επιτύχει ένα διπλό στόχο, να συνδέσουµε κάθε τριάδα µε µία δυάδα και µε το 1. Αυτό ήταν που επιθυµούσαµε. Έτσι έχουµε τις δυάδες (1,κ), όπου κ= περιττός φυσικός, δηλαδή έχουµε: 1                (1,κ)           [ (κ2+λ2)/2, (κ2-λ2)/2, κ.λ],  όπου όλα εκπορεύονται από τη µονάδα Μονάδα   ∆υάδα                      Τριάδα  ο παρακάτω πίνακας προκύπτει από τη σχέση του Πυθαγόρα: 2 222 2 2 1 2 1 ⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ + =⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ − + a aa α/α ΜΠΠΤ ΠΠ∆ β.γ α υπόλοιπο υν=βν.γν/αν κ+(-1)ν όπου ν  ο α/α υν-υν-1 αν-γν 1 ( 5, 4, 3 ) ( 1,  3 ) 4.3=12 5 2=2.12 2 2 2 2 ( 13, 12, 5 ) ( 1,  5 ) 12.5=60 1 8=2.22 6 6 8 3 ( 25, 24, 7 ) ( 1,  7 ) 24.7=168 2 18=2.32 6 10 18 4 ( 41, 40, 9 ) ( 1,  9 ) 40.9=360 4 32=2.42 10 14 32 5 ( 61, 60, 11 ) ( 1, 11) 60.11=66 6 50=2.52 10 18 50 6 ( 85, 84, 13 ) ( 1, 13) 84.13=10 8 72=2.62 14 22 72 7 ( 113, 112, ( 1, 15) 112.15=1 1 98=2.72 14 36 98 8 (145, 144, ( 1, 17) 144.17=2 1 128=2.82 18 30 128 9 (181,180,19) ( 1, 19) 180.19=3 1 162=2.92 18 34 162 10 (221, 220, ( 1, 21) 220.21=4 2 200=2.102 22 38 200
 Όπου ΠΠ∆ είναι η Πρώτη Πυθαγόρεια ∆υάδα (λ,κ) µε (λ,κ)=1. Εδώ το λ σταθερά ίσο µε 1 και όπου ΜΠΠΤ είναι η Μοναδιαία Πρώτη Πυθαγόρεια Τριάδα. Την ονοµάζουµε Μοναδιαία γιατί παράγεται απευθείας από τη µονάδα το 1.  Θα παρατηρήσετε ότι οι τελευταίες στήλες δίνουν την κατανοµή των ηλεκτρονίων όχι µόνο σε φλοιούς , αλλά και σε υποφλοιούς και είναι η πρώτη φορά στον κόσµο που προκύπτει κάτι τέτοιο.  Παρατηρείστε ότι οι φλοιοί συµπληρώνονται µε 2,8,18,32,…= 2ν2 ηλεκτρόνια, ενώ οι υποφλοιοί συµπληρώνονται µε  2, 6, 10, 14…. Μπορεί όµως η τύχη να παίξει περίεργα παιχνίδια, έτσι ας  είµαστε επιφυλακτικοί.
 7
Ας πάµε και στη σχέση του Πλάτωνα
2222 2 1 4 1 4 ⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ +=⎟ ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎜ ⎝ ⎛ −+ ββ β

                                             (εδώ το το β=πολ.4)
α/α ΠΠ∆ (λ,κ)
Πλατωνική ΠΠΤ (α,β,γ) (α+γ)/4 κ+(-1)ν (*) 1 1,3 5,4,3 (5+3)/4=2=2.12 2 2 3,5 17,8,15 (17+15)/4=8=2.22 6 3 5,7 37,12,35 (37+35)/4=18=2.32 6 4 7,9 65,16,63 (65+63)/4=32=2.42 10 5 9,11 101,20,99 (101+99)/4=50=2.52 10 6 11,13 145,24,143 (145+143)/4=72=2.62 14 7 13,15 197,28,195 (197+195)/4=98=2.72 14
Οι δύο τελευταίες στήλες των Πλατωνικών Πρώτων Πυθαγορείων τριάδων µας δίνουν πάλι την κατανοµή των ηλεκτρονίων τόσο σε στιβάδες όσο και υποστιβάδες!  Το αξιοπερίεργο είναι ότι και οι δύο Πίνακες, τόσο µ ε τις τριάδες του Πυθαγόρα, όσο και του Πλάτωνα δίνουν τις κατανοµές σε στιβάδες και υποστιβάδες µε την πρώτη τους επτάδα. Πέραν των επτά είναι οι κατανοµές των τεχνητών στοιχείων του περιοδικού συστήµατος. Όµως το 7 είναι  ο ιερός αριθµός του Απόλλωνα, ο αριθµός της δηµιουργίας32.  Για µας τα µόνα απόκρυφα είναι η δυάδα της αιωνιότητας (αεί ών) και η υλοποίηση της ζωγονικής τριάδας33, όπως έχουµε επισηµάνει στην αρχή. Πρέπει να προσέξουµε ιδιαίτερα την δυάδα αυτή που παράγει στη συνέχεια την ζωογονική, δηλαδή την (1,3). Βλ. πίνακα Πυθαγόρα. Είναι η δυάδα που συνδέει την µονάδα και την τριάδα. Τον υπέρτατο ∆ία (1) µε την Κόρη-Ων (3). Αλλά και στις Πλατωνικές τριάδες, παρ’ όλο που χρησιµοποιούµε διαφορετικό τύπο η (1,3) παράγει πάλι τη ζωογονική και µάλιστα είναι πάλι πρώτη στη σειρά δηµιουργίας.  Παρατηρείστε ότι έχουµε εισέλθει στον κβαντικό µικρόκοσµο, έχουµε µια επαφή µ ε την επταδική δηµιουργία, αλλά ακόµα υπάρχει µέσα µας µια µικρή αµφιβολία. Πρέπει η ζωογονική να ταυτιστεί µε το υδρογόνο…να παράγει όλες τις τριάδες…να περιέχει τη σταθερά της λεπτής υφής…  Είναι νωρίς ακόµα για να πάµε στη σταθερά της λεπτής υφής. Προηγείται η µαθηµατική τεκµηρίωση της ύπαρξης των δεύτερων θεών, της τριάδας: ∆ίας, Πλούτωνας, Ποσειδών και είναι καιρός να κατανοήσουµε  καλύτερα γιατί επιλέξαµε την σχέση (2)
 


                                                 32  Βλ. Περί του εν ∆ελφοίς ΕΙ του Πλουτάρχου, 391 F 33 Σήµερα η υλοποίηση των στοιχειωδών σωµατιδίων που απαρτίζουν τον µικρόκοσµο, αποτελεί ένα άλυτο πρόβληµα. Οι επιστήµονες ψάχνουν εναγωνίως στους επιταχυντές το σωµατίδιο Highs, ή σωµατίδιο του Θεού. Είναι εκείνο που θα µεταφέρει σ’ αυτά, τα νοητά Πλατωνικά-µαθηµατικά πρότυπα, την ύλη, που όλοι αντιλαµβανόµαστε µε τις αισθήσεις µας.  Ακόµα όµως δεν έχει εντοπιστεί. Πιθανότερη αιτία οι πολύ υψηλές ενέργειες που απαιτούνται στους επιταχυντές για την δηµιουργία του. Στην αρχαιότητα, ζωογόνος της ύλης είναι η ψυχή και θεωρούµε ότι συµφωνούσαν όλοι επ’ αυτού, Πλάτωνας, Πυθαγόρας, Ορφέας.  8
οι δεύτεροι θεοί

Ας περάσουµε αναλυτικά στη σχέση (2)  α=
2
22 λκ + , β=
2
22 λκ − και γ=λ.κ   µε λ<κ, λ,κ περιττοί και πρώτοι µεταξύ τους. Αρχίζουµε µε την ένωση του υπερτάτου ∆ιός µε την Κόρη (Ων), την ένωση του ενός µε το τρία, µε την Απολλώνια άχραντη δυάδα , ή δυάδα της αιωνιότητας (1,3).  Η σχέση (2) έχει τρία τµήµατα που υπολογίζουν τα α,β,γ, τις πλευρές των ορθογωνίων τριγώνων θα λέγαµε, αν χρησιµοποιήσουµε γεωµετρική γλώσσα.  για λ=1, κ=3, ενώνουµε δηλαδή τον υπέρτατο ∆ία 1, µε την Κόρη 3, όπως σας είπαµε και έχουµε:    (1,3)     α= 2 13 2 + =5, την τριάδα 1,3,5, τον δεύτερο ∆ία.  (1,3)      β= 2 13 2 − =4,  την τριάδα  1,3,4, τον Πλούτωνα (1,3)      γ=1.3=3, την τριάδα 1,3,3, τον Ποσειδώνα

Βλέπετε πόσο απλά η Απολλώνια δυάδα, ή της αιωνιότητας παράγει τους δεύτερους θεούς της δηµιουργίας. Όµως η παραπάνω σχέση (2) δεν αναφέρεται πουθενά από τους Πλάτωνα-Πρόκλο. Επιπλέον η «ενσάρκωση» της Απολλώνιας δυάδας ή δυάδας της αιωνιότητας αποκρύπτεται επιµελώς. Θα πρέπει ο «µυηµένος» να κατανοήσει ότι ο ένας, µοναδικός υπέρτατος θεός, το 1, είναι τρισυπόστατος και ότι ακτινοβολεί την πνευµατική υπαρξιακή τριαδική φύση του στην Κόρη-Ων, το 3, ενεργοποιώντας έτσι την αρχή της δηµιουργίας.
 Ασύµβλητοι αριθµοί  Παρατηρείστε τώρα τον τρόπο που παράγονται οι τριάδες από την δυάδα. Γίνονται απλές πράξεις µε τα στοιχεία-αριθµούς της δυάδας (λ,κ) και προκύπτει η τριάδα κλ, (κ2-λ2)/2, (κ2+λ2)/2 π.χ.      η (1,3)       (3,4,5)       η  (1,5)     (5,12,13)   η  (1,7)     (7,24,25) «…Αι µονάδες όµως που περιέχει η πρώτη δυάς είναι αναµεταξύ των συµβληταί και αι µονάδες που περιέχει η πρώτη τριάς είναι αναµεταξύ των συµβληταί. Αυτό το ίδιον γίνεται και µε τους άλλους αριθµούς. Αι µονάδες όµως τας οποίας περιέχει η καθ’ εαυτήν δυάς, είναι ασύµβλητοι προς τας µονάδας ας περιέχει η καθ’ εαυτήν τριάς…Όσον αφορά τους Πυθαγορείους, αυτοί δεν παραδέχονται παρά έναν µόνον αριθµόν, τον µαθηµατικόν αριθµόν, µε την διαφοράν ότι δεν τον θεωρούν  χωρισµένον από τα αισθητά, αλλ’ ισχυρίζονται ότι απ’ αυτόν έχουν την σύστασί των αι αισθηταί ουσίαι…» Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά ΙΙ 1079, 30-40 και 1080, 20 Εδώ έχουµε ένα από τα πλέον δυσνόητα σηµεία της Αριστοτελικής αφήγησης. Πολλοί προσπάθησαν να δώσουν ερµηνεία αλλά δεν τα κατάφεραν, βλ. και σχόλια στο Μετά τα Φυσικά ΙΙ του Αριστοτέλους, στην έκδοση του ΠΑΠΥΡΟΥ, σελ. 582-586. Κατά την γνώµη µας, τολµούµε να πούµε, µε τη λέξη ασύµβλητοι, θα εννοούσαν οι Πυθαγόρειοι και ο Πλάτωνας, ότι  εάν εκτελέσουµε πράξεις στις δυάδες και στις τριάδες, εδώ αναφέρεται ειδικά στη ζωογονική, δεν θα προκύψουν νέοι ειδητικοί αριθµοί. Παράδειγµα: εάν στην (1,3) προσθέσουµε την µονάδα, θα προκύψει: (1+1,3+1)=(2,4) που δεν είναι Πρώτη Πυθαγόρεια ∆υάδα και κατά συνέπεια δεν παράγει Πυθαγόρεια τριάδα, σύµφωνα µ ε τα ως τώρα εκτεθέντα. Εάν πολλαπλασιάσουµε π.χ. µε το 5 θα πάρουµε:       (1,3)    (1.5,3.5)=(5,15), που στη συνέχεια παράγει την (75,100,125), η οποία δεν είναι Μοναδιαία Πυθαγόρεια τριάδα, ούτε καν πρώτη. Αν εκτελέσουµε πράξεις µε ΜΠΠΤ πχ αν προσθέσουµε δύο Μοναδιαίες Πυθαγόρειες τριάδες, ή αφαιρέσουµε ή πολλαπλασιάσουµε δεν προκύπτουν Μοναδιαίες Πυθαγόρειες Τριάδες, π.χ. (3,4,5)+(5,12,13)=(8,16,18), που δεν είναι ούτε καν Πυθαγόρεια τριάδα. Το ίδιο συµβαίνει και µε τις δυάδες. Πιστεύουµε ότι η ελλιπής Αριστοτελική γνώση είναι υπεύθυνη  για την προβληµατική αφήγηση και περιπλέκει περισσότερο τα πράγµατα  µε προσωπικές απόψεις βλ. Μετά τα φυσικά ΙΙ, 1081.

 9
το εν ∆ελφοίς ΕΙ και η ιερά τετρακτύς Ο ναός των ∆ελφών αρχικά ανήκε στον Ποσειδώνα34, ύστερα ο ναός περιήλθε στον ΉλιοΑπόλλωνα.  Ποσειδών: « ο δηµιουργός της κίνησης, της ζωής και της γέννησης των αισθητών…» σύµφωνα µε τους Πλάτωνα-Πρόκλο, βλ. περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας βιβλίο στ 30, 20-25.  Τους τοίχους του ∆ελφικού ναού κοσµούσαν τα αποφθέγµατα των αρχαίων Ελλήνων σοφών, όπως το γνώθι σ’ αυτόν, το µηδέν άγαν κ.ά. Υπήρχε όµως και ένα δυσανάγνωστο, δυσνόητο σύµβολο που ήταν αφιερωµένο στον ίδιο τον θεό και δεν µπορούσαν όχι µόνο να το ερµηνεύσουν, αλλά δυσκολεύονταν και να το διαβάσουν. Άλλοι ισχυρίζονταν ότι ήταν ΕΙ, άλλοι Ε, ο Πλούταρχος το µνηµονεύει και ως διπλό Ε35. Το υπέρτατο αυτό σύµβολο ήταν αφιερωµένο κατά µία εκδοχή, από τους πέντε αρχαίους Έλληνες σοφούς, Χίλωνα, Θαλή, Σόλωνα, Βία και Πιττακό, στον θεό του µαντείου. βλ. Πλουτάρχου36 Ηθικά, τόµος 10, περί του ΕΙ του εν ∆ελφοίς, 386. Θα ήταν όµως παράλογο οι πέντε σοφοί να αφιερώσουν στον θεό το σύνολό τους αριθµητικά, δηλαδή το 5. Για να µην µακρολογούµε εδώ, οι περισσότερες αναφορές συγκλίνουν στο ότι πρόκειται για το πέντε (Ε) τον ιερό αριθµό των Πυθαγορείων µάλλον και όχι τον αριθµό των σοφών. Ίσως όµως να συνδέεται µε το 5, το διακριτικό σύµβολο του δεύτερου ∆ία, ίσως µε τους 5 πλανήτες, τα πέντε Πλατωνικά στερεά… Έχουµε να παρατηρήσουµε:   ι. όλοι συµφωνούν ότι πρόκειται για κάποιον σπουδαίο αριθµό συνδεδεµένο µ ε τον θεό και το σύµπαν. ιι. Αν η συγκέντρωση των πέντε σοφών37, για να αφιερώσουν στο θεό του ∆ελφικού κέντρου είναι αληθινή, τότε οι Έλληνες θα γνώριζαν και τη σηµασία του αναθήµατός τους, που όµως δεν αναφέρεται πουθενά. Απεναντίας, όλοι προσπαθούν να το µαντέψουν. Ανεξάρτητα όµως από τα παραπάνω, το σύµβολο αυτό, που ήταν χαραγµένο επί ξύλου, πρέπει να ήταν πανάρχαιο, σύµφωνα µε όλες τις περιγραφές38.  ιιι. Ο Πλούταρχος διαρκώς µνηµονεύει, στις διευκρινήσεις του για το εν θέµατι σύµβολο, τη συσχέτισή του µε τη µονάδα, τη δυάδα και την τριάδα. Πρέπει εδώ να υπενθυµίσουµε ότι η Πυθία χρησµοδοτούσε καθήµενη πάνω σε έναν τρίποδα. Υπαινισσόµαστε δηλαδή, ότι η τριαδική υπόσταση είχε κυρίαρχη θέση στο ∆ελφικό κέντρο39.   ιν. Το σπουδαιότερο τώρα. Την εποχή των επτά σοφών και µετέπειτα, την εποχή του Μιλτιάδη, του Θεµιστοκλή, του Λεωνίδα,  οι Έλληνες δεν χρησιµοποιούσαν τα γράµµατα για να παραστήσουν τους αριθµούς. Αυτό έγινε αργότερα. Πως να έγραφαν άραγε τους αριθµούς την παραπάνω εποχή40; |=1    ||=2,  |||=3  , ||||=4,   Π=5,  Π|=6, ..., ∆=10, ∆|=11, ∆||=12,….∆Π|||=18,… Έτσι αν  ήθελαν να αφιερώσουν στον θεό τον αριθµό 5  θα υπήρχε το γράµµα Π και όχι το Ε ή κάτι που έµοιαζε σαν Ε. Η γνώµη µας είναι ότι έπρεπε να αφιερώσουν στο θεό κάτι το πολύ σπουδαίο, την δυάδα της αιωνιότητας που µετέχει στη µονάδα των νοητών, την οποία γι’ αυτό ο Τίµαιος την αποκάλεσε «ένα», ως ενιαία µονάδα και αρχή όλης της νοητής βαθµίδας και όλες οι
                                                 34 Ο Ποσειδώνας ήταν ο αρχικός θεός των ∆ελφών  τον οποίο διαδέχθηκε ο Απόλλων. Βλ. Φωκικά Παυσανία. Αυτός ο αρχικός θεός ήταν ο κυρίαρχος επί της γης, δηλαδή ο εξουσιαστής της ύλης. (γη=ύλη≠χθόνα). Κτύπησε µε την τρίαινά του τον βράχο της Ακρόπολης, στην µονοµαχία του µε την Αθηνά για το όνοµα της πόλεως και άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του, την ταυτότητά του, µια τριάδα, τρία δηλαδή σηµάδια πάνω στον ιερό βράχο… ! (περισσότερα βλ. «περί του εν ∆ελφοίς ΕΙ» του Στέφανου Καραθεοδωρή (ιατρού), εκδ. Καραβία, σελ 11) 35 «…τούτα λέει κάποιος που τα διέκρινε πριν από τον Πλάτωνα (τα πέντε γένη) και αφιέρωσε δύο Ε στον θεό, για να δηλώσει και να συµβολίσει τον αριθµό του σύµπαντος…» βλ περί του ΕΙ του εν ∆ελφοίς του Πλουτάρχου, 391 C 36 Ο Πλούταρχος χρηµάτισε ιερέας ή πρωθιερέας στο ναό του Απόλλωνα στους ∆ελφούς 37 Αργότερα προστέθηκαν οι Κλεόβουλος, Περίανδρος και έγιναν οι γνωστοί σε όλους µας  επτά σοφοί. 38 Υπήρχαν τρία τέτοια σύµβολα στους ∆ελφούς. Το χρυσό ΕΙ που αφιέρωσε η Λιβία, γυναίκα του Καίσαρα, το χάλκινο των Αθηναίων. Όσο για το πρώτο και πιο παλιό, που έχει υλικό το ξύλο ακόµη και σήµερα το αποκαλούν των σοφών, όχι ενός αλλά κοινό ανάθηµα  όλων. Πλουτάρχου, περί του ΕΙ εν ∆ελφοίς, 385-386  39 «…την έκτη ηµέρα του πρώτου µήνα, όταν  κατεβάζεις την Πυθία στο πρυτανείο, κάνετε οι δυο σας την πρώτη από τις τρείς κληρώσεις µε πέντε ψήφους , όπου εκείνη τραβάει τρία, ενώ εσύ δύο…» περί του ΕΙ του εν ∆ελφοίς του Πλουτάρχου 391 D  40 και στα µυκηναϊκά-µινωικά χρόνια το 1 συµβολιζόταν πάλι µε το | .    10
αναφορές συγκλίνουν ότι πρόκειται για τον αριθµό του σύµπαντος. Θα τολµούσαµε να πούµε, ότι πρόκειται για τον αριθµό που δηµιουργεί το σύµπαν.  Αν λοιπόν  αφιέρωνε  κάποιος, κάτι στο ναό, θα έπρεπε να είναι το σύµβολο της ένωσης του υπερτάτου θεού µε την κόρη, που δίνει την ζωογονία του σύµπαντος, δηλαδή την ένωση του 1 µε το 3, την Απολλώνια δυάδα της δηµιουργίας, ή δυάδα της αιωνιότητας (1,3) όπως αναφέραµε. Ας προσπαθήσουµε να γράψουµε το σύµβολο αυτό µε τις πανάρχαιες µονάδες. Θα γράφαµε | |||, µιας και δεν χρησιµοποιούσαν τότε το κόµµα και έγραφαν συνεχόµενα, χωρίς κενά, εδώ αφήσαµε όπως παρατηρείτε ένα κενό. Όµως αυτό είναι µάλλον το τέσσερα «κακογραµµένο». Ας προσπαθήσουµε πάλι να το γράψουµε πιο επιτυχηµένα για να ξεχωρίζει καλύτερα το 1 από το 3.   Θα γράφαµε  ا≡  ή  ≡   ή   ─≡. Σκέπτεσθαι κάτι άλλο; Χρειάζεται πολύ προσοχή εδώ γιατί πρόκειται για τέσσερες µονάδες και υποψιαζόµαστε ότι µπορεί να είναι η απόκρυφη ιερά τετρακτύς41 στην οποία ορκιζόντουσαν οι Πυθαγόρειοι. Το τρίτο εικονίδιο µοιάζει µε το σύµβολο του αρχικού θεού των ∆ελφών, του Ποσειδώνα, δηλαδή την τρίαινα, µε την οποία κτύπησε κατά τον µύθο τον βράχο της Ακρόπολης, στην µονοµαχία του µε την Αθηνά για το όνοµα της πόλεως και άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του, την ταυτότητά του, µια τριάδα, τρία δηλαδή σηµάδια πάνω στον ιερό βράχο!  Το πρώτο µοιάζει µ ε το Ε, χωρίς να είναι ακριβώς Ε, το δεύτερο µοιάζει µ ε διπλό Ε που µνηµονεύει ο Πλούταρχος.








 Νόµισµα από τους ∆ελφούς. Μέσα στη ζωοφόρο του ναού διακρίνεται ο Ήλιος, το 1, και ανάµεσα στις έξι κολώνες το Ελληνικό γράµµα «Ε» Παρατηρείστε τον τρόπο που το ∆ελφικό ιερατείο συνδυάζει το «Ε» µε τον αριθµό ένα και έξι.(έξι ο ψυχογονικός αριθµός των Πυθαγορείων) Φωτογραφία από το βιβλίο του Θ. Αξιώτη «ΑΡΓΩ», εκδ. Σµυρνιωτάκη σελ. 189.  Παρατηρείστε ακόµα τον ΗΛΙΟ ΥΠΕΡΙΩΝΑ στη ζωοφόρο, που είναι η Πυθαγόρεια µονάδα. (για την ονοµασία βλ. Ιωάννης ο Λυδός 44, F 309) Θέτει, κατά την άποψή µας, το ιερατείο, το «Ε» µέσα στις έξι κολώνες του ναού και τον µοναδιαίο ΗΛΙΟ ΥΠΕΡΙΩΝΑ "υπεράνω" όλων για να υποδείξει έτσι, στον µαθηµατικά µ υηµένο, την  αλληλεξάρτηση των 1, (1,3) ή Ε, και του 6. Υπενθυµίζουµε: «Το Ε είναι σύµβολο αριθµού, είναι ο αριθµός του σύµπαντος»  Πλουτάρχου Περί του εν ∆ελφοίς ΕΙ, ειδικά 391 c.


Γιατί και η µονάδα, η πηγή των αριθµών, και η δυάδα περιέχει αιτιωδώς ολόκληρο το πλήθος, η µία ως πατέρας και η άλλη ως µητέρα… βλ. Πρόκλου, Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, βιβλίο ∆, 81, 15-25

                                                 41 «ΜΑ ΤΟΝ ΑΜΕΤΕΡΑ ΓΕΝΕΑ ΠΑΡΑ∆ΟΝΤΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ ΠΑΓΑΝ ΑΕΝΑΟΥ ΦΥΣΕΩΣ...» Μερικοί τη συνδέουν µε το σύµβολο του Χριστιανισµού, µια δε  αρχαιοελληνική µορφή της χρησιµοποίησε και ο Χίτλερ ως σύµβολο του ναζισµού.


 11


ίσως  η ιερά τετρακτύς
12










     














                        Γα    








(1,3) ή    η άχραν η το εν  ∆ελφοίς   τ δυάδα

  72o

    η σύνδεση των αριθµ ν ώ

    216=                               216    3    0 72
 
 ή ή

  3  Πυθαγόρεια τριάδα, Κόρη ψυχογονικός κύβος( 63)
72=σύµβολο των Πυθαγορείων
Γαλαξιακή κίνηση
Σας θυµίζει Χίτλερ; Εάν ναι χάσατε! Είναι από πανάρχαιο ελληνικό γεωµετρικό αγγείο

ίσως η ιερά Τετρακτύς οι τέσσερις άχραντες µονάδες σε  αριστερόστροφη γαλαξιακή κίνηση!  Προσέξτε και τις ουρές, έχουν την ίδια αριστερόστροφη φορά κίνησης!

Το αµετάβλητο Παρµενιδικό σύµπαν  και ο κόσµος των ειδητικών αριθµών
 Ας θεωρήσουµε το σύνολο όλων των Πρώτων (Αρχέγονων) Μοναδιαίων Πυθαγορείων Τριάδων και ας ξαναδούµε τον τρόπο που παράγονται.            Η Τρισυπόστατη Υπέρτατη Μονάδα, ακτινοβολεί από τον εαυτό της, την Κόρη (Ων), δηλαδή το τρία, που συγκροτεί µαζί της την Απολλώνια δυάδα. της δηµιουργίας του σύµπαντος. Στη συνέχεια παράγεται η τριάδα της Κόρης, σύµφωνα µε τον Πρόκλο. Σχηµατικά:           1Î (1,3) Î (3,4,5) δηλαδή, η µονάδα παράγει την δυάδα (1,3) και αυτή στη συνέχεια την τριάδα (3,4,5) σύµφωνα µε την Πυθαγόρεια αριθµοθεωρία και τις σχέσεις (2) που έχουµε ήδη εκθέσει. Αν τώρα πολλαπλασιάσουµε την (3,4,5) µε τους φυσικούς αριθµούς, έχουµε την παραγωγή άπειρων Πυθαγορείων Τριάδων της µορφής (3λ, 4λ, 5λ) όπου λ∈Ν, δηλαδή θα έχουµε τις:    (3,4,5), (6,8,10), (9,12,15), (12,16,20), (15,20,25), (18,24,30), …   που αποτελούν την «κλάση» θα λέγαµε της (3,4,5). όµοια έχουµε:   1Î (1,5) Î (5,12,13)  και έτσι τις: (5,12,13), (10,24,26), (15, 36, 39), (20, 48, 52), (25, 60, 65), ….,  που αποτελούν την «κλάση» της ΜΠΠΤ (5,12,13).

Το σύνολο όλων αυτών των Μοναδιαίων Πρώτων Πυθαγορείων Τριάδων, δηλαδή το σύνολο των αρχέγονων αυτών τριάδων που κληρονοµήσαµε απ’ ευθείας από τη σχέση του Πυθαγόρα και µας επιβεβαίωσε ο Πλάτωνας, το ονοµάζουµε: ΕΙ∆ΗΤΙΚΟΙ  αριθµοί του Πλάτωνα ή ορθότερα ΕΙ∆ΗΤΙΚΟΙ αριθµοί της χαµένης φυλής.

∆ιαπιστώσαµε ότι οι επτά πρώτοι ΕΙ∆ΗΤΙΚΟΙ αριθµοί προσδιορίζουν πλήρως τη δοµή των φλοιών (στιβάδων) και των υποφλοιών (υποστιβάδων) όλων των στοιχείων του περιοδικού συστήµατος.  Ας θεωρήσουµε τους παραγόµενους µ ε τον παραπάνω τρόπο αριθµούς-τριάδες, ως τις «ακτινοβολήσεις» των ΜΠΠΤ, δηλαδή, θεωρούµε ότι οι ακτινοβολήσεις της (5,12,13) είναι οι:  (10,24,26), (15, 36, 39), (20, 48, 52), (25, 60, 65), …κ.ο.κ. Για να είναι αµετάβλητο το παραπάνω σύνολο των ΜΠΠΤ, δηλαδή εναρµονισµένο µε την Πυθαγόρεια κοσµοθεωρία, θα πρέπει όλες οι ακτινοβολήσεις, µε όποιον τρόπο και αν παράγονται, να  επιστρέφουν στο αµετάβλητο  σύνολο των ΕΙ∆ΗΤΙΚΩΝ αριθµών σύµφωνα µ ε τους Πλάτωνα-Πρόκλο.42 ∆ηλαδή όπως ένα ηλεκτρόνιο ακτινοβολεί την επιπλέον υλοενέργειά του και επιστρέφει στην κβαντική του κατάσταση, έτσι και οι µη Μοναδιαίες Πυθαγόρειες τριάδες πρέπει να «επιστρέφουν στην κβαντική τους κατάσταση», δηλαδή σε µια συγκεκριµένη αρχέγονη - Μοναδιαία Πρώτη Πυθαγόρεια τριάδα. Είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο;
 Μετασχηµατισµοί Πυθαγορείων Τριάδων   Όταν βρήκαµε τις µαθηµατικές σχέσεις που µετασχηµάτιζαν Πυθαγόρειες Τριάδες σε Μοναδιαίες Πυθαγόρειες Τριάδες, σκεφθήκαµε αµέσως να βάλουµε στη σχέση αυτή τις επτά πρώτες Πλατωνικές Πυθαγόρειες Τριάδες που έδιναν την ηλεκτρονική κατανοµή των στοιχείων. Η αγωνία µας έφθασε στο κατακόρυφο, οι σφυγµοί µας είχαν περάσει στο «κόκκινο»! Πραγµατικά, όπως το αισθανόµαστε, οι επτά πρώτες Πλατωνικές, µετασχηµατίζονταν µία-µία στις αντίστοιχες επτά πρώτες Μοναδιαίες, αυτές που έδιναν την ηλεκτρονική κατανοµή των στοιχείων και προκύπτουν από τον τύπο του Πυθαγόρα. Η σχέση (Ε) των µετασχηµατισµών δεν είναι δική µας, αποδίδεται στον ίδιο τον Ευκλείδη και µάλλον η πατρότητά της ανατρέχει στο χώρο των Πυθαγορείων.  Eπιστροφή κάθε Πυθαγόρειας τριάδας στο µοναδιαίο πρότυπό της (και τούτη η απόδειξη γίνεται για πρώτη φορά στον κόσµο.)   Από την εργασία µας «Περί Πυθαγορείων Τριάδων» αναφέρουµε επιγραµµατικά 3 προτάσεις:                                                   42 Βλ. Πρόκλου περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας βιβλ. Α, 60 και 87. Εδώ ενσαρκώνεται ο µαθηµατικός διαµελισµός του ∆ιονύσου και ακολουθεί µε τους µετασχηµατισµούς (α) η συνένωση των µελών του στην Απολλώνια µονάδα.   13
ΠΡΟΤΑΣΗ 31. Σε κάθε ΠΠΤ (α,β,γ) είναι:
κ λ
βα γ
=
+
  σχέση (α)43   (Η αρίθµηση των προτάσεων είναι από την εργασία µας Περί  Πυθαγορείων Τριάδων)
 ΠΡΟΤΑΣΗ 33. Κάθε µη µοναδιαία ΠΠΤ παράγει  µέσω της αναλογίας (α) και της σχέσης  [Ε] µια Μοναδιαία ΠΠΤ (ΜΠΠΤ). Συγκεκριµένα η (α,β,γ) µε ΠΠ∆ την (λ,κ) παράγει την:
⎟ ⎟ ⎠ ⎞
⎜ ⎜ ⎝ ⎛ − +
κ
κκ
,
2 1,
2 1 22 µε ΠΠ∆ την (1, κ).             σχέση (Ε): 22 2 .. 2 ..... ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎝ ⎛ +=⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎝ ⎛ −+ τσ ξκ τσ ξκ τσ ξκ
  βλ. βιβλίο Χ του Ευκλείδη σελ. 254 επεξηγήσεις,    µετφ.  Ε.
Σταµάτη,  εκδ. ΟΕ∆Β και ανάλυση στην εργασία µας ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ΤΡΙΑ∆ΩΝ
 ΠΡΟΤΑΣΗ 53 Οι Πυθαγόρειες Τριάδες της ίδιας κλάσης µετασχηµατίζονται στην ίδια ΜοναδιαίαΠΠΤ.
 Ας µετασχηµατίσουµε τις ΕΦΤΑ  πρώτες Πλατωνικές ΠΠΤ σύµφωνα µε τις σχέσεις (α) και [Ε]: (που δεν ανήκουν στην ίδια κλάση)
 Η πρώτη ( 5,4,3 )    µετασχηµατίζεται στον εαυτό της  δηλαδή την (5,4,3)44  µιας και η παραπάνω ΠΠΤ είναι συγχρόνως και Μ-ΠΠΤ (Μοναδιαία) και Π-ΠΠΤ (Πλατωνική) Για τη δεύτερη  Π- ΠΠΤ (17,8,15) έχοµε: κ λ βα γ = + και αντικαθιστώντας έχοµε :
5 3
817 15 = +
 ή
5 3
25 15 = και η [Ε]  δίδει: [Η θεωρία στηρίζεται στους όµοιους επίπεδους αριθµούς]
 22 2 5.325.15 2 5.325.155.3.25.15 ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎝ ⎛ +=⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎝ ⎛ −+ ή 752+1802=1952 και εξ αυτής έχουµε τη Μ-ΠΠΤ (13, 12, 5),  έχουµε διαιρέσει µε τον ΜΚ∆(75,180,195)=15                  Για τη τρίτη Π-ΠΠΤ (37,12,35) έχοµε: κ λ βα γ = +  και αντικαθιστώντας έχοµε:
7 5
1237 35 = +
  ή
7 5
49 35 =  και η [Ε] δίδει: 2 2 2 5.735.49 2 5.735.495.7.49.35 ⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎝ ⎛ +=⎟ ⎠ ⎞ ⎜ ⎝ ⎛ −+  ή 2452 + 8402 = 8752 και εξ αυτής έχοµε τη Μ-ΠΠΤ  (25,24,7) δηλαδή την 3η Μοναδιαία ΠΠΤ διαιρέσαµε µε τον ΜΚ∆(875,840,245)=35, όµοια η τέταρτη ΠΠΠΤ    (65,16,63) µετασχηµατίζεται στην τέταρτη  ΜΠΠΤ   (41,40,9)  η πέµπτη  ΠΠΠΤ    (101,20,99) µετασχηµατίζεται στην πέµπτη  ΜΠΠΤ  (61,60,11)  η έκτη      ΠΠΠΤ    (145,24,143) µετασχηµατίζεται στην έκτη    ΜΠΠΤ  (85,84,13)  η έβδοµη ΠΠΠΤ(197,28,195) µετασχηµατίζεται στην έβδοµη ΜΠΠΤ (113,112,15)
 Είναι πράγµατι εκπληκτικό το γεγονός, ότι µέσα στο χάος του απειροσυνόλου των Πρώτων Πυθαγορείων τριάδων, όπου ενυπάρχουν διάσπαρτες τόσο οι Μοναδιαίες-ΠΠΤ όσο και οι Πλατωνικές ΠΠΤ, οι επτά πρώτες Πλατωνικές που δίνουν την ηλεκτρονική δοµή των στοιχείων να µετασχηµατίζονται στις επτά πρώτες µοναδιαίες, που αποκαλύπτουν οµοίως την ηλεκτρονική δοµή των στοιχείων!  Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα µας www.padamakos.gr  ή http://users.otenet.gr/~adampan οι εργασίες µου, Η ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΗ-ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΖΩΟΓΟΝΙΑ, που αποτελεί συµπλήρωµα της παρούσης εργασίας, όπου θα παρατηρήσετε ότι µέσα στο απειροσύνολο των πρώτων Πυθαγορείων τριάδων, οι Πλατωνικές, κυριολεκτικά κολλούν, µία προς µία, πάνω στις Μοναδιαίες του Πυθαγόρα.
                                                 43 Την «βαφτίσαµε» σχέση α επειδή έπρεπε να έχει ένα όνοµα. Το επίθετο µας αρχίζει από α και έτσι της το χαρίσαµε! 44 Κάθε Μοναδιαία πρώτη Πυθαγόρεια Τριάδα µετασχηµατίζεται µε τις σχέσεις (α) και (Ε) στον εαυτό της  14
Η Ζ Ω Ο Γ Ο Ν Ι Α
 Έρχεται στο φως για πρώτη φορά, αφού οι Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι  δεν  άφησαν γραπτές  µαρτυρίες. Πρέπει να επισηµάνω ότι οι µετασχηµατισµοί (Α), βλ. κύρια εργασία µου, µετατέπουν  οποιοδήποτε Γεωµετρικό πρόβληµα (χωρίς κύκλους και καµπύλες) σε αλγεβρικό.         Το εµβαδόν κάθε ορθογωνίου τριγώνου (γ,β,α) µε γ,β,α∈Ν  και γ2+β2=α2 είναι πολλαπλάσιο του 6, του πρώτου τέλειου αριθµού που είναι συγχρόνως ο ψυχογονικός αριθµός των Πυθαγορείων, δηλαδή το εµβαδόν κάθε ορθογωνίου τριγώνου µ ε πλευρές φυσικούς αριθµούς είναι πολλαπλάσιο του εµβαδού του ζωογονικού τριγώνου (3,4,5)                                                                          
Απόδειξη                                                                                                                                                                   Οι  πλευρές οποιουδήποτε ορθογωνίου τριγώνου δίδονται από τη σχέση (2) που έχουµε εκθέσει.
 α=
2
22 λκ + , β=
2
22 λκ − και γ=λ.κ  και  α2=β2+γ2  µε λ<κ και (λ,κ)=1                                    (2)                            
Είναι Ε=β.γ/2,  έτσι έχουµε για κάθε ορθογώνιο τρίγωνο:  E=(κ+λ)(κ-λ)κλ/4                                                         Θα δείξουµε ότι το Ε είναι πολλαπλάσιο του πρώτου τέλειου αριθµού του 6, που είναι και το εµβαδόν του ζωογονικού τριγώνου (3,4,5). Έτσι θα έχουµε δείξει ότι το ζωογονικό τρίγωνο µετέχει στη φύση κάθε ορθογωνίου τριγώνου, ζωογονώντας όλα τα ορθογώνια τρίγωνα - υλικά στοιχεία.    (Το ζωογονικό τρίγωνο αντιστοιχεί στο στοιχείο υδρογόνο.)                                                                                         Βοηθητική πρόταση1Το άθροισµα ή η διαφορά δύο περιττών φυσικών αριθµών διαιρείται µε το 4                    απόδειξη                                                                                                                                                             Έστω κ,λ οι δύο περιττοί , µε κ=2ν+1 και λ=2ρ+1, οπότε κ+λ=2ν+1 + 2ρ+1=2(ν+ρ+1)                                   και κ-λ=2ν+1-(2ρ+1)=2ν+1-2ρ-1=2(ν-ρ)                                                                                                                   Ι. εάν ν,ρ άρτιοι τότε ν-ρ= άρτιος , οπότε κ-λ=2(ν-ρ)=πολλαπλάσιο του 4                                                               ΙΙ. εαν ν,ρ περιττοί, τότε ν-ρ=άρτιος, οπότε κ-λ=2(ν-ρ)=πολλ. του 4                                                                        ΙΙΙ. εάν ν=περιττός και ρ=άρτιος (ή αντίστροφα) , τότε κ+λ=2(ν+ρ+1)=πολλαπλάσιο του 4 , αφού ν+ρ+1= άρτιος ( ένας περιττός+ ένας άρτιος+1=άρτιος) και εδείχθη.                                                                       ΠΟΡΙΣΜΑ:Η διαφορά των τετραγώνων δύο περιττών φυσικών αριθµών διαιρείται µε το 8                                 Βοηθητική πρόταση 2: Εάν κ,λ είναι δύο περιττοί φυσικοί αριθµοί κ>λ, τότε το γινόµενο κ.λ.(κ+λ)(κ-λ) διαιρείται µε το 24                                                                                                                             απόδειξη                                                                                                                                                         Ι.  Εάν ένα τουλάχιστον εκ των κ,λ είναι πολλαπλάσιο του 3, έστω το λ θα έχουµε:                            κ.λ.(κ+λ).(κ-λ)=κ.(πολ.3).(πολ.4).(πολ.2)=πολ.24  ή                                                                                         κ.λ.(κ+λ).(κ-λ)=κ.(πολ.3).(πολ.2).(πολ.4)=πολ.24, σε συνδυασµό µε την πρόταση 1,  αφού ένα εκ των κ+λ ή κ-λ είναι πολλαπλάσιο του 2 σαν άθροισµα ή διαφορά περιττών και  το άλλο πολ.4 (βλ. πρόταση 1)                                                                                                                                                 ΙΙ. Εάν κανένα εκ των κ,λ δεν είναι πολλαπλάσιο του 3, τότε κ=3ρ+1 ή κ=3ρ+2 και λ=3ν+1 ή λ=3ν+2, οπότε έχουµε τους συνδυασµούς:                                                                                                                            α.     κ=3ρ+2, λ=3ν+2                                                                                                                                                β.    κ=3ρ+2, λ=3ν+1                                                                                                                                                  γ.    κ=3ρ+1 ,λ=3ν+2                                                                                                                                                 δ.    κ=3ρ+1, λ=3ν+1                                                                                                                                                 εάν συµβαίνει το β, τότε κ+λ=3ρ+2+3ν+1=πολ.3, όµοια αν συµβαίνει η γ                                                            εάν συµβαίνει η δ τότε κ-λ=3ρ+1-3ν-1=3ρ-3ν=πολ.3                                                                                                εάν συµβαίνει η α τότε κ-λ=3ρ+2-3ν-2=3ρ-3ν=πολ.3                                                                                             Έτσι πάντα ένας εκ των κ+λ, κ-λ θα είναι πολ.3, οπότε το γινόµενο κ.λ(κ+λ).(κ-λ)=πολ.24 όπως ακριβώς στην περίπτωση  Ι  της πρότασης 2                                                                                                               { Αν π.χ.  το  κ+λ=πολ.3, τότε:                                                                                                                             κ.λ(κ+λ)(κ-λ)=κ.λ[(πολ.3).(πολ.2)](πολ.4)=πολ.24   ή                                                                               κ.λ(κ+λ)(κ-λ =κ.λ[(πολ.3).(πολ.4)](πολ.2)=πολ.24,                                                                                                
 15
αφού ένα εκ των (κ+λ),(κ-λ) θα είναι και πολλαπλάσιο του 2                                                                               και το άλλο πολλαπλάσιο του 4 (πρόταση 1), όµοια αν κ-λ=πολ.3},
                                    οπότε      E=(κ+λ)(κ-λ)κλ/4 =πολ.24/4=πολ.6    
Έχει δηµοσιευτεί και στο περιοδικό της Ελ. Μαθ. Εταιρείας «Ευκλείδης Β΄», τ. 46  Οκτ.Νοε.-∆εκ. 2002.  
Θυµίζουµε ότι η Περίµετρος του ζωογονικού είναι το 12 = δώδεκα θεοί=δώδεκα άθλοι= 12 Τιτάνες, 12 Ελληνικές φυλές, 12 µήνες….
Συµπερασµατικά: Το εµβαδόν κάθε ορθογωνίου τριγώνου µ ε πλευρές φυσικούς αριθµούς έχει εµβαδόν πολλαπλάσιο του πρώτου τέλειου αριθµού, του ψυχογονικού αριθµού 6, που είναι ο αριθµός ζωογονίας των Πυθαγορείων, δηλαδή όλα τα ορθογώνια τρίγωνα παράγονται από το ζωογονικό αφού είναι πολλαπλάσια του.      
Πόρισµα: Όταν δύο περιττοί φυσικοί αριθµοί δεν διαιρούνται µε το 3, τότε η διαφορά των τετραγώνων τους διαιρείται µε το 24      
Παρατήρηση Ι: Υποθέτοµε στη συνέχεια, ότι όπως το  υδρογόνο µετατρέπεται σε ήλιο, το ήλιο σε βηρύλλιο, άνθρακα, …., οξυγόνο, νέον, µαγνήσιο, πυρίτιο, φώσφορο, αργό, ασβέστιο, σίδηρο,…, έτσι και η (3,4,5) µετουσιώνεται στα πολλαπλάσιά της, τα πολλαπλάσια δηλαδή του 6, τις Μοναδιαίες Πυθαγόρειες Τριάδες - Εδητικούς αριθµούς του Πλάτωνα, αρχικά και στη συνέχεια σε κάθε άλλη τριάδα, ζωογονώντας τον κόσµο µας.

Παρατήρηση ΙΙ. Το γινόµενο των τριών πλευρών κάθε ορθογωνίου τριγώνου είναι πολλαπλάσιο του 5. Η απόδειξη γίνεται πολύ εύκολα µε τις σχέσεις (2). Είναι:  α.β.γ=κ.λ. 2 . 2 2222 λκ λκ +− . Εάν ένα εκ των κ ή λ είναι πολλαπλάσιο του 5 εδείχθη. Έστω ότι λ=5ν+1, ή λ=5ν+2, ή λ=5ν+3, ή λ=5ν+4 και κ=5ρ+1, ή κ=5ρ+2, ή κ=5ρ+3, ή κ=5ρ+4
 αν λ=5ν+1 και κ=5ρ+1, η ποσότητα κ2-λ2= (κ+λ)(κ-λ)=πολ.5 και εδείχθη αν λ=5ν+1 και κ=5ρ+2, η ποσότητα  κ2+λ2=πολ.5 αν λ=5ν+1 και κ=5ρ+3, η ποσότητα  κ2+λ2=πολ.5 αν λ=5ν+1 και κ=5ρ+4, η ποσότητα  κ2-λ2=πολ.5 όµοια και µε τις άλλες περιπτώσεις

Παρατηρούµε ότι και ο αριθµός 5 ενυπάρχει δοµικά σε όλα τα ορθογώνια τρίγωνα µε πλευρές φυσικούς αριθµούς.

Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι το γινόµενο των πλευρών κάθε ορθογωνίου τριγώνου, ή το γινόµενο κάθε Πυθαγόρειας τριάδας είναι πολλαπλάσιο του 5.12=60 45





                                                 45 το ηµιγινόµενο των β.γ, των καθέτων πλευρών, είναι το εµβαδόν του τριγώνου, που δείξαµε παραπάνω ότι είναι πολλαπλάσιο του 6, άρα το γινόµενό τους είναι πολλαπλάσιο του 12   16

 Η περίφηµη σταθερά της λεπτής υφής

Φάσµα Υδρογόνου: ∆ιακρίνονται οι τέσσερις βασικές φασµατικές γραµµές και άλλες δευτερεύουσες. Αυτές κρύβουν µέσα τους τη σταθερά της λεπτής υφής! Τον σπουδαιότερο ίσως αριθµό της δηµιουργίας! Αν η θεωρία της Ορφικής-Πυθαγορικής ζωογονίας είναι ορθή θα έπρεπε κατ’ ανάλογο τρόπο να εµφανίζεται ο αριθµός αυτός και στο ζωογονικό τρίγωνο!








                             1η                                                2η                          3η                 4η  Υπάρχει απειρία γραµµών στη συνέχεια, όπως παρατηρείτε παραπάνω, αλλά υπάρχει και απειρία ορθογωνίων τριγώνων που εκπηγάζουν από το ζωογονικό, όπως βλέπετε παρακάτω. Αρκεί να φέρνετε τα ύψη κάθε φορά στα δηµιουργούµενα τρίγωνα για να παίρνετε νέα ζωογονικά. Τις σχέσεις προφανώς διέπει η οµοιότητα. Στο αρχικό, κίτρινο, ζωογονικό έχουµε φέρει το ύψος Α∆. ∆ηµιουργείτε έτσι η πρώτη τριάδα της ζωογονίας, αφού έχουµε τρία ζωογονικά, το αρχικό ΑΒΓ και τα δύο νέα Α∆Γ και ΑΒ∆.


    Β A
Γ

           Β A
Γ

Ε
Ζ
4
5
3









Σκεφθήκαµε ότι έπρεπε να χωρίσουµε το ζωογονικό τρίγωνο σε τέσσερα τρίγωνα46, βλ. παραπάνω σχήµα, κατ’ αντιστοιχία των τεσσάρων φασµατικών γραµµών. Η σταθερά της λεπτής υφής έπρεπε να προκύπτει από λόγους για να είναι ανεξάρτητος των µονάδων µέτρησης.

είναι: ∆Β=3,2   ∆Γ=1,8   ΕΓ=1,08    ∆Ε=1,44  ∆Ζ=1,92  ΖΒ=2,56   ΖΑ=1,44             Ε∆ΖΒ=2,4567     Ε∆ΕΓ=0,77776    ΕΑΖ∆=1,3824     ΕΑΕ∆=1,3824 θυµίζουµε ότι ο λόγος των εµβαδών δύο οµοίων τριγώνων ισούται µε το τετράγωνο του λόγου οµοιότητας

 οπότε: 160493827 ,3 7776,0 4567,22 1 = = Ε Ε = ∆ΕΓ ∆ΖΒ λ                                                                                                                                       ή     λ1=1,777777777…

    και     777777 ,1 3824,1 4567,122 2 = = Ε Ε = ΑΖ∆ ∆ΖΒ λ
                     
                                                 46 Καθένα από τα τρίγωνα αυτά είναι όµοιο µε το ζωογονικό, άρα και αυτά ζωογονικά

 17
                                                                                 ή     λ2=1,333333333…      ακόµη 1 3824,1 3824,12 3 = = Ε Ε = ΑΕ∆ ΑΖ∆ λ                                                            ή     λ3=1          όπου λ1, λ2, λ3 είναι οι αντίστοιχοι λόγοι οµοιότητας. Έχουµε: 100(λ1.λ2-λ3)=137,0368741  το αντίστροφό του είναι η σταθερά της λεπτής υφής! Βέβαια υπάρχουν και άλλοι υπολογισµοί που µας δίνουν την εν θέµατι σταθερά, γιατί αυτή ενυπάρχει µέσα στα ζωογονικά τρίγωνα ως υπαρξιακή σχέση, προτιµήσαµε όµως την παραπάνω για τους λόγους που προαναφέραµε.  Παρατηρείστε τέλος την απλότητα του υπολογισµού της από το ζωογονικό τρίγωνο και  την απουσία µετρικών µονάδων. Τέλος, αναπόφευκτα πρέπει να συγκρίνετε την παραπάνω απλότητα, µε την πολυπλοκότητα της σύγχρονης φυσικής και την προσπάθεια που γίνεται για την απαλοιφή των µονάδων.   επίλογος Τελειώνοντας, θα θέλαµε να κάνουµε ένα είδος σύνδεσης, µια εισαγωγή για την υλοποίηση της ζωογονικής τριάδας χωρίς όµως πολλές επεξηγήσεις. Έχουµε αναφέρει ότι κατά τους Πυθαγόρειους η ψυχή είναι εκείνη που ζωογονεί την ύλη και εδώ συµφωνούν όλα τα γνωστά θρησκευτικά δόγµατα του παρόντος και του παρελθόντος. Η ψυχή είναι για τους ΟρφικούςΠυθαγόρειους η «δωρεά» του θεού στη δηµιουργία. Το σώµα είναι η φυλακή της ψυχής. Πρέπει να είναι κάτι που υπάρχει στον υπέρτατο θεό, να είναι συνυφασµένη µ ε την υπόστασή του για να δύναται να τη δωρίσει στα δηµιουργήµατά του. Τι άραγε είναι αυτή;  Η λέξη θεός προέρχεται από το ρήµα θέω που σηµαίνει τρέχω. Είναι δηλαδή συνδεδεµένη η θεία υπόστασή του µε την κίνηση. Πώς όµως κινείται και που; Είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί εδώ. Χρειάζεται όµως υποµονή και προσπάθεια, ώστε να πλησιάσουµε τις απόψεις πιο χαρισµατικών ανθρώπων από εµάς, τους οποίους έστειλε η δηµιουργία στον κόσµο µας.  Ώσις για τον Πλατωνικό Κρατύλο σηµαίνει ώθηση και  ωσία είναι η ουσία, δηλαδή η ύλη. Αν προχωρήσουµε λίγο περισσότερο θα αντιληφθούµε ότι εννοεί πως η κίνηση παράγει την ύλη. Χρειάζονται όµως εδώ δύο πράγµατα απαραιτήτως. Ένα κβαντισµένο ιδεατό «υλικό» σηµείο, το σωµατίδιο Highs θα λέγαµε σε σύγχρονη ορολογία και ένας µοναδιαίος νοητός ήλιος Υπερίωνας, που θα δίνει την ενέργεια, την ώθηση,  ώστε να κινηθεί το ιδεατό σηµείο µας, να «τρέχει», ώστε να παράξει την αρχική υλοενέργεια.  Για τον Πλάτωνα υπάρχουν τρία είδη κινήσεων, άλλωστε αυτό αναµενόταν, αφού όλα γι’ αυτόν, τον Ορφέα, τον Πυθαγόρα και τον Όµηρο είναι τριαδικά. Ακόµα και η σκοτεινή υλη, προτού την «ψηλαφίσει» η σύγχρονη επιστήµη, της έδωσε τριαδική υπόσταση και τίποτε δεν είναι τυχαίο. Γι’ αυτό και ο Χάϊζενµπεργκ δήλωσε ότι «την κβαντική γνωσιοθεωρία» την εµπνεύστηκα από τον Πλάτωνα.   Είναι βέβαια γνωστό σε όλους ότι η κίνηση παράγει ενέργεια και ότι η ενέργεια είναι ύλη. Άρα το πρόβληµα εστιάζεται στο πως το Πλατωνικό-Πυθαγορικό-Ορφικό µοντέλο, η δυάδα της αιωνιότητας, το ιδεατό «υλικό» σηµείο µας, θα κινηθεί. Ας πάµε πάλι στους χαρισµατικούς της δηµιουργίας.  Στον Πλάτωνα έχουµε το αµετάβλητο ον, τις ιδέες, τους ειδητικούς αριθµούς της δηµιουργίας, που είναι σταθεροί και όλα τα δηµιουργήµατα που εκπηγάζουν από αυτούς, επιστρέφουν πάλι σ’ αυτούς, όπως είδαµε προηγουµένως µ ε τους µετασχηµατισµούς των Πυθαγορείων τριάδων. Αρχή όλων η δυάδα της αιωνιότητας. Υπάρχει όµως και το µεταβλητό µη ον47 των Οµήρου, Θαλή, Ηρακλείτου, που ονοµάζουµε σήµερα υλικό κόσµο ή απλά ύλη και εκπροσωπείται κατ’ εµάς, από το ιδεατό «υλικό» σηµείο µας. Πιστεύουµε ότι αν κινηθεί το Ορφικό-Πυθαγορικό-Πλατωνικό δηµιούργηµα θα παράξει το µη ον των Οµήρου, Θαλή, Ηρακλείτου, τον υλικό κόσµο που αντιλαµβάνονται οι αισθήσεις µας.  Πως όµως θα κινηθεί και που; Η κίνηση χρειάζεται ενέργεια και χώρο…Νοµίζουµε πως το κλειδί του δεύτερου αυτού απόκρυφου σηµείου των Ορφικών-Πυθαγορείων βρίσκεται στον µυηµένο Πλάτωνα. Ορθότερα, περιγράφεται σε δύο διαλόγους του, τους κορυφαίους µαζί µε την Πολιτεία.                                                  47 την  ύλη αποκαλούµε µη όν, Πρόκλου , Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας 39, 5  18
Είναι ο Παρµενίδης και ο Τίµαιος. Στον πρώτο µας πάει στον µικρόκοσµο. Μιλά για την µεταβολή του όντος σε µη ον, σε χρόνο «ουδενί», δηλαδή τα δύο «κβάντουµ», της θεωρίας των ιδεών και της ροής και µεταβολής, το ον και το µη ον, υπάρχουν ταυτόχρονα. Ίσως αποτελούν το δίπολο της δηµιουργίας, που κατά τη γνώµη µας απαρτίζεται από της δυάδα της αιωνιότητας (ον) και το ιδεατό κβαντικό «υλικό» σηµείο µας (µη ον), που παροµοιάσαµε παραπάνω µε αυτό του Highs. Φανταστείτε τώρα το δίπολο αυτό να πάλλεται48…  Ας περάσουµε πάλι στη σύγχρονη φυσική. Το φωτόνιο σήµερα, υπάρχει ταυτόχρονα ως κύµα και σωµατίδιο. Ως ον και µ η ον θα λέγαµε. Το πείραµα των δίδυµων φωτονίων απέδειξε την Πλατωνική θεώρηση. Ο Αριστοτέλης στο παραπάνω εδάφιο διαφωνεί49, διότι κατ’ αυτόν χρειάζεται χρόνος, έστω ελάχιστος, για την έξοδο από το ον και µεταβολή σε µη ον, ενώ στον Πλάτωνα δεν υπάρχει χρόνος κατά την µεταβολή, ον και µ η ον υπάρχουν ταυτόχρονα. Στο διάλογο αυτόν χρησιµοποιεί ως διευκρίνιση, µια απείρου κάλλους πνευµατική σύλληψη. Η µεταβολή από ον σε µη ον γίνεται «εξαίφνης», «και ότε µεταβάλλει, εν ουδενί χρόνω αν είη, ουδέ κινοιτ’ αν τότε, ουδ’ αν σταίη…» βλ. Παρµενίδης 156 Ε. Ούτε κινείται λοιπόν ούτε ίσταται όταν γίνεται η µεταβολή50.  Ο Πλατωνικός «χωρόχρονος» είναι το κλειδί του µυστηρίου για τον µακρόκοσµο. Είναι η αρχική «σούπα» της σύγχρονης κοσµολογίας απ’ όπου δηµιουργήθηκαν τα αρχικά σωµατίδια. Η κίνηση51  στη συνέχεια υλοποίησε τα Πλατωνικά αποτυπώµατα δηµιουργώντας τα στοιχειώδη υλικά σωµατίδια. Ας παρακολουθήσουµε όµως τον ίδιο τον Τίµαιο.
 Ο Πλατωνικός χωρόχρονος
 ΤΟ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΟΝ          και        ΤΟ ΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΜΗ ΟΝ  «…όταν λοιπόν ο  δηµιουργός του κόσµου είδεν ότι αυτός εκινήθη και ήτο ωσάν µία εικών των αιωνίων θεών,  εθαύµασε και από την υπερβολικήν του  ευχαρίστησιν ηθέλησε να τον κάµη περισσότερον όµοιον προς το πρότυπον που εχρησιµοποίησεν. Όπως λοιπόν αυτό το πρότυπον είναι ζωντανόν και αιώνιον, έτσι επεχείρησε να κάµη, όσον ηδύνατο, και τον κόσµο που έπλασεν. Αλλά το ζωντανόν αυτό πρότυπον έχει φύσιν αιώνιον, την οποίαν δεν ήτο δυνατόν να µεταδώση εξ ολοκλήρου και εις τον πλασθέντα κόσµον. Εσκέφθη λοιπόν να κάµη τον κόσµον ως µία κινητήν εικόνα του αιωνίου, και τακτοποιών τον ουρανόν δηµιουργεί µίαν αιωνίαν εικόνα της ακινήτου και σταθεράς αιωνιότητος(*). Η δηµιουργηθείσα αυτή εικών, αιωνία και αυτή, κινείται συµφώνως προς τους νόµους των αριθµών. Αυτήν την αιωνίαν κίνησιν της αιωνίου εικόνος την ονοµάζοµεν χρόνον. Ο δηµιουργός δηλαδή εµηχανεύθη, τότε που εδηµιουργείτο ο κόσµος, να κάµη τας ηµέρας, τας νύκτας, τους µήνας, τα έτη, που δεν υπήρχον πριν γεννηθή ο ουρανός.  Όλα αυτά είναι µέρη του χρόνου. Επίσης το παρελθόν και το µέλλον είναι είδη του χρόνου που έχουν γεννηθή. Αυτά ηµείς, χωρίς να το εννοούµεν ότι κάµνοµεν λάθος, τα αποδίδοµεν εις την αιωνίαν ουσίαν. Λέγοµεν δηλαδή ότι αυτή υπήρχεν, υπάρχει και θα υπάρχη. Εις αυτήν όµως αρµόζει µόνον το ότι υπάρχει, ενώ το υπήρχε και το θα υπάρχη πρέπει να λέγονται µόνον δια τη γέννησιν, που κινείται µέσα εις τα χρονικά όρια. ∆ιότι αυτά, το υπήρχε και το θα υπάρχη είναι κινήσεις. Η αµετάβλητος όµως και ακίνητος ουσία δεν µπορεί να γίνεται, µε την παρέλευση του χρόνου, ούτε γηραιοτέρα ούτε νεωτέρα. Ούτε µπορεί να γεννάται ποτέ, ούτε να έχη γεννηθή, ούτε να έχη γεννηθεί άλλοτε. Ούτε µπορεί να πάσχη έστω και το ελάχιστον από εκείνα που η γένεσις προσεκόλλησεν εις τα δια των αισθήσεων αντιληπτά πράγµατα. Αλλά όλα αυτά είναι είναι είδη του χρόνου που µιµείται τον αιώνα και περιστρέφεται κυκλικώς συµφώνως προς τους διέποντας τους αριθµούς νόµους… (**) Ο χρόνος λοιπόν εγεννήθη µαζί µ ε τον ουρανόν, δια να εξαφανιστούν µαζί, αν ποτέ εξαφανιστούν, αφού  εγεννήθησαν µαζί και κατά το πρότυπον της αιωνίας ουσίας, δια να γίνη όσον το δυνατόν οµοιότερος προς αυτήν…»                                                               Τίµαιος 37, 10-11  µετάφραση Α. Παπαθεοδώρου, εκδ. Πάπυρος                                                  48 Εδώ υπονοούµε την τονική κίνηση των Στωικών   49 Φυσικά ∆ 13, 222b 15-16.  Επιπλέον βλ. και «Πλάτων περί κινήσεως» του Τάσου Αρβανιτάκη σελ. 41, εκδ. ΖΗΤΡΟΣ 50 Κατά τη γνώµη µας πάλλεται 51 Βλ  περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας βιβλ. ∆ 84-85   19
(*)  Σας υπενθυµίζουµε ότι η σταθερά αιωνιότητα (το αεί ων), που αναφέρει παραπάνω ο Τίµαιος είναι για µας η  δυάδα (1,3). Είναι η ένωση του Υπερτάτου ∆ιός µε την Κόρη µε την οποία επέρχεται η ζωογονία, η δε κίνηση της είναι ο χρόνος…

(**) Χρόνος και ουρανός είναι ο Πλατωνικός χωρόχρονος σε σύγχρονη ορολογία.




Τελειώνοντας, επισηµαίνουµε ότι όν και µη ον είναι έννοιες «αντίθετες», εποµένως µπορούν να αποτελέσουν το δίπολο της δηµιουργίας52. Για το πώς µπορεί να γίνει αυτό βλ. διευκρινίσεις στην ιστοσελίδα µας «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣ∆ΙΟΡΙΣΤΙΑΣ» (θεωρία τροχιακών).
 

Σ’ αυτό το σύντοµο ταξίδι στον κόσµο των Πυθαγορείων, επεξηγήσαµε βασικές έννοιες της Πλατωνικής θεολογίας και δικαιολογήσαµε µαθηµατικά ένα σηµαντικό µέρος του εννοιολογικού υπόβαθρου του Πρόκλου. Ειδικότερα αποκαλύψαµε µε τις σχέσεις (2) τους τρεις βασικούς θεούς που εκπηγάζουν από την τρισυπόστατη υπερούσια Μονάδα και την Κόρη, τον ∆ία τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Είναι αυτοί  που µοιράστηκαν την εξουσία του υπέρτατου ∆ιός σύµφωνα µε τον Όµηρο. Βρήκαµε την ηλεκτρονική κατανοµή των στοιχείων του περιοδικού συστήµατος, όχι µόνον από την σχέση του Πυθαγόρα, αλλά και από αυτήν του µυηµένου Πλάτωνα. Έτσι δείξαµε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στην αρχαία µ ας κληρονοµιά. Επεξηγήσαµε για πρώτη φορά µ ε την ακρίβεια της  µαθηµατικής απόδειξης τη ζωογονία των Πυθαγορείων. Με τους µετασχηµατισµούς (α) και (Ε)  έγινε πάλι για πρώτη φορά η µαθηµατική απόδειξη του αµετάβλητου του κόσµου των Πλατωνικών ιδεών και έτσι κατανοήθηκε το «ακίνητο» ον του ανυπέρβλητου Παρµενίδη. Επιπλέον, επεξηγήθηκε µε τους µετασχηµατισµούς ο διαµελισµός του ∆ιονύσου και η συνένωση των µελών του στην Απολλώνια µονάδα. Τέλος, ως επιστέγασµα όλων, επιβεβαιώσαµε τη βασική µας θεωρία µε την εύρεση της δυναµικής ύπαρξης στο ζωογονικό τρίγωνο της σταθεράς της λεπτής υφής.




                                                 52 Η έννοια των αντιθέτων δεν υπήρχε στην αρχαιότητα µε την σηµερινή σηµασία. Στα σύγχρονα µαθηµατικά, δύο αριθµοί λέγονται αντίθετοι όταν έχουν άθροισµα µηδέν, π.χ. +2 και -2. (+2-2=0).  Στη φύση αντίθετα είναι το ηλεκτρόνιο και το πρωτόνιο (αντίθετα µόνον ως προς το ηλεκτρικό φορτίο).  Ο Πλάτωνας αναφερόµενος στο ον και το µη ον, λέγει: «οπόταν το µη ον λέγοµεν, ως έοικεν, ουκ εναντίον τι λέγοµεν του όντος, αλλ’ έτερον µόνον.»  Το παραπάνω εδάφιο µας προβληµάτισε αρκετά προκειµένου να θεωρήσουµε ον και µη ον ως το δίπολο της δηµιουργίας. Υπερίσχυσε η άποψη ότι ον και µη ον δεν είναι αντίπαλα, αλλά απλώς διαφορετικά. Όπως το πρωτόνιο και το ηλεκτρόνιο, που ναι µεν έχουν αντίθετα φορτία αλλά σε καµία περίπτωση δεν είναι αντίπαλα, αφού ο συγχρωτισµός τους δηµιουργεί την ύλη. Υπερισχύει δηλαδή εδώ η διαφορετικότητα από την αντιπαλότητα. Η σύγχρονη θεώρηση των νεφών, θέλει τα µόρια του ύδατος που τα αποτελούν, να απαρτίζονται από προσανατολισµένα δίπολα, δηλαδή µόρια µε θετικούς και αρνητικούς πόλους. Αυτό είναι ίσως το πιο προσιτό παράδειγµα. Έτσι εξηγείται σήµερα η συνεκτικότητα των νεφών. Αν δηλαδή δεν υπήρχε η δυνατότητα αυτή και τα µόρια του ύδατος ήταν οµοιόµορφα φορτισµένα, τότε οι απωθητικές δυνάµεις που θα ασκούνταν θα διέλυαν τα νέφη κάτι που δεν συµβαίνει. Έχουµε και εδώ µια «συνεργασία» των «αντιθέτων» και όχι αντιπαλότητα. Παρόµοια θεωρούµε την συνύπαρξη όντος και µη όντος.