AMPHIKTYONBOOKS

TRANSLATION IN MANY LANGUAGES

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΑ

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΑ


Γράφει ο *Αμφικτύων


"Αν είς τήν βιβλιοθήκη τού σπιτιού σας δέν έχετε τά έργα τών αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων , τότε μένετε είς ένα σπίτι δίχως φώς"-G. Bernard Shaw-1856-1950 (Γ. Μ. Σώ)Ιρλανδός θεατρικός συγγραφεύςτου 20ού αιώνος


Καμιά θρησκευτική εορτή και κανένα μεγάλο ιερό δεν υπήρχε στην Ελλάδα που να μην συνδυάζει τη λατρεία με την διοργάνωση αγώνων. Μάλιστα πρώτα οι αγωνιστικοί χώροι βρίσκονταν στα προαύλια των ναών. Απ’ όλους όμως τους αγώνες ο σπουδαιότερος και λαμπρότερος ήτο αυτός της Ολυμπίας. Ο Πίνδαρος τραγουδά στην πρώτη ολυμπιακή ωδή «όπως το νερό είναι το πολυτιμότερο από τα στοιχεία ….και όπως τέλος ο ήλιος φωτοβολεί περισσότερο από κάθε άλλο άστρο , έτσι και η Ολυμπία λάμπει και σκιάζει κάθε άλλον αγώνα»
Το ιερό της Ολυμπίας είχε σαν κύρια αποστολή την καλλιέργεια του αγωνιστικού πνεύματος , του άθλου στη ζωή, ενώ οι Δελφοί και τα Ορφικά Μυστήρια άνοιγαν στον άνθρωπο τον δρόμον για την πραγμάτωση μιάς ανώτερης ζωής. Όταν βρεθούμε στην Αρχαία Ολυμπία αισθανόμαστε δέος και σεβασμό. Δέος για το πανάρχαιο του θεσμού των Ολυμπιακών Αγώνων που χάνεται στα βάθη της προιστορίας, και σεβασμό διότι σήμερα είναι δύσκολο να εφαμόσουμε τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Το Ολυμπιακό ιδεώδες είναι η πραγμάτωση του “τέλειου ανθρώπου”- του λεγομένου “καλού κ’αγαθού”- δηλαδή του σωματικά εύρωστου και υγιούς , του πνευματικά ανεπτυγμένου και του ψυχικά καλλιεργημένου και πλήρως ισορροπημένου. Μέσα από την αρμονική ανάπτυξη αυτών των τριών παραμέτρων οι αρχαίοι Ελληνες επεδίωκαν να φτιάξουν τον ιδανικό πολίτη και το κατόρθωσαν. Έκτοτε καμία θρησκεία ή φιλοσοφία δεν κατόρθωσε ούτε καν να προσεγγίσει τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων.
Οι στυλοβάτες λοιπόν της εν γένει καλλιέργειας των νέων στην αρχαιότητα περιελάμβαναν τον Αθλητισμό, την Παιδεία(Γράμματα-Μαθημετικά) και την Μουσική. Ο Αθλητισμός ήτο πάνδημος και δεν εννοείτο νέος να απέχει απ’ αυτόν εκτός κι’ αν ήτο ανάπηρος και προβληματικός ή ασθενικός. Αποκορύφωμα δε των αθλητικών εκδηλώσεων ήσαν οι διάφοροι τοπικοί ή περιφερειακοί αγώνες με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες εξέφραζαν μια ολόκληρη ιδεολογία και στάση ζωής, και τούτο καταφαίνεται απο το γεγονός ότι παρά τις χιλιάδες χρόνια ζωής τους-εντός των οποίων υπέστησαν αλλαγές-όμως δεν μπόρεσε κανένας να τους αντικαταστήσει με κάτι άλλο καλύτερο. Βέβαια ο θεσμός- όπως όλοι οι θεσμοί- πέρασε κατά καιρούς παρακμή και διακοπή, οι οποίες οφείλονται στην γενικότερη παρακμή των κοινωνιών λόγω σκοταδιστικών ιδεολογιών ή πολεμικών συγκρούσεων μεγάλης εκτάσεως. , αλλά δεν βρέθηκε το υποκατάστατον των αγώνων'

[ Ο Αθλητής Αρκεσίλαος
Εχρημάτισαν τέσσαρες Βάττοι και τέσσαρες Αρκεσίλαοι βασιλείς της Κυρήνης. Ο ένας εξ αυτών είναι ο Αθλητής Αρκεσίλαος , το οποίον υμνεί ο Πίνδαρος] Επισημότατος δε των αγώνων ήτον ο Ολυμπιακός. Οθεν ο Πίνδαρος παραβάλλει τα τέσσαρα στοιχεία προς τους τέσσαρους αγώνες.

[1/ Η σημασία των Αγώνων
Οι Ολυμπιακοί αγώνες μετουσίωναν όλες τις πτυχές της ζωής του Έλληνα σε πράξη. Είναι το καλύτερο Σχολείο της Ελληνικής Αγωγής. Αυτό διδάσκει τη σπανιότητα να είσαι και να μένεις άνθρωπος, χωρίς να παραβιάζονται ούτε τα όρια των νόμων της φύσεως, ούτε τα όρια των νόμων των ανθρώπων. Και το πρώτο και το δεύτερο γινόταν πράξη από τους αθλητές, τους θεατές και τους παράγοντες στην Ολυμπία. Είναι ένα ακόμη νοητικό παράδειγμα, όπου εφαρμόζεται η θεωρία της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. Σύμφωνα με το πνεύμα του Σωκράτη, εδώ το να είσαι και να μένεις άνθρωπος δηλώνει ότι δεν κρεουργείς το φυσικό της ανθρώπινης ύπαρξης με δικτατορικές διαταγές του τύπου «απαγορεύομεν και διατάσσομεν» ή με δογματικές εντολές «ου μοιχεύσεις» των Εβραίων. Διότι αυτές απεργάζονται καταπίεση, απωθήσεις, νευρώσεις, διαστροφές και το ξερρίζωμα του φυσικού ελιξηρίου , την καταχέρσωση του ψυχικού κόσμου, την ερωτική τερατογένεση και όχι μόνον. Είναι τα τείχη της Βαστίλης, του Αλκατράζ και της Τρομοκρατίας που χτίζονται για όλους μας , όπου φυλακίζεται το κελαηδητό του βίου μας μέσα στα βάσανα, την βία και την στέρηση.
2/ Σεβασμός στους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους
Εκ τούτου βλέπουμε ότι τίποτα δεν εγένετο στον Ελληνικό κόσμο τυχαία. Όλα είχον ένα συγκεκριμένο σκοπό και επομένως είχον και ένα συγκεκριμένο συμβολισμό τον οποίον εμείς οι μεταγενέστεροι που χάσαμε την επαφή –λόγω αφελληνισμού μας από τον Ιουδαιο-Χριστιανισμό- δεν είμαστε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε. Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες μελέτης και αποκρυπτογραφήσεως του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος. Βρισκόμαστε λοιπόν έκθαμβοι μπρος στον φωτεινό κόσμο που ανακαλύπτουμε και μας συναρπάζει.
3/ Η Τετρακτύς και στους αγώνες
Οι τέσσαρες αγώνες, συνδέονται με την Ιεράν Τετρακτύν και τις τέσσαρες δυνάμεις του Σύμπαντος, τις τέσσαρες εποχές του έτους, τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος, τα οποία είχαν ανακαλύψει οι πρόγονοι μας ]
Έπειτα προκρίνει των μεν στοιχείων το ύδωρ, κατά την δόξαν των φυσικών, των δε αγώνων τον Ολυμπιακόν προς δόξαν των αθλητών .
[ Υδωρ , το κυριότερο στοιχείο της φύσεως
Η αναφορά στο «ύδωρ προς δόξαν των φυσικών» εκφράζει μια σπουδαία επιστημονική αλήθεια αφού το 0, 9 % της φύσεως αποτελείται από υδρογόνον και το ατομικό βάρος του ύδατος είναι η μονάδα ]

Ο μεν τόπος εν ώ ηγωνίζοντο οι Αθληταί , ωνομάζετο στάδιον , επειδή είχεν σταδιαίον μήκος. Πλησίον δε του σταδίου εκάθηντο οι κριταί των αγώνων εις τόπον αρμόδιον, ίνα διακρίνωσι τους νικητάς. Περί δε το στάδιον ίσταντο, ή εκάθηντο οι θεαταί, εις τόπον κεχωρισμένον με έρυμα, τείχος , από του σταδίου.

Αγώνες δι’ ευρρωστείαν και ετοιμότητα προς πόλεμον

Τα δε αγωνίσματα ήσαν πολλά και διάφορα, ώστε αναφέρουσι τινές πεντήκοντα πέντε(55) είδη. Αλλά ταύτα ήσαν ιδιαίτερα κατά πόλεις γυμνάσματα, ένθα εγυμνάζοντο οι παίδες των πολιτών, ως είχον οι Αθηναίοι το Λύκειον και Κυνόσαργες, και άλλα. Και μάλιστα ο Αιλιανός λέγει, ότι οι Αθηναίοι επενόησαν ταύτα. Ετι δε εκεί συναριθμούνται και τα εν εορταίς ιδιαίτερα αγωνίσματα, ως είρηται. Λαμπαδηφορία, οινοπόσια, και άλλα. Ταύτα δε τα κοινά αγωνίσματα ήσαν κατά τινας οκτώ(8) ήτοι: Στάδιον, Δίαυλος , Δόλιχος, Οπλίτης, Πυγμή , Παγκράτιον, Πάλη, Αλμα. Προστιθεμένου δε και του Δίσκου, γίνονται εννέα(9). Επειδή όμως τινά τούτων έχουσι την αυτήν γύμνασιν και άσκησιν, ως η Πάλη, η Πυγμή και το Παγκράτιον, και ο Δόλιχος και Οπλίτης και ο Δίαυλος, ανάγονται εις πέντε(5). Και δια τούτο ωνόμασαν αυτά Πένταθλον, κατά τα εξής: Αλμα , ποδωκείην, δίσκον, άκοντα πάλην. Η πυγμήν, δρόμον , δίαλμα, δίσκον , πάλην. Η άλμα, πάλην , δίσκευμα, κοντόν , δρόμον. Η άλμα ποδός, δίσκου τε βολήν , και άκοντος ερωήν, και δρόμον, η δέ πάλην. Μία δε έπλετο πάσι τελευτή. Επειδή απέβλεπον πάντα εις τον αυτόν σκοπόν, εις ευρρωστείαν και άσκησιν προς τον πόλεμον. Ο μεν ούν δρόμος ήτον εις γύμνασιν του σώματος προς ταχύτητα και ευκινησίαν εις τας μάχας, εις τας συστροφάς του πολέμου, εις δίωξιν και φυγήν, και καρτερίαν εις τας εκστρατείας και οδοιπορίας, και άλλων τοιούτων αναγκαίων.
[Οι φάσεις της μάχης
Εξ αυτών καταφαίνεται ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας γνώριζαν άριστα τις διάφορες φάσεις του αγώνος και τις απαιτήσεις εκάστης φάσεως. Π. χ γνώριζαν ότι κατά τις φάσεις όπου υπήρχε ρευστότης στο πεδίον της μάχης , καθώς και στις φάσεις της καταδιώξεως και του υποχωρητικού ελιγμού η ταχύτητα και η ευκινησία είναι το άπαν για να επιτύχουν. Μήπως και σήμερον όλοι οι στρατοί δεν επιδιώκουν την ταχυκινησίαν και ευελιξίαν στο πεδίον της μάχης;]
Αυτή δε η αρετή της ταχύτητος ενομίζετο πολύ αναγκαία και ωφέλιμος. Οθεν ο Ομηρος λέγει ωκύπουν τον πολεμικότατον Αχιλλέα. Εν άλλοις δε λέγει.:
«Ου μεν γαρ μείζον κλέος ανέρος, όφρα κεν ήσιν,
Η ό,τι ποσσίν τε ρέξει , και χερσίν εήσιν»

Είδη Δρόμων

Είδη δε του δρόμου ήσαν ταύτα : Δίαυλος , Δόλιχος , Στάδιον, Οπλίτης , Τέθριππος, Κέλης Απήνη, και Κάλπη.
Δ ί α υ λ ο ς μεν αγών ωνομάζετο, ότε έτρεχον δις εις το στάδιον οι αθληταί, επιστρέφοντες πάλιν εις το σημείον , όθεν ήρξαντο τρέχειν. Επειδή το στάδιον ωνομάζετο και αυλός. Οι δε αθληταί ούτοι εκαλούντο διαυλοδρόμοι.
Δ ό λ ι χ ο ς δε , ότε έτρεχον επτάκις, ή δωδεκάκις από της μιάς άκρας μέχρι της άλλης του σταδίου. Και ούτοι ωνομάζοντο Δολιχοδρόμοι.
Σ τ ά δ ι ο ν δε, ότε έτρεχον άπαξ μόνον από της μιάς άκρας μέχρι της άλλης. Ούτοι δε ωνομάζοντο Σταδιοδρόμοι, και η νίκη ενίκησε στάδιον.
Ο π λ ί τ η ς δε, ότε έτρεχον ένοπλοι δηλονότι, έχοντες περικεφαλαίαν μόνον, ασπίδα, και κνημίδας, ίνα συνηθίζωσι το βάρος τούτων. Ούτοι δε ωνομάζοντο Οπλιτοδρόμοι, και η νίκη, ενίκησεν οπλίτην.
Τ έ θ ρ ι π π ο ς δε, ότε έτρεχον με τέθριππα(τεσσάρων ίππων) άρματα. Απήνη δε υπο δύο ημιόνων συρομένη άμαξα.
Κάλπη ήτο θήλεια ίππος, συρομένη μεταξύ των άλλων ίππων, και κατά τον τελευταίον δρόμον επήδων απ’ αυτής οι αναβάται εις τους άλλους ίππους και έτρεχον. Οθεν το καλπάζειν. Λέγεται δε και κάλπος.
Συνωρίς ήτο το άρμα με δύο ίππους, και
Κέλης , ο τρέχων έφιππος. Και ταύτα μεν ήσαν τα δρομικά γυμνάσματα τα ενδοξότερα από πάντων νομιζόμενα. Επρεπεν άρα να έχουν πολλήν επιμονήν και υπομονήν οι αθληταί , ίνα διδάσκωσι και να γυμνάζωσιν εαυτούς τε και τους ίππους πολλούς χρόνους πρότερον, έπειτα να παρρησιασθώσιν εις το στάδιον της τοσαύτης δόξης.[ Σουίδ. Φαβωρίν. Και Πολυδεύκ. Γ’ . λ΄. Σπαγ. Εν Καλλιμάχ. Εις Παλλάδ. 23. ]

Τα Αλματα

Το δε Α λ μ α
και Δ ί α λ μ α ήτον πήδημα πολυειδές. Ο τόπος, ή το σημείον, όπου έπρεπε να πατήσωσιν, ωνομάζετο βατήρ. Το δε άλλο σημείον, μέχρις ου έπρεπε να φθάσωσιν, εκαλείτο σκάμμα. Διότι ήτον χώμα εσκαμμένον εκεί. Οπερ η παροιμία, πηδάν υπέρ τα εσκαμμένα.[1/ Τούτο είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ακόμη ομιλούμεν και σκεπτόμεθα Ελληνικά. Η φράση « υπεραίβει τα εσκαμμένα» λέγεται και σήμερον γι’ αυτούς που προχωρούν πέραν των αρμοδιοτήτων τους, σε ξένους χώρους. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ακόμη ότι πάμπολλες από τις συνήθεις λέξεις που λέμε σήμερον προέρχονται από τον αθλητικό στίβο των αρχαίων προγόνων μας
2/ Προ του Β!ΠΠ κάθε σχολείον είχε και το σκάμμα του στο οποίον αθλούμεθα στο άλμα εις μήκος και εις το τριπλούν. Οι σύγχρονοι τα κατήργησαν και έβαλαν στην θέση τους 'καλάθια ' για καλαθοσφαίριση.] Ετι δε επήδων και προς ανήφορον, και κατήφορον, και προς τα άνω, κινούντες τους πόδας, και φαινόμενοι, ότι θέλουν πέσει πλαγίως εις την γην, και εκείνοι έπιπτον όρθιοι. Αλλοτε δε πάλιν επήδων έχοντες και βάρος τι εις τους ώμους, ή εις τας χείρας , τους αλτήρας καλουμένους.

Ο Δίσκος

Δ ί σ κ ο ς δε ωνομάζετο το ρίπτειν τον δίσκον, όστις ήτον λίθος περιφερής, από του δίκω το βάλλω ονομαζόμενος. Ενίοτε δε ήτον και τετράγωνος, και εκ σιδήρου κατασκευασμένος, και τότε ωνομάζετο σόλος. Κυρίως όμως το σχήμα του δίσκου ήτο φακοειδές. Οθεν ο Διοσκορίδης ονομάζει την φακήν δίσκον.[ Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες είχον πλήρη γνώση της αεροδυναμικής των διαφόρων σωμάτων. Γνώριζαν ότι το φακοειδές σχήμα του δίσκου, είναι το τελειώτερον αεροδυναμικό σχήμα και αυτό του προσέδιδε την καλύτερη αεροδυναμική γραμμή για να υπερνικήσει την αντίσταση του αέρος και να φθάσει σε μεγαλύτερες αποστάσεις από κάθε άλλο εν χρήσει σχήμα.
Εξέλιξη του δίσκου είναι οι ιπτάμενοι δίσκοι που ακόμη βρίσκονται στα σπάργανα . Ηδη τα ΑΤΙΑ (UFO) βρίσκονται στην φαντασία των ευφάνταστων που βλέπουν επισκέψεις εξωγήινων στον πλανήτη μας, χωρίς αυτοί να μπορούν να το αποδείξουν με τεκμήρια χειροπιαστά, αλλά και χωρίς να μπορούν και οι αρνητές να τους αποκλείσουν παντελώς] Του δε σόλου σφαιροειδές. Και ο μεν δίσκος ήτο λίθινος, ο δε σόλος σιδήρειος κατά τινας. Οι δε Αθληταί ωνομάζοντο Δισκοβόλοι. Ερριπτον τοίνυν αυτόν κατά μεν τινας, άνω κατά κάθετον. Και άλλοτε πάλιν πλαγίως. Αλλοι δε νομίζουσιν ορθότερον, ότι ο αγών ήτον , να ρίψωσιν αυτόν μακράν, ως μαρτυρεί και το ήδη σωζόμενον γύμνασμα, το ρίπτειν την πέτραν. Τοιούτον φαίνεται ότι ήτον και το άλμα, ως και το ήδη πήδημα καλούμενον, άπερ έμειναν έκτοτε εις το γένος.
[ Ανδρειότατος Τελαμών
Ο Τελαμών ήτο βασιλεύς της Σαλαμίνος και έλαβε γυναίκα την Περίβοιαν του Αλκάθου , εκ της οποίας εγέννησε τον Αίαντα. Ηλθε και εις την Κολχίδα με τους Αργοναύτες και έλαβε μέρος στην θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου. Ητο ανδρειότατος . Αυτός δε έρριξεν πρώτος το τείχος της Τροίας και δια τούτο έλαβεν γυναίκα του την Ησιόνην . Αυτός ηγωνίσθη και εις τον αγώνα του Πελίου και ενίκησε στο δίσκο. Οι Σαλαμίνιοι έδειχναν ένα λίθο στον οποίον εκάθητο εκεί, αγναντεύοντας τους υιούς όταν απέπλεον για τον Τρωικό πόλεμο]

Το Ακόντιον

Το δε Α κ ό ν τ ι ο ν , Ακόντισμα, και Ρίψις καλούμενον, ήτον η ρίψις του ακοντίου. Ενίοτε δε έρριπτον και βέλη δια του τόξου. Γυμνάσματα δε και ταύτα πολεμικά. [Τα ακόντια των Αρχαίων Ελλήνων έγιναν οι σημερινοί πύραυλοι που μπορούν να διανύσουν διηπειρωτικές αποστάσεις. Ωστόσο η αρχή και των δύο είναι η ίδια. Η διαφορά των έγκειται στην πηγή προώθηση, το μεγεθος το βάρος και την ικανότητα κατευθύνσεως των]

Η Πυγμή

Η δε Π υ γ μ ή ήτον το τύπτεσθαι με τον γρόνθον. Πρότερον δε είχον την πυγμήν (τον γρόνθον) γυμνήν. Ύστερον δε ετύλιττον αυτήν με τινα λωρία επί τούτω κατασκευασμένα, ιμάντας , μύρμηκας και μειλίχας καλούμενα, τα οποία δε ήτον εις προφύλαξιν της χειρός μόνον, αλλά και εις βλάβην του ανταγωνιστού. Τέλος δε εξέτειναν αυτά μέχρι των ώμων , ως χειρίδας. Περί δε τα ώτα είχον τινά προφυλακτικά αμφωτίδας, αντωτίδας και περιωτίδας καλούμενα. [ Η λήψη μέτρων ασφαλείας των αθλητών από τους αρχαίους προγόνους μας πρέπει να μας παραδειγματίσει σοβαρά. Σήμερον που συνεχώς ομιλούμεν για μέτρα ασφαλείας υπάρχει αδιαφορία για την ασφάλεια και την υγεία του ανθρώπου. Ακόμη και στις Ενοπλες Δυνάμεις δεν λαμβάνουν εν καιρώ ειρήνης μέτρα ασφαλείας για την υγεία και ασφάλεια του προσωπικού. Προσωπικά είμαι θύμα βαρυκοίας, λόγω της ελλείψεως ωτασπίδων κατά τις εκπαιδευτικές βολές , βλάβην την οποίαν υπέστην συνεπεία καταστροφής των υψηλών συχνοτήτων στο ακουστικό νεύρο , όταν εκτελούσα καθήκοντα αξιωματικού βολής χωρίς ωτασπίδες] Λέγουσι δε, ότι ενίοτε είχον εις τας χείρας και σφαίρας λιθίνας, ή δερματίνας, ή εις τους ιμάντας είχον μολυβδίνας περιτυλιγμένας, και δια τούτο ωνομάζετο και σφαιρομαχία το γύμνασμα. Αλλ’ άλλοι νομίζουσιν, ότι τούτο εγένετο εις τα προγυμνάσματα , ίνα συνηθίζει το σώμα τας πληγάς. Τέλος δε, το αγώνισμα ήτον κινδυνώδες [ Ανθολογ. Β’. α’. β’. γ’. ι’. 14 ], και μόλις εις τους πολυσάρκους υποφερτόν.

Η Πάλη

Η δε Π ά λ η ήτο το πάλευμα, ως και το νυν σωζόμενον. Ητον όμως και είναι δύο ειδών. Και το μεν ωνομάζετο ορθοπάλη, ή ορθία πάλη, και καταβλητική. Το δε , ανακλινοπάλη. Η μεν ωνομάζετο ορθία και καταβλητική, επειδή έπρεπε να καταβάλη τρις τον ανταγωνιστήν ο νικητής. Οθεν συνέβη ποτέ τοιούτον τι. Ο Μίλων , επειδή εζήτησεν ανταγωνιστήν και δεν ηύρεν, εκρίθη νικητής, και πηδήσας να λάβει το βραβείον , έπεσεν εξ απροσεξίας. Οι δε θεαταί έκραξαν, ότι ενικήθη, επειδή έπεσεν. Εκείνος δε αναστάς ανέκραξεν. Επεσον μεν , αλλ’ άπαξ, ευρεθήτω δε τις, ίνα με ρίψη έτι δις. « αναστάς δ’ εν μέσσοισιν ανέκραγεν. Ουχί τρις εστίν ; Εν κείμαι , λοιπόν τα’ άλλα με τις βαλέτω» Τούτο τοίνυν ελέγετο τριάξαι, ή αποτριάξαι, και τριαχθήναι, ή αποτριαχθήναι. Ο δ’ ανίκητος, ατρίακτος. Η μεν αρχή της πάλης, ότε εδοκιμάζοντο δια των χειρών, ως ποιούσι και ήδη, ωνομάζετο ακρωχειρισμός, τα δε άλλα σχήματα και επιχειρήματα είχον ιδίας ονομασίας. Δράσειν το λαμβάνειν από της χειρός τον ανταγωνιστήν. Απάγειν , το ελκεύειν. Ανατρέπειν, το ωθείν. Λυγίζειν το στρέφειν τα μέλη. Αγχειν και αποπνίγειν, τον αυχένα θλίβειν. Αγκονίζειν, το αγκαλιάζειν. Συναράττειν τα μέτωπα, ή σύμπτωσις των μετώπων. Τραχηλίζειν και εκτρχηλίζειν, τον τράχηλον στρέφειν. [ Εξ ού και η λέξη εκτραχηλισμός , όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι ξέφυγε από την κανονική συμπεριφορά] Υποσκελίζειν, αγκυρίζειν, και πτερνίζειν, το νυν πεδούκλωμα λεγόμενον

Προιστορικές Γυναίκες στην Παλαίστρα

[Η Αταλάντη νικά τον Πηλέα
Ο Πηλεύς εκδιώχθη από την Αίγινα και ήλθε στην Φθία προς τον Ευρυτίωνα του Ακτορος. Εκεί ενυμφεύθη την Αντινόην, θυγατέρα του Ευρίωνος και εγέννησε εξ αυτής την Πολυδώρη, την οποίαν νυμφεύθηκε ο Βώρος του Περιήρους. Έπειτα ήλθεν με τον Ευρυτίωνα στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου, όπου αντί για τον κάπρον εφόνευσεν ακουσίως τον Ευρυτίωνα. Μετά ήλθεν προς τον Ακαστον όπου εωρτάζετο ο αγών του Πελίου και καθαρισθείς υπό του Ακάστου, αγωνίσθηκε και ενικήθη στην πάλη από την Αταλάντην. Τότε τον αγάπησε η Αστυδάμεια και ένεκα τούτου εκρεμάσθη η γυναίκα του Αντιγόνη.
Τα ανωτέρω αποτελούν μαρτυρία ότι
1/ Οι Αγώνες στην Ελλάδα διεξάγονται από την προιστορική εποχή, ήτοι από δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν και
2/ Ότι τότε ελάμβανον μέρος στους Αγώνες και οι γυναίκες]

Ανακλινοπάλη

Η δε Α ν α κ λ ι ν ο π ά λ η ωνομάζετο ούτω, διότι έπιπτον ο είς πρινής εις την γην, ο δ’ άλλος ηγωνίζετο, να ανατρέψει αυτόν ύπτιον. Ο δε υπερασπιζόμενος εαυτόν , ηγωνίζετο , ίνα ρίψη τον όρθιον ύπτιον. Τούτου δε του αγώνος , ως και της πυγμής, η κρίσις εγένετο , ότε απέκαμνεν ο είς, και ανέτεινε τον δάκτυλον. Οθεν το, "δάκτυλον ανατείνασθαι" ήτο ένδειξη ήττας. Δια τούτο οι Σπαρτιάται δεν ήθελον το αγώνισμα τούτο, εν ώ ο νικητής καταδέχεται και μαρτυρεί μόνος του την ήτταν αυτού.

Το Παγκράτιον

Το δε Π α γ κ ρ ά τ ι ο ν ήτον σύνθετον εκ της πυγμής και πάλης. Επειδή, εν μεν την πυγμήν εμάχοντο όρθιοι, και δεν ήτον ο αγών περί καταβολής. Εν δε τη πάλη, μόνον περί καταβολής . Εν τω Παγκρατίω τοίνυν εγίνοντο αμφότερα ταύτα, ώστε ενίοτε εμάχοντο κυλιόμενοι εις την γην, και τότε ωνομάζοντο κυλιστικοί οι Παγκρατιασταί. Ωνομάζετο δε και Παμμάχιον το Παγκράτιον, και οι Παγκρατιασταί Παμμάχιοι. Ταύτα ήσαν των πεζών τα αγωνίσματα.
[ Δολοφονία εκ προθέσεως ο θάνατος του Φώκου
Ο Αιακός που ήτο γιός του Διός και της Ευρώπης έλαβε γυναίκα την Ενδηίδα του Σκίρωνος και εγέννησε δύο γιούς , τον Πηλέα και Τελαμώνα. Επειτα εγέννησε τον Φώκον εκ της Ψημάνθης του Νηρέως. Τούτο επροξένησε φθόνο στην Ενδηίδα, η οποία πείθει τους υιούς της να φονεύσουν τεχνηέντως τον Φώκον στον αγώνα.. Όταν αγωνίζοντο στο πένταθλον και οι τρείς αδελφοί, έρριξε ο Τελαμών τον δίσκον στον Φώκον και τον εσκότωσε. Επειτα έκρυψαν το σώμα του στο δάσος. Ουδέν όμως κρυπτόν υπό τον ήλιον . Η επιβουλή δεν άργησε να φανερωθεί και ο πατέρας τους εδίωξεν αυτούς. Γι’ αυτήν του την πράξη ετιμήθη μετά θάνατον ο Αιακός σαν ημίθεος και ετάχθη κριτής του Αδη , να κρίνει τους Ευρωπαίους, όπως ο Ραδάμανθυς έκρινε τους Ασιάτες, επειδή εβασίλευε εκεί. Τέτοια υψηλά διδάγματα δικαιοσύνης έδιναν οι Ελληνες στους νέους , σε αντίθεση με την Ιουδαιοχριστιανική Βίβλο που είναι μνημείο ακολασίας, αδικίας, πορνογραφίας, σωματεμπορίας, παιδεραστίας κ. λ. π ]

Ιπποδρομίες

Τα δε Ι π π ο δ ρ ό μ ι α εγένοντο σε άλλο στάδιον ιδιαίτερον, Ιππόδρομον, και στάδιον Ιπποδρομίας λεγόμενον. Τούτο το στάδιον εν Ολυμπία ήτον χιλίων διακοσίων(1200) ποδών το μήκος, και εξακοσίων(600) το πλάτος. Η δε αρχή , ήτο σημείον, όθεν ήρχοντο τρέχειν, ωνομαζετο άφεσις, αφετηρία, γραμμή , βαλβίς, ύσπληξ, και ήτον το μέρος τούτο εις σχήμα πρώρας πλοίου εσχηματισμένον. Το δ’ άλλο, μέχρις ού έτρεχον, τέρμα, βατήρ, τέλος, καμπτήρ, νύσσα. Τοιούτον δε ήτον και τούτο το στάδιον, και τοιαύτα σημεία είχε , το οποίον ήτον εκεί πλησίον διά τινος τοίχου διαχωρισμένον, ώστε εκ του ενός εισήρχοντο ευθύς εις το άλλον. Πλησίον δε της αφετηρίας είχον επί τινος βωμού, όστις ήτον εις την μέσην της πρώρας, αετόν κατασκευασμένον μηχανικώς, και Δελφίνα χαλκούν, όστις εκινείτο, ότε ήτον καιρόν αφέσεως.
[ Οι Ελληνες γνώστες των αυτοματισμών
Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι Ελληνες εκείνης της εποχής είχαν πλήρη γνώση των αυτομάτων μηχανών και τις χρησιμοποιούσαν κατ’ οικονομίαν και χωρίς να προσβάλλουν την φύση. Είναι δε τόσο δεδομένη η χρήση των αυτομάτων μηχανών , ώστε δεν αναφέρονται αυτές ιδιαιτέρως στα γραπτά των Ελλήνων συγγραφέων, με εξαίρεση αυτών που ασχολήθηκαν με την τεχνολογία. Ετσι αιφνιδιασθήκαμε όταν πληροφορηθήκαμε πριν μερικές δεκαετίες την ύπαρξη Υπολογιστού (κομπιούτερ) , του λεγόμενου «Αστρολάβου των Αντικηθύρων» . Αυτός όταν ανεσύρθη από αλιείς από τον βυθό της θαλάσσης των Αντικηθύρων προ του Β! Π . Π, λόγω της αγνοίας τότε για την ύπαρξη αυτομάτων μηχανών, είχε μείνει στα αζήτητα επι δεκαετίες . Όταν όμως ο σύγχρονος κόσμος ανεκαλύψε και πάλι τον δικό του υπολογιστή κατά την διάρκεια του Β! Π. Π και ύστερον, μπόρεσαν να ερμηνεύσουν τη χρήση του περίτεχνου τούτου μηχανισμού , ο οποίος φέρει 28 ομόκεντρους οδοντωτούς τροχούς και διαφορικά συστήματα, που ούτε καν υποπτεύοντο ότι υπήρχον στον αρχαίο κόσμο . Όμως την γνώση τους διαπιστώνουμε και στον Ομηρο όταν ο Νέστωρ δίδει συμβουλές στον γιό του Αντίλοχο πως να παίρνει τις στροφές του άρματος του κατά τους αγώνες του Αχιλλέως προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου. Τούτο φανερώνει την γνώση του νόμου της διαφορικής κινήσεως των τροχών]

Ο Αετός του Κλεοίτα

Και ο μεν αετός επήδα προς τα άνω, ήνοιγε και τας πτέρυγας. Ο δε δελφίν έπιπτε κάτω. Το δε έμπροσθεν μέρος ήτο εμποδισμένον με σχοινίον, εμποδισμένον αφοτέρωθεν, και έξωθεν τούτο ίσταντο οι αγωνισταί παρατεταγμένοι με τους ίππους, ή με τα άρματα. Γενομένων τοίνυν του ρηθέντος σημείου, έλυον το σχοινίον, όπερ ωνόμαζον ύσπληγγα, και έτρεχον οι της πρώτης τάξεως, και ίσταντο κατά το έμβολον της πρώρας (Ορα σχόλ. Α. 90) Επειτα ήρχοντο και αι λοιπαί τάξεις κατά τον αυτόν τρόπον, και εξισούντο εκεί πάντες. Επειτα εγίνετο άλλο σημείον, και το εξής συνίστατο εις την επιστήμην των ηνιόχων, και εις την ταχύτητα των ίππων. Τον δε τόπον τούτον της αφέσεως επενόησε τις Κλεοίτας του Αριστοκλέους , αγαλματοποιός Αθηναίος. Οθεν έργαψεν εις ένα ανδριάντα το εξής επίγραμμα εις τας Αθήνας.
«Ος την ιππάφεσιν Ολυμπία εύρατο πρώτος .
Τεύξε με Κλεοίτας υιός Αριστοβούλου»
Οι δε ωνομάζοντο αναβάται, και τα’ αγωνίσματα, ως είρηται , κέλης, ή μονάμπυξ, συνωρίς. Η δίωροι , και τέθριπποι , και τετράωροι. Πρότερον μεν έζευγον και τους τέσσαρας ίππους, κατά σειράν εις μίαν τάξιν. Υστερον δε Κλεισθένης ο Σικυώνιος έζευξε πρώτος μόνον τους δύο μεσαίους εις το άρμα. Οθεν ωνομάσθησαν ζύγιοι. Τους δε λοιπούς εκράτουν αμφοτέρωθεν με τους χαλινούς. Οθεν ωνομάζοντο σειραφόροι, σειραίοι, παράωροι, παράσειροι, αορτήρες. Επρεπε δε να προσέχωσιν οι ηνίοχοι , κατά τας τροπάς, να μην εγγίσωσι την νύσσαν, επειδή ήτον κίνδυνος, να ανατροπή το άρμα, άλλως τε και δυσάρεστον και άδοξον. Εγίνοντο δε και αγώνες μουσικής και ποιητικής, και άλλων ειδών φιλολογίας γυμνάσματα .
[ Ιουδίλος ο σύγχρονος Ελλην;
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι οι Ελληνες απέβλεπον στην ισόρροπη ανάπτυξη όχι μόνον του σώματος , αλλά και του πνεύματος και της ψυχής των ανθρώπων, έτσι ώστε να φτιάξουν τον καλόν κ’αγαθόν πολίτην. Ο βαθύς διχασμός μεταξύ σώματος και ψυχής, επεβλήθη βιαίως από τον Χριστιανισμό εδώ και 17 αιώνες. Το μεν σώμα κατά τους Χριστιανούς εθεωρήθη σαν κάτι κατώτερο και μολυσμένο από το προπατορικό αμάρτημα και τα πάθη, δηλαδή τις φυσικές επιθυμίες των ανθρώπων, και κρύφθηκε ολοσχερώς μέσα στους πέπλους και τις κελεμπίες της Ανατολής. Ο βίαιος διαχωρισμός σώματος και ψυχής είχε σαν αποτέλεσμα το μεν σώμα να γίνει ασθενικόν , η ψυχή λυπημένη και στρεβλή και το άτομον έγινε δόλιον και δουλικόν . Αποτέλεσμα αυτού του υποχρεωτικού διχασμού ήτο η βύθιση του Ελληνος στην ψυχοπνευματική και σωματική παρακμή και στον μαρασμό, που συνεχίζεται ως σήμερον. Επομένως, για να βγούμε από το τέλμα πρέπει να αναβαθμίσουμε ισόρροπα το σώμα με τον αθλητισμό, την ψυχή με τις καλές τέχνες - μουσικήν και το πνεύμα με την παιδεία και την γνώση. Για να γίνει τούτο πρέπει να απαλλαγούμε από τα σκοταδιστικά δεσμά της Εβραιο-Χριστιανικής θρησκείας που μας κρατούν αγκυλωμένους στα ψεύδη της Παλαιάς Διαθήκης και μας έχουν μετατρέψει σε Ιουδίλους ]

Οι Αγώνες ως Πνευματικός και Πολιτιστικός Στίβος

Εκεί αγωνισάμενος ευφημίσθη ο Ευρυπίδης, και Ξενοκλής κατά την εννενηκοστήν πρώτην(91 ην) Ολυμπιάδα, ως λέγει ο Αιλιανός( Ποικίλ. Ιστορ. Β’ , η’ , Σουίδας) Και ο Κλεομένης, και Γοργίας ο Λεοντίνος εδημηγόρει εκ του προχείρου, και ο Ηρόδοτος εκεί αναγνούς την Ιστορίαν αυτού εγνωρίσθη εις πάντας τους Ελληνας, και άλλοι πολλοί. Και τέλος εις τους αγώνες τούτους εγένετο και θέατρον, και παράστασις διαφόρων δραμάτων, όπου εξόδευον οι πλούσιοι φιλοτιμούμενοι τά έξοδα του θεάτρου, οι χορηγοί. Οθεν ωνομάζετο τούτο αγών χορηγικός. Επειδή ηγωνίζοντο και οι χορηγοί να υπερβή ο είς τον άλλον κατά τον καλλωπισμόν του θεάτρου, και τα λοιπά.
[ 1/ Οι χορηγοί τότε και τωρα
Συγκρίνατε την εποχήν εκείνην των απλόχερων χορηγών πνευματικών και πολιτιστικών έργων με την σημερινή μίζερη εποχή όπου οι 235 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο, οι κατέχοντες άνω του 45 % του παγκόσμιου πλούτου , το μόνο που κάνουν είναι να καταστρώνουν συνωμοσίες σε βάρος των λαών. Κι’ όλα αυτά για να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τον πλούτο τους προκειμένου να κυριαρχήσουν πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά σ’ ολόκληρη την οικουμένη . Αυτούς τους μιμούνται απόλυτα και οι Ελληνες κροίσοι που σε παλαιότερες εποχές διεκρίνοντο για τις εθνικές ευεργεσίες τους. Τώρα φτιάχνουν μόνον εκκλησίες και βοηθούν τις ποδοσφαιρικές ομάδες , με το αζημίωτο βέβαια. Το μοναδικά θεατρικά δράματα και τραγωδίες που στήνουν οι σημερινοί άρχοντες των πολυεθνικών επιχειρήσεων-σε συνεργασία με τις πειθήνιες κυβερνήσεις τους-είναι η εκ του φυσικού παραστάσεις στο CNN των βομβαρδισμών των πόλεων του τρίτου κόσμου. Πάλι με το αζημίωτον για την αύξηση του πλούτου τους
2/ Αφιερώματα στην Ολυμπία
Κάποτε επέρασαν οι Κερκυραίοι και έκλεψαν πράγματα των Ηλείων. Οι Ηλείοι το ανταπέδωσαν όταν πέρασαν από την Κέρκυρα και πήραν περισσότερα πράγματα. Το δέκατο μέρος της λείας το αφιέρωσαν στην Ολυμπία κα έκτισαν την Κερκυραική στοά]

Τα Τέσσερα Είδη Αγώνων

Διό ελέγοντο και σκηνικοί οι αγώνες ούτοι από της σκηνής. Γίνονται άρα γενικότερον τέσσαρα είδη αγώνων: Ιππικοί , γυμνικοί, μουσικοί και ποιητικοί. Γυμνικούς δε αγώνας έλεγον το Πένταθλον, επειδή ηγωνίζοντο γυμνοί. Οθεν και γυμνοπαιδία και γυμνήται στρατιώται από του γυμνός. Δύναται άρα να ονομασθή και το στάδιον, το μεν Ιπικόν, το δε γυμνικόν, ως και οι αγώνες συνάγονται εις δύο μόνον, εις γυμνικούς και μουσικούς. Και οι μεν γυμνικοί έχουν πάντας τους γυμνάζοντας και εξασκούντας το σώμα, οι δε μουσικοί, τον νούν. Αναφέρονται όμως, Ιππικοί, γυμνικοί, και μουσικοί εις τρία κυριώτερα είδη. Επειδή δε εγίνοντο ενίοτε μεν επι τιμή χρηματική προσδιωριζομένη, ενίοτε δε επι στεφάνω, ωνομάζοντο εκείνοι μεν θεματικοί, και αργυρίται. Διότι ελέγετο θέμα η τιμή. Ούτοι δε στεφανίται αγώνες. Ετι δε διηρούντο εις βαρείς και ελαφρούς, κούφους, αγώνας. Βαρείς μεν εκαλούντο, η πάλη, η πυγμή και το παγκράτιον. Κούφοι δε, το άλμα , ο δρόμος , ο δίσκος και το ακόντισμα. Και τους μεν κούφους ηγωνίζοντο το πρωί, τους δε βαρείς κατά την μεσημβρίαν.

Ιερονίκες , Ελλανοδίκες , Θεατές

Οι μεν αθληταί των τεσσάρων μεγάλων και Ιερών λεγομένων αγώνων, ωνομάζοντο κοινώς μεν Ιερονίκαι, ιδίως δε από του αγώνος, Ολυμπιονίκαι, Πυθιονίκαι, Νεμεονίκαι, Ισθμιονίκαι. Οι δε νικώντες κατά περίοδον εις πάντας τούτους τους αγώνας, εκαλούντο Περιδονίκαι. Οι δε έφοροι των αγώνων ωνομάζοντο Αισυμνήται, Βραβευταί, Αγωνάρχαι, Αγωνοδίκαι, Αγωνοθέται, και Αθλοθέται. Κατά τινας δε, Αθλοθέται ωνομάζοντο των γυμνικών αγώνων, και Αγωνοθέται των μουσικών. Αυτοί τοίνυν παρεσκεύαζον τα αναγκαία, εξέταζον του ερχομένους εκεί, να γράφονται εις τον κατάλογον των αθλητών, πόθεν και τις είναι έκαστος, και ποίον αγώνα θέλει να αγωνισθή. Ετι δε ούτοι παρετήρουν, να γίνονται οι αγώνες κατά νόμους, να μην αδικώνται οι αθληταί, και πάσαν την ανήκουσαν ευταξίαν. Αυτοί απεφάσιζον και τα βραβεία. Ανώτεροι δε τούτων ήσαν οι κριταί Ραβδούχοι και Ραβδονόμοι καλούμενοι, οίτινες εκράτουν ράβδους, το σκήπτρον λεγόμενον.
[ 1/ Οι αρχαίοι πρόγονοι μας γνώριζαν ότι και ο "άγιος θέλει φοβέρα" πολλώ δε μάλλον οι νέοι , οι οποίοι λόγω του νεαρού της ηλικίας των ρέπουν προς την βίαν και την αναρχίαν. Τότε επιβολή των νόμων ήτο καθολικής επιβολής διότι ήτο η θέληση της εκκλησίας του δήμου .
2/ Από την παλιά εποχή η ράβδος ανα χείρας ήτο σύμβολον ισχύος και επιβολής . Το βασιλικόν σκήπτρον, η στραταρχική ράβδος, και η πατριαρχική ράβδος έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαία Ελλάδα και ήτο ένδειξη ισχύος και επιβολής εις εκείνον που εκράτει το σκήπτρον. Δεν είναι τυχαίον ότι ως πρόσφατα οι στρατάρχες τιμής ένεκεν εκράτουν την στραταρχικήν ράβδον ως σύμβολον επιβολής. Ο Χίτλερ είχε αποστείλει την στραταρχική ράβδον στον προαχθέντα Φον Πάουλους ως στρατάρχην, ότε ήτο διοικητής της άτυχης στρατιάς της περικυκλωμένης τότε εντός του Στάλινγκραντ. Ομως η στραταρχική ράβδος δεν στάθηκε ικανή να αποτραπεί η μοιραία παράδοση και καταστροφή της 5ης Γερμανικής Στρατιάς ύστερα από ένα επικό και τιτάνιο αγώνα προς τις πολυπληθέστερες Σοβιετικές δυνάμεις.
3/ Οι αγώνες τότε εγένοντο «κατά νόμον» και όχι με ντοπαρισμένους με αναβολικά αθλητές και απάτες, όπως συμβαίνει σήμερον]
Των δε Ολυμπίων αγώνων ωνομάζοντο Ελλανοδίκαι, και το κριτήριον Ελλανοδικείον. Οι δε λοιποί, νομοφύλακες , όσοι παρετήρουν, και γίνονται πάντα κατά τους νόμους. Και ταύτα μεν περί τούτων κοινότερον, νυν δε λέγομεν περί των τεσσάρων μεγάλων αγώνων ιδιαιτέρως, και περί των λοιπών εν παρόδω.

Οι Εμπνευστές των Αγώνων

Το Ολυμπιακό Πνεύμα εξύμνησαν τόσο οι αρχαίοι φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, Αριστοτέλης κλπ όσο και οι μεταγενέστεροι διανοούμενοι, εκ των οποίων ο κυριότερος είναι ο πρωτεργάτης της αναβιώσεως των Ολυμπιακών αγώνων βαρώνος Pierre de Coubertin. Όμως για να είμαστε δίκαιοι, την ιδέα αναβίωσης των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είχε ο εθνικός μας ευεργέτης Ευάγγελος Ζάππας , όστις εδώρησε μεγάλο ποσόν για την αναβίωση τους, πλην όμως το επικρατούν τότε στην χώρα μας «Φαναριώτικο Αθηναικό Κράτος» εν συνεργασία με το σκοταδιστικό ιερατείο ετορπίλλισαν και εκφύλισαν τον θεσμό. Το ¨Βαθύ Κράτος των Αθηνών ¨ και τότε και τώρα εχθρεύεται σφόδρα τον Κλασσικό Ελληνισμό και κάνει το παν για την εξαφάνιση και υποβάθμιση του.

Η Ψυχή των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο κατ’ εξοχήν ιδρυτής, θεμελιωτής, φορέας και εκφραστής των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο κόσμος των αρχαίων Ελληνικών πόλεων. Το καθοριστικό γεγονός για την τελική έκβαση και την παρακμή των αγώνων ήτο η εξάπλωση του IMPERIOUM ROMANUM και η κατάλυση της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κόσμου. Η αιτία δε της κατάλυσης του Ελληνικού Πολιτισμού ήτο η επιβολή δια της βίας του Χριστιανισμού. Η κατάλυση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι μιά βίαιη πράξη και σχετίζεται με τις δυνάμεις που διεκδικούν την δική τους επιρροή εντός της αυτοκρατορίας. Είναι δηλαδή μιά επαναστατική πράξη σαν αυτή που έκανε ο Μάο στην Κίνα, με την κατάργηση της προηγούμενης ιστορίας της Κίνας, ή και σαν τις πρόσφατες ενέργειες των ισλαμιστών Ταλεμπάν να εξαφανίσουν κάθε τι που δεν αναφέρεται στο Ισλάμ σαν την μοναδική θρησκεία του Αλλάχ. Ωστόσο η Ελληνική σπίθα της ελευθερίας σ’ όλη την μακραίωνα δουλεία και αλλοτρίωση του Ελληνισμού διατηρήθηκε άσβεστη μέσα απο τα αρχαία γράμματα , τους θρύλλους και τις παραδόσεις προετοιμάσε το έδαφος για την Αναγέννηση της Ευρώπης και δημιούργησε την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Στο υποσυνείδητο της φυλής μας μαζί με τις λοιπές παρακαταθήκες εφυλλάσσετο και η Ολυμπιακή Ιδέα και γινόταν πράξη στις γειτονιές και στις αλάνες απο τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα και τους Κλέφτες και Αρματωλούς στην ελεύθερη Ελληνική ύπαιθρο. Δυστυχώς ποτέ κανείς δεν έκανε μιά βαθιά έρευνα για την συμπεριφορά των Ελλήνων -τους οποίους το Ρωμαικό οικουμενικό κράτος μετονόμασε Ρωμιούς. Ο,τι έχει ως τώρα γραφεί ενέχει την σκοπιμότητα και την προκατάληψη να μην έλθει σε σύγκρουση με το ιερατείον. Γιατί όποιος ήλθε σε σύγκρουση με αυτό στο τέλος κατεποντίσθη , ελοιδωρήθη και εξηφανίσθη ντροπιασμένος , έστω κι' αν ήτο ο εκλεκτός του Λόγου. Λένε δηλαδή ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν ένας ιστορικός λαός που εξέλειπε με την πτώση του Ελληνισμού και έδωσε την θέση του στον Χριστιανό Ρωμιό, δύο επίθετα που τον αποξενώνουν απο την ιστορική του κληρονομιά. Σήμερον οι "παγκοσμιοποιητές" και σιωνιστές υβρίζουν τους αρχαίους Ελληνες ως σφετεριστές των ιδεών της Ανατολής , ομοφιλόφυλους, μέθυσους, έχοντες δούλους, κ.α
Αυτή η “συνωμοσία” της πιό αισχράς γενοκτονίας σε βάρος ενός ιστορικού λαού που αναλώθηκε υπέρ της ανθρωπότητος δεν έχει άλλο προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία και δυστυχώς συνεχίζεται ως τις μέρες μας με αυξανόμενη ένταση. Είναι γνωστό το δόγμα του αρχισφαγέα του Κυπριακού Ελληνισμού Χ. Κίσιγκερ - του ηθικού υπευθύνου για την εισβολή του Τουρκικού Αττίλα στην Κύπρο - ο οποίος είπε ότι : “πρέπει να πλήξουν τον Ελληνισμό στις ρίζες του…” Οι πραγματικές του ρίζες είναι το Ελληνικό ορθολογιστικό και ανθρωπιστικό πνεύμα και οι θεσμοί , όπως η Δημοκρατία , η Δικαιοσύνη , οι Ολυμπιακοί Αγώνες κ. α. Επίσης είναι η μακραίωνα ιστορία και προιστορία μας την οποία θέλουν να σβήσουν με τις "πολιτικά ορθές" ντιρεκτίβες των διαφόρων ξένων κέντρων εξουσίας.
Αυτά λοιπόν κατεδαφίζονται στις μέρες μας χωρίς καν να αντιδρούμε, διότι τα θεωρούμε μονόδρομο. Ακριβώς αυτό εννοούσε, ότι πρέπει να εκλείψει ό,τι θυμίζει την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και οι ομόκεντροι κύκλοι των Ολυμπιακών αγώνων, διότι αυτοί ενώνουν τους λαούς, ενώ το δόγμα του εξουσιασμού είναι το “διαίρει και βασίλευε” .
Στόχος τους είναι να πλήξουν το τριώνυμο: Νου, Ψυχή και Σώμα. Οταν η παγκόσμια εξουσία ελέγχξει αυτά τα τρία τότε είναι αδιαφυλονίκητη και εξησφαλισμένη. Η Ανατολή επηρεάσθηκε απο τον εξουσιαστικό δεσποτισμό και τις Εβραιογενείς μονοθεϊστικές θρησκείες και έχασε τον ορθολογισμό, διατηρώντας μόνον το συναίσθημα. Γι’αυτό παραμένει ακόμη σκλαβωμένη στους αποικιοκράτες δυνάστες της και στις θρησκευτικές , σκοταδιστικές και μυστικισιτικές της προκαταλήψεις . Αυτά τα εξουσιαστικά κέντρα ως νέα "Λερναία Υδρα" έχουν περισφίξει όλες τις χώρες, όλους τους λαούς, ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ, την Ψυχαγωγία, την Γνώση , την Οικονομία, την Σκέψη και την οικουμενική Κοινή Γνώμη . Μόνον τον Ελληνισμό σαν ιδέα δεν μπορεί να ελέγχξουν , γι' αυτό τον καταδιώκουν, τον παραχαράσσουν, τον καταπιέζουν, τον κατηγορούν, χωρίς όμως αποτέλεσμα , διότι αυτός εμφανίζεται εκεί που δεν τον αναμένουν.
Η Δύση ακολούθησε τον δρόμο του υλιστικού ωφελιμισμού και ξέχασε τον ανθρωπισμό, γι’ αυτό πορεύεται σε επικίνδυνες ατραπούς. Κανείς τους δεν κληρονόμησε το σωστό “Μέτρο” των αρχαίων Ελλήνων και αυτό φαίνεται και στην εκτέλεση των Ολυμπιακών αγώνων τα τελευταία 100 χρόνια, από την αναβίωση τους ως σήμερον. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για αναβίωση, αλλά για κακή αντιγραφή , και για δημιουργία ενός κακέκτυπου θεσμού, όπως κακέκτυπα, άμμετρα και άξεστα ήσαν τα Ρωμαικά αγάλματα και οι Αγώνες τους σε σχέση με τους Ελληνικούς τους οποίους αντέγραψαν. Το ασφαλές υπόβαθρον των Αγώνων είναι το Δημοκρατικό πνεύμα. Σήμερον φορεύς των μοντέρνων Ολυμπιακών αγώνων είναι η διεθνής κοινότης μιάς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, που το μόνο κίνητρο που την ωθεί είναι το κέρδος των πολυεθνικών και η εκμετάλλευση της κολοσσιαίας επιχείρησης των αγώνων. Οι αξίες και η φιλοσοφία του Ελληνικού κόσμου απουσιάζουν παντελώς απο αυτούς και η Ολυμπία παραμένει ακόμη βουβή και αρνείται ο Ηλιος της να δώσει το πραγματικό του Φως , το Πνεύμα του Απόλλωνα όσο κι’ αν τον κράζουν.

Προσαρμογή των Αγώνων σε νέες Βάσεις

Όσο θα ρίχνει το πυκνό του σκοτάδι οι Μαμμωνάς , Μολώχ και Γιαχβέ , ο υπερήφανος Ζευς θα βρίσκεται μακρυά απο τις κήβδιλες περιφερόμενες Ολυμπιάδες, δίκην περιφερόμενου θιάσου. Είναι δε ευτύχημα που δεν εμόλυναν το ιερόν χώρο της Ολυμπίας, όπου μελλοντικά θα αναβιώσουν οι πραγμτικοί Ολυμπιακοί αγώνες με βάση τα Ελληνικά Ιδεώδη . Φυσικά στους αγώνες αυτούς αρχικά κατά το δοκιμαστικό στάδιο θα πρέπει να συμμετέχουν μόνον οι απανταχού Ελληνες , κι ‘αυτό όχι για λόγους ρατσιστικούς ή εθνικιστικούς, αλλά για να στεριώσουν τον θεσμό επί υγιών βάσεων . Μετά την θεμελίωση του θεσμού, να συμπεριλάβει προοδευτικά κάθε λαό που θα πληροί τα κριτήρια, δηλαδή θα συμμετέχει της ημετέρας παιδείας ή των ημετέρων ιδεωδών. Να σέβεται τις αξίες και τις αρχές του Ολυμπισμού , να σέβεται πρωταρχικά την Ολυμπιακή Εκκεχειρία , τον άνθρωπο και την Φύση και να γίνει φορεύς αυτών των ιδεών. Επομένως τους σημερινούς Ολυμπιακούς αγώνες θα πρέπει να τους δούμε μέσα απο ένα νέο πρίσμα επανιδρύσεως των με βάση τις νέες λησμονημένες αξίες. Ετσι θα γίνουμε χρήσιμοι και ενεργητικοί και η χώρα μας θ’ αντλήσει κύρος απο την διεθνή κοινότητα. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες δεν είναι μιά υπόθεση μόνον του Ελληνικού κόσμου (κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινό πολιτισμό, συμβίωση , συνεργασία, ιδεώδη, εκκεχειρία, ειρήνη, αλληλογνωριμία λαών) όπως ήτο στο παρελθόν αλλά υπάρχουν και τάσεις , αποκλίσεις, διαμάχες, διασπάσεις , ανταγωνισμοί, συμφέροντα , προπαγάνδα, θέαμα, προβολή, πολιτική και προ παντός εκτεταμένες επιχειρήσεις(μπίζνες) που πρέπει όλα μαζί να τα συνδυάσουμε αρμονικά για να επιτύχουμε το δυνατό βέλτιστο αποτέλεσμα, χωρίς να χάσουμε την ουσία που είναι διαχρονικά το “εύ αγωνίζεσθε» με βραβεία τον κότινο της νίκης, όπως γινόταν κατά τους προιστορικούς χρόνους.

Να επανέλθουν οι Αγώνες στο Λίκνο τους

Διαθέτουμε άθικτο τον ιερό χώρο της Ολυμπίας και δεν πρέπει επ’ ουδενί να τον παραδόσουμε στην σημερινή περιοδεύουσα “εμποροπανήγυρη” της ΔΟΕ. Η νέα επανίδρυση θα πρέπει να γίνει όταν η Ελλάς με την κατάλληλη παιδεία θα είναι σε θέση μέσω των Ευρωπαικών μας θεσμών να κηρύξει τον επαναπατρισμό των αγώνων στην αρχική τους προιστορική κοιτίδα, την Ολυμπία. Προηγουμένως θα πρέπει να γίνουν μόνιμες περικαλείς αθλητικές εγκαταστάσεις και οικολογική και πολιτιστική αναβάθμιση του ευρύτερου χώρου της Πελοποννήσου, έτσι ώστε η Ολυμπία -όπως και οι Δελφοί- να επανεύρουν την αρχαία καλλιτεχνική των αίγλη και μεγαλείο. Στον εγγύς χώρο- και όχι μέσα στον ιερό χώρο -να δημιουργηθούν οι νέες μόνιμες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Πριν απ’ όλα ομως επιβάλλεται να υπάρχει Ελληνικό Έθνος, το οποίον να παραμείνει θεματοφύλακας αυτών των αξιών. Και το λέγω αυτό διότι αν δεν υπάρξει δημογραφική αναστροφή, σε μερικές δεκαετίες θα είμαστε είδος μουσειακό. Αν στο παρελθόν οι αγώνες ήσαν μιά κορυφαία έκφραση του κόσμου των αρχαίων Ελληνικών πόλεων και αποτελούσαν μίμηση, δημιουργία, αναπαράσταση, δραματουργία, μιά εικονική "σύγκρουση" , αλλά παράλληλα και ένα πολιτικό , κοινωνικό και οικονομικό γεγονός ικανό να καταγραφεί στην ιστορική μνήμη. Σήμερον με τα τεχνολογικά μέσα, την ευρυματικότητα και τον πλούτο των ιδεών θα πρέπει να καταστεί εκτός απο το υπερθέαμα, και το μεγάλύτερο πολιτικό γεγονός, όπου θα συγκεντρώνονται οι κορυφαίοι πολιτικοί και πνευματικοί άνθρωποι όλης της Οικουμένης, οι παγκόσμιες κουλτούρες , τα εξυπνότερα νειάτα, τα πιό λαμπρά μυαλά κατόπιν διαγωνισμών για να συζητούν τα προβλήματα και να επεξεργάζονται τα σχέδια για την μελλοντική πορεία του κόσμου. Με την ευκαιρία των αγώνων θα πρέπει να λαμβάνουν χώρα συζητήσεις πάνω στα κρίσιμα προβλήματα του πλανήτη μας απο όλους αυτούς τους φορείς της πολιτικής, της σοφίας, της τέχνης, της επιστήμης και τεχνολογίας , της οικονομίας, αλλά και της νέας γενιάς. Έτσι μόνον οι αγώνες θα αποκτήσουν τη θέση τους στην παγκόσμια πολύπλοκη και πολυεπίπεδη κοινωνίας μας. Δυστυχώς τέτοια φόρουμ χαράς, ελπίδας , αισιοδοξίας δεν υπάρχουν σήμερα , παρά μόνον μυστικές στοές (τύπου Μπίλντερμπεργκ, Κρανία και Οστά κ.α) κλαδικές συνελεύσεις πλουτοκρατίας(τύπου Νταβός), άτυπες συναντήσεις των οκτώ ισχυρών της Γης κ. α , οι οποίες δεν συμβάλουν στην συνένωση των λαών αλλά αντιθέτως στην διασπαση τους.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θέλουν Δημοκρατία

Στην πλανητική και βιονική εποχή μας, στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης, της πυρηνικής ενέργειας και της μοριακής βιολογίας η επίκληση του παρελθόντος για ιδεολογική κάλυψη των σημερινών αναγκών και συμφερόντων συνιστά απρέπεια. Αντίθετα, συνιστά ανάγκη η επίκληση των διαχρονικών αξιών του παρελθόντος που σήμερα έχουν εκλείψει και με την αναβίωση τους μπορούν να βοηθήσουν τον τεχνολογικό άνθρωπο να βρει τον σωστό δρόμο προς την απόλυτη ελευθερία, την αυτονομία, την αυτογνωσία, το “εύ ζειν” , το ξεπέρασμα των δοξασιών , της συμβατικότητος και της διαίρεσης και των συγκρούσεων. Αυτό θα ήτο και χρήσιμο και ζητούμενο σήμερον. Κι’ αυτό ενυπάρχει συσσωρευμένο στο αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και στο Ολυμπιακό Ιδεώδες. Αυτό έγινε πασιφανές με το ταξίδι της Φλόγας ανά τον κόσμο, που ένωσε και έδωσε χαρά και ελπίδα στους λαούς ανεξαρτήτως άλλων διαφορών . Το πρώτο δίλημμα που πρέπει να βάλουμε εμείς οι Ελληνες στους εαυτούς μας είναι αυτό που έθεσε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης στην ομιλία του στην Τήνο το 1994 : “ Η με τον “Επιτάφιο” του Περικλέους θα είμαστε ή με την θεοκρατία του Βυζαντίου” Μέση λύση δεν υπάρχει, κι’ αν υπάρχει είναι νόθος. Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι γνήσια τέκνα της Δημοκρατίας. Τώρα όμως που η δημοκρατία μας νοσεί και οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν πέσει σε παρακμή.

Αρχές του Ολυμπιακού Πνεύματος

1 Ο Τέλειος Ανθρωπος. Πρόκειται για το άτομο με εναρμονισμένη την σωματική, την πνευματική και την ψυχική δύναμη και υγεία.

2 Η Ευγενής Αμιλλα. Αυτή απέβλεπε στην ανάπτυξη του συναγωνιστικού-και όχι το ανταγωνιστικού- πνεύματος , όπως συμβαίνει σήμερον. Η βάση της ευγενούς αμίλλης είναι η συνεργασία για να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα.
3 Η Συμμετοχή και ο Αγών Αυτή αποβλέπει στην καθολική άθληση των νέων και στην προσπάθεια , και όχι στην νίκη.
4 Η Συναδέλφωση των Λαών Οι αγώνες αποβλέπουν στην ισότιμη συμμετοχή των αθλητών απο όλες τις χώρες του κόσμου, αδιακρίτως φυλής, χρώματος , θρησκείας , κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής προελεύσεως. Με αυτόν τον τρόπο οι αρχαίοι πρόγονοι μας με την ευκαιρία των διαφόρων αγώνων(Ισθμια, Πύθια, Νέμεα ,Ολύμπια) συναντώντο τακτικότατα ακόμη και με τους εχθρούς τους για να λύσουν ειρηνικά τις πολιτικές και οικονομικές τους διαφορές . ( Στην Αθήνα αποκλείσαμε τον Φιντέλ Κάστρο από τους Αγώνες διότι έτσι ώρισαν οι επικυρίαρχοι της πατρίδος μας Αμερικανοί, οι οποίοι όμως δεν σεβασθήκαμε την Εκκεχειρία στο Ιράκ και συνεχίζουν τη Γενοκτονία του λαού του)

5 Ο Πάνδημος Ερασιτεχνικός Αθλητισμός Αυτός απέβλεπε στην καθολική , όπως είπαμε άθληση όλων των νέων και προς τον σκοπόν αυτόν είχαν παντού παλαίστρες , γυμναστήρια και στίβους για την εύκολη πρόσβαση των αθλουμένων νέων. Ο Αθλητισμός των Ελλήνων ήτο ερασιτεχνικός και όχι επαγγελματικός, όπως συνηθίζεται σήμερον. Επιτρέπεται σήμερον με τα πλούσια τεχνολογικά μέσα να στερούνται τα παιδιά γυμναστηρίων ;

6 Ηθική Διαπαιδαγώγηση των Νέων Τα ίδια τα Ολυμπιακά Ιδεώδη αναβιβάζουν το αγωνιστικό φρόνημα και τις ηθικές αξίες και κάνουν τους νέους ενάρετους.

7 Η Κοινωνικοποίηση των Νέων Μέσα στους αγωνιστικούς χώρους εγένετο η κοινωνικοποίηση των νέων και απαλλαγή τους απο τον εγωισμό, την μονωτική τάση, την μελαγχολία και άλλες ψυχοσωματικές διαταραχές της εφηβικής ηλικίας, έτσι ώστε να μεταπέσουν ομαλώς απο την κρίσιμη εφηβική ηλικία στην τοιαύτην του ανδρός.

8 Η Συμβολή στην Προάσπιση της Ελευθερίας Ο νέος μέσω του αθλητισμού εσκληραγωγείτο στο σώμα και στην ψυχή, έτσι ώστε να προετοιμασθεί για : 1/ την ζωή και 2/ την στράτευση του και την προστασία της πατρίδος του όταν θα εγένετο άνδρας. “Το Ελεύθερον το Εύψυχον” φανερώνει ότι η Ελευθερία απαιτεί θυσίες απο τους πολίτες, οι οποίες θυσίες πρέπει να περιλαμβάνουν και τις σωματικές δοκιμασίες του οπλίτου και την καρτερικότητα του στην πείνα, την δίψα, την κόπωση και την εν γένει αυτοσυγκέντρωση του στον σκοπόν. Η ένταξη στρατιωτικών αγωνισμάτων- χωρίς να αποβλέπει στην στρατικοποίηση των νέων- απέβλεπε στην εξάσκηση τούτων , ώστε να καταστούν εν καιρώ άρισοι οπλίτες και εν ειρήνη αγωνιστές της ζωής.
9 Η Συνένωση του Απανταχού Ελληνισμού
Οι Ολυμπιακοί αγώνες μολονότι σφυρηλάτησαν την εθνική συνείδηση του Ελληνικού κόσμου, δεν προώθησαν την πολιτική συνένωση του . Εξ αυτού φαίνεται ότι οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές. Επομένως είναι ανάγκη εμείς οι νεώτεροι να θέσουμε επί τάπητος το θέμα της πολιτικής συνενώσεως του απανταχού Ελληνισμού μέσα απο την αναβίωση εσωτερικών Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία ή σε άλλο ιερό (Ισθμια, Πύθια, Νέμεα κ.α) Η συμμετοχή αρχικά του απανταχού Ελληνισμού(Ελλαδικού και Διασποράς) και βραδύτερον των κρατών ή οργανώσεων που μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας, θα πρέπει να είναι ο στόχος μας στα προσεχή χρόνια.

Οι Κανόνες του Ολυμπισμού

Οι αρχαίοι πρόγονοι μας δεν ενδιεφέροντο για την κατάρριψη της ανωτάτης δυνατής απόδοσης, ήτοι των σημερινών «ρεκόρ» που ενισχύει μια ικανότητα σε βάρος άλλων, αλλά και των ιδίων 'ρέκοντσμαν'. Γι’ αυτό λιγοστές είναι η μαρτυρίες για επιδόσεις των αθλητών. Αρκούσε ο τίτλος του πρώτου ανάμεσα στους αρίστους, για να περιβληθεί ο νικητής με την ύψιστη τιμή και δόξα. Γι’ αυτό και οι Ελληνες είχαν περί πολλού το πένταθλο, που καλλιεργούσε ισορροπημένα την ανάπτυξη όλων των μελών. Για τους Ελληνες το ιδανικό ήτο η ομοίωση με τους θεούς ιδρυτές των μυθικών αγώνων.
Το πνευματικό τους έργο ήτο να διδάξουν πως μόνο με τον άθλο κατορθώνει ο άνθρωπος να απαλλαγεί από τον «θηριώδη βίο», να αφυπνίσει και να αναπτύξει τις ανεξάντλητες σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις και τις αρετές. Οι αγώνες λοιπόν στο ιερό δεν ήτο απλώς θέαμα , αλλά ιεροτελεστία και μέθεξη, αφού συνδυαζόταν η γυμναστική με την μουσική, θεία δώρα κατά τον Πλάτωνα των θεών.
Γι’ αυτό οι ολυμπιονίκες εγένοντο κοινωνοί της αίγλης των θεών και ελατρεύοντο στις πατρίδες των σαν ήρωες . Ο Πίνδαρος λέγει για τον Ψάμμιν από την Καμαρίνα «έχεις όλα τα αγαθά μην προσπαθείς να γίνεις θεός» Αυτή η βουλιμία και αλαζωνεία μας διακατέχει σήμερον.
Κανένας άλλος λαός μετά τους Ελληνες δεν έθεσε ένα τέτοιο στόχο και μάλιστα με τόση αποκλειστικότητα και ένταση, και κανένας άλλος λαός δεν έθεσε το στεφάνι της νίκης σαν μοναδικό έπαθλο της επιβράβευσης του νικητού.
Για τους Ελληνες όλα αυτά γίνονταν για τον «αγώνα», τον οποίον είχαν θεοποιήσει , στήνοντας του και άγαλμα με τους αλτήρες στα χέρια στο ιερό της Ολυμπίας. Η Νίκη εξ άλλου για τους Ελληνες ήτο μια συγκεκριμένη και απτή μορφή, φτερωτή, δύσκολη να την πιάσεις, φευγαλέα και όμορφη. Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι το μοναδικότερο σε ομορφιά άγαλμα που κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου, .
Ο αθλητής για να φθάσει σε ολυμπιακό επίπεδο πρέπει να περάσει απο πολλά στάδια , όπως σχολικός αθλητισμός, διασυλλογικός , συμμετοχή σε εθνική ομάδα κλπ. Οσο δε η κλίμακα ανεβαίνει τόσο οι απαιτήσεις γίνονται μεγαλύτερες και τόσο ο αριθμός των συμμετεχόντων μικραίνει, έως ότου φθάσουμε στην κορυφή της πυραμίδος που είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες. Εκεί μένουν οι ελάχιστοι εκλεκτοί. Επομένως και η συμμετοχή σε ανώτερης κλίμακας αγώνες είναι τιμή και διάκριση για τον αθλητή. Οι αρχές του ολυμπισμού αφορούν όλους τους αθλητές , ανεξαρτήτως του επιπέδου που ευρίσκονται και όχι μόνον των Ολυμπιακών αθλητών. Ακόμη και οι ηλικιωμένοι που καθημερινά αθλούνται κάνοντας την πορεία τους σε κάποιο πεζόδρομο είναι κι’ αυτοί αθλητές για μένα. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσουν την σωματική τους υγεία , ν’ αποφύγουν τα καρδιαγγιακά νοσήματα και σταθερό το βάρος τους .
Σήμερα βέβαια δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες μοιάζουν μ' αυτούς της αρχαίας εποχής. Αυτοί βρίσκονται σε ταχεία μετεξέλιξη λόγω των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, του ανταγωνισμού των οικονομικών συμφερόντων και ποικίλων άλλων παραγόντων της καταναλωτικής μας κοινωνίας. Επομένως κάτω απο αυτές τις συνθήκες τα ιδεώδη του ολυμπισμού αντιμετωπίζουν συνεχώς θετικές και αρνητικές δοκιμασίες και προκλήσεις.

Κανόνες του Ολυμπισμού

Ακολούθως θα αναλύσουμε τους κανόνες του Ολυμπισμού:
1/ Καλή Φυσική Κατάσταση. Ο αθλητής για να συμμετάσχει σε οποιοδήποτε επιπεδο συμμετοχής πρέπει να υιοθετήσει ορισμένους κανόνες υγιεινής διβιώσεως , όπως είναι η μακροχρόνια άσκηση, η σωστή διατροφή, ο επαρκής ύπνος, η αποχή απο την χρήση εξαρτησιακών ουσιών, όπως είναι τα ναρκωτικά, το τσιγάρο, ο καφφές, το αλκοόλ σε μεγάλη ποσότητα . Επίσης θα πρέπει να απόσχει απο αναβολικές ουσίες.
2/Ψυχική Υγεία Ο αθλητισμός καθ’ εαυτόν είναι ένα ιδανικό που δίνει στον άνθρωπο-και ιδία στους νέους- κάποιο σκοπό και νόημα στην ζωή τους, καλλιεργεί την αυτοπεποίθηση, ισχυροποιεί τον χαρακτήρα , και του διαμορφώνει θετικά την προσωπικότητα . Επίσης προάγει τις ψυχικές αρετές, όπως η εγκαρτέρηση, αυτοπειθαρχία, υπομονή, επιμονή, τόλμη και αποφασιστικότητα , ψυχραιμία , μεθοδική σκέψη και αυτοσυγκέντρωση. Αυτές τις αρετές ο καλός αθλητής τις μεταλαμπαδεύει στους νεωτέρους που τον βλέπουν ως ίνδαλμα για να γίνουν καλύτεροι.
3/Ηθική Διαπαιδαγώγηση Η καλλιέργεια στην ευγενή άμιλλα διδάσκει ότι ο αντίπαλος στον στίβο δεν είναι εχθρός αλλά μέρος του αγώνος, δηλαδή συναγωνιστής. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αντίπαλη ομάδα δεν πρέπει να θεωρείται εχθρική, όπως συμβαίνει σήμερον με το ποδόσφαιρο, αλλά φιλική όπως και η δική μας ομάδα, διότι χωρίς αυτήν δεν θα ήτο δυνατόν να λάβει χώραν το αγώνισμα ή το παιχνίδι. Η παραδοχή της νίκης ή της ήττας χωρίς κομπασμούς, προκλήσεις και επιθέσεις προυποθέτει δύναμη όχι μόνον σωματική, αλλά και ψυχική ευγένεια . Ο εθισμός στους κανόνες του παιχνιδιού ή του αθλήματος προυποθέτει ότι ο αθλητής έχει εθισθεί στην πειθαρχία των νόμων της Πολιτείας, με όλες τις συνέπειες που επιφέρουν οι τυχόν υλικές και ηθικές κυρώσεις . Η τιμωρία της ηθικής μείωσης του αθλητού είναι η μεγίστη των ποινών και θα πρέπει να την θεωρεί σαν μεγαλυτέρα και απο την υλική ποινή. Μετά την επιβολή μιας ποινής για ηθική παράβαση , ο αθλητής αυτός όσο καλός κι' αν είναι στις επιδόσεις , έχει στην πραγματικότητα χρεωκοπήσει και πρέπει να αποσύρεται οικειοθελώς.

4/ Πνευματική Καλλιέργεια. Σήμερα ο αθλητής μορφώνεται πρωτίστως απο την περιήγηση στις διάφορες χώρες όπου γίνονται αθλητικές συναντήσεις και απο την επαφή με ξένους λαούς. Ετσι επέρχεται η συναδέλφωση και μέσα απ’ αυτήν γνωρίζει ανθρώπους, τα ήθη, και τα έθιμα τους. Επίσης γνωρίζει ξένους τόπους, δημιουργεί φιλίες και γνωριμίες με άλλους λαούς και ανταλλάσσει αισθήματα , εμπειρίες , γνώσεις μαζί τους , διαμορφώνοντας μιά καθολική αντίληψη για τα πανανθρώπινα προβλήματα , όπως λ.χ το Οικολογικό, τα Πυρηνικά Οπλα, τους Εξοπλισμούς, τα προβλήματα των Πόλεων κ.ο.κ. , και ιδιαίτερα τα προβλήματα των Νέων . Πέραν όμως της ωφελείας αυτής ο σύγχρονος αθλητής έρχεται σε επαφή με επιστημονικά θέματα που έχουν να κάνουν με την Ιατρική, την Φυσιοθεραπεία, την Ψυχολογία, την Πληροφορική κ λ π με αποτέλεσμα να διευρύνει τον κύκλο των γνώσεων και των ενδιαφερόντων του .

5 Κοινωνική Διαπαιδαγώγηση. Η φιλία και η επικοινωνία μέσα στους αθλητικούς χώρους βοηθάει το άτομο να κοινωνικοποιηθεί ευκολότερα γιατί δημιουργείται μεταξύ ατόμων που εμφορούνται απο κοινές εμπειρίες και κοινά ιδανικά . Γενικά ο αθλητής στο γήπερο και στην ομήγυρη μαθαίνει να συνυπάρχει με την ομάδα των συνανθρώπων και φιλάθλων και συναθλητών του, αλλά και να λειτουργεί σαν ισότιμο μέλος της ομάδος και να μετέχει σε αγώνες, συζητήσεις, εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες .

6 Προώθηση της Παγκόσμιας Ειρήνης. Μέσω της πανανθρώπινης επικοινωνίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο προωθείται η φιλία μεταξύ των λαών και εδραιώνεται η παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία. Κανένα Κίνημα δεν μπορεί να επιτύχει στην πράξη την παγκόσμια ειρήνη καλύτερον του Ολυμπιακού Κινήματος, όπου όλοι κρίνονται όχι με βάση την φυλή, χρώμα, εθνότητα ή θρήσκευμα, αλλά με βάση την αθλητική επίδοση και την κατανόηση και μόνον. Στους αγωνιστικούς χώρους και οι λαοί που πιστεύουν ότι αποτελούν ένα ανώτερο είδος τελικά διαπιστώνουν ότι όλοι είναι ισότιμοι και οι άνθρωποι κρίνονται καλοί ή κακοί απο τα έργα και τις επιδόσεις τους και ότι όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα . Ορισμένες δε αντιπάθειες που ενδέχεται να υπάρχουν εξ αιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων , δια της προσωπικής επαφής των αθλητών διευθετούνται. Για την Ολυμπιακή Εκκεχειρία θα ομιλήσουμε σε ιδιαίτερο κεφάλαιο.

7. Εντονες Συγκινησιακές Φορτίσεις. Ο αθλητής δοκιμάζει έντονες συναισθηματικές συγκινήσεις όπως χαρά , λύπη, προσδοκία της νίκης απαγοήτευση της ήττας, φάσεις εντόνου αγωνίας, άγχους και στο τέλος την δικαίωση των προσπαθειών του . Περίπου τα ίδια δοκιμάζει και ο φίλαθλος απο τις κερκίδες. Τούτο είναι ένα αντίδοτο για τους νέους που επιθυμούν να δοκιμάσουν καινούργιες συγκινήσεις και να ξεφύγουν απο την ανία της επίπεδης μηχανιστικής ζωής τους. Αντί να μετέρχονται τα ναρκωτικά, το αλκοόλ στα μπαράκια και στα νυχτερινά κέντρα , την παρακμιακή μουσική ρέιβ μέταλ, ή την βία και το έγκλημα, είναι καλύτερον να επιδίδονται και να εκτονώνονται στον αθλητισμό, χωρίς όμως τους βανδαλισμούς και την βαρβαρότητα.

8 Υπερηφάνεια. Οταν ο αθλητής ανεβαίνει στο βάθρο της απονομής των μεταλλείων, κάτω απο την σημαία της πατρίδος του, την στιγμή που παιανίζεται ο Εθνικός Υμνος της νοιώθει εξαιρετική συγκίνηση , διότι πέραν της δικής του διακρίσεως προσφέρει και στον λαό του την τιμή και υπερηφάνεια για τις Ολυμπιακές νίκες των τέκνων του. Στο πρόσωπο του τιμάται ολόκληρο το έθνος του. Εκείνη την στιγμή εκπροσωπεί ολόκληρο τον λαό της χώρας του και όχι μόνον τον εαυτόν του . Το όνομα του καταγράφεται με χρυσά γράμματα στις δέλτους της ιστορίας. Ολα αυτά δημιουργούν πρόσθετη ευθύνη στον αθλητή που αγωνίζεται στους αγώνες. Ωστόσο θα πρέπει να αγωνσιθεί τον δίκαιο αγώνα στα πλαίσια της ευγενούς αμίλλης και να δεχθεί την μεν νίκη με χαρά, υπερηφάνεια, ταπεινότητα και δίχως κομπασμό, την ήττα δε με ανδρεία, ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Επομένως η εθνική υπερηφάνεια πρέπει να ενεργεί σαν δύναμη δημιουργική κατά τρόπον θετικό, και όχι για την έμπνευση φανατισμού, ή υπερφίαλου εθνικισμού και ακροτήτων(ρατσισμού, βίας, καταστροφών κλπ) ή άλλων αρνητικών φαινομένων.

10 Αγάπη προς τη Φύση. Ο αθλητής πρέπει να αγαπά την Φύση και το Οικολογικό Περιβάλλον, διότι εκεί μπορεί να έχει τις καλύτερες επιδόσεις του. Απο αρχαιοτάτων χρόνων τα αθλητικά γήπεδα εγένοντο συνήθως σε ειδηλιακό περιβάλλον κοντά στην φύση, σε δάση , όπως λ. χ η αρχαία Ολυμπία, οι Δελφοί, η Νεμέα κλπ. Αλλά και ο αθλητής για ν’ αποδώσει πρέπει να ζεί σε υγιεινό περιβάλλον κοντά στην φύση και εκεί να αθλείται καθημερινώς. Δεν είναι βέβαια και λίγα τα αθλήματα που διεξάγονται στο βουνό , την θάλασσα, αλλά και τα γήπεδα που χτίζονται έξω απο τις πόλεις, σε φυσικό περιβάλλον και καθαρή ατμόσφαιρα, απηλλάγμένη απο ρύπανση, θορύβους και μακράν οικιστικών περιοχών.

11 Το Φίλαθλο Κοινό. Οι φίλαθλοι του παλαιού καιρού είχαν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα έναντι των σημερινών φιλάθλων. Το πλεονέκτημα είναι ότι διεπνέοντο απο διαφορτικό πνεύμα και αντιμετώπιζαν τον αντίπαλο με ευγένεια ως φιλικό αθλητή. Την ήττα την αντιμετώπιζαν με καρτερία και ψυχραιμία σε σχέση με τους σημερινούς φιλάθλους που εκτρέπονται σε βιαιότητες και ακρότητες, χωρίς αν αποκλείονται και οι καταστροφές, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εξ αμελείας ή εκ προθέσεως. Τα πλεονεκτήματα των σημερινών φιλάθλων είναι περισσότερα διότι ο τεχνικός πολιτισμός έδωσε την δυνατότητα να βλέπουν και ν’ ακούν όλοι απο οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου τον αγώνα . Αλλά και τα πάμπολλα όργανα γυμναστικής και συσκευές ακριβείας βοηθούν στην ακριβή μέτρηση του αποτελέσματος, χωρίς την υποκειμενική παρεμβολή του ανθρωπίνου παράγοντος .που συχνά δημιουργούσε αντιδικίες και αμφισβητήσεις. Αλλά και η πληθώρα των μέσων Τηλεπικοινωνίας και Πληροφορικής επιτρέπουν την αναμετάδοση των αγώνων σε όλα τα σημεία της γης σε χρόνο μηδέν, δηλαδή την ίδια στιγμή τελέσεως των . Βλέποντας τα καλογυμνασμένα μπρούτζινα κορμιά των αθλητών και τις λαμπρές επιδόσεις τους , δεν μπρούμε να μην τους θαυμάσουμε έστω κι’ αν δεν ανήκουν στην χώρα μας, στην φυλή μας ή στην θρησκεία μας. Αλλά και με την ατυχία τους θα συγκινηθούμε, όπως και με την επιτυχία τους να αναδειχθούν νικητές θα ευχαριστηθούμε. Επομένως οι αγώνες προσφέρουν ένα πολύπλευρο θέαμα που τέρπει και συγκινεί, γι'αυτό και έχουν μεγάλη τηλεθέαση σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπάρχουν όμως άτομα που εκμεταλλεύονται τον ενθουσιασμό των νέων και τους παρακινούν να εκτρέπονται στην βία για να αυξήσουν την τηλεθέαση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Βεβαίως η βία στα γήπεδα δεν έχει καμιά σχέση με τον αθλητισμό και την ευγενή άμιλλα, γι' αυτό πρέπει να ξερριζωθεί το κακό αυτό απο τα γήπεδα. Μπορεί και κατά την αρχαιότητα να υπήρχαν ορισμένα μεμονωμένα κρούσματα βίας στους Ολυμπιακούς αγώνες, όμως αυτά ήσαν ελάχιστα και δεν μπορούν να συγκριθούν με τα σημερινά. Γιατί και οι αρχαίοι πρόγονοι μας δεν ήσαν άγγελοι , όπως μερικοί τους εκθειάζουν. Ησαν κι' αυτοί άνθρωποι με προτερήματα και ελαττώματα. Αλλά είχαν υιοθετήσει ορισμένα ιδανικά που τους ωθούσαν προς το βέλτιστον και όχι προς το χείρον, όπως συμβαίνει σήμερον.
Η ατιμωρησία των νέων που ατακτούν και βεβηλώνουν τους αθλητικούς χώρους, τους εκτραχύνει σε μεγαλύτερη βία. Αντίθετα στην αρχαιότητα οι ραβδούχοι επέβαλαν την τάξη διότι η Πολιτεία τότε εσέβετο τους νόμους και ήτο αποφασισμένη να τους επιβάλλει πάση θυσία , μη ανεχόμενη την αυθαιρεσία και την βία. Αν θέλουμε να επιβιώσει το Ολυμπιακό πνεύμα πρέπει να προβάλλουμε δυναμικά με θάρρος και αισιοδοξία ένα φράγμα στην βία των γηπέδων, αλλά και μέσα στην κοινωνία, η οποία αν μη τι άλλο οδηγεί στην διάλυση, αποσύνθεση και παρακμή της . Η προαγωγή και εμπέδωση των θετικών επιδράσεων με την παράλληλη μείωση των αρνητικών εξαρτάται απο την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων σε παγκόσμιο επίπεδο. Επομένως πρέπει να τονισθεί ο ρόλος της Παιδείας.
Το κύριο χαρακτηριστικό των σημερινών κοινωνιών και της παγκόσμιας εξουσίας είναι η δημιουργία στους λαούς του Φόβου, αλλά και άγχους, ανασφάλειας , απομόνωσης και χαλάρωσης των ηθικών αξιών. Η χειρότερη εκμετάλλευση γίνεται σε βάρος του Ολυμπιακού πνεύματος και των Αξιών του .
Η εκπαιδευτικός κ. Νίνα Καλαβά-Μυλωνά εκθέτει στο περιοδικό “ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΗΜΑ” τους σκοπούς της Ολυμπιακής Ιδέας ως εξής:
1 Καλλιέργεια ενός ολοκληρωμένου ατόμου(σωματικά , πνευματικά και ψυχικά) μέσα σ’ ένα υγιεινό περιβάλλον.
2 Καλλιέργεια της Παγκόσμιας Επικοινωνίας και Συνεργασίας μέσω της ευγενούς αμίλλης, τόσο σε επίπεδο των ατόμων όσο και σε επίπεδο κρατών.
3 Προώθηση της παγκόσμιας Ειρήνης , Φιλίας και Συνεργασίας των λαών . Η γεφύρωση των διαφορών πρέπει να γίνεται μέσα απο τον διεθνή διάλογο, με την αποφυγή των πολέμων και των εξοπλισμών.
Για την επίτευξη αυτών των ευγενών σκοπών θα πρέπει τα άτομα , οι κοινωνίες και τα κράτη να σεβασθούν τις αξίες του ΟΗΕ και να τις κάνουν πράξη ζωής , διότι αυτές εκπηγάζουν απο την Ελληνική αρχαιότητα, μέσω του θεσμού της Δελφικής Αμφικτυωνίας.
Με τον σύγρονο ρυθμό της παγκοσμιοποίησης τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι χώρες του κόσμου , είναι συνυφασμένα με την αρμονική συνύπαρξη των διαφόρων λαών και έχουν να κάμουν με προβλήματα οικονομικά, οικολογικά, δικαιοτέρας κατανομής του πλούτου και της εργασίας , καθώς και το σταμάτημα της βίας, τρομοκρατίας, εγκληματικότητος, ναρκωτικών κλπ. Οσο όμως διαρκούν οι πόλεμοι και οι βαρύτατοι εξοπλισμοί δεν μπορούν να επιτευχθούν οι στόχοι του Ολυμπισμού που σχετίζονται με την ανύψωση της Παιδείας, του Πολιτισμού και της καλυτέρας διαβίωσης του ανθρώπου. Αντίθετα ο κόσμος βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μιά χωρίς προηγούμενο τεχνολογική βαρβαρότητα και την εξαφάνιση κάθε ίχνους αξιών για την ζωή, τον άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον.
Εμείς οι Ελληνες έχουμε μιά βαριά κληρονομιά. Αυτή είναι ο τεράστιος ανθρωπιστικό και ορθολογιστικός πολιτισμός μας που ξεκίνησε στην αρχαιότητα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και διαφωτισμού των επερχομένων γενεών σε ολόκληρο τον κόσμο. Εχουμε λοιπόν χρέος αυτόν τον πολιτισμό να τον διαφυλάξουμε και να τον μοιραζόμαστε με όλους τους λαούς της γης, διατηρώντας το πνεύμα του αγνό και αναλλοίωτο. Το Ολυμπιακό ιδεώδες σήμερα είναι πλήρως εναρμονισμένο με το πνεύμα της καλώς εννοουμένης παγκοσμιοποίησης σε οικουμενικό επίπεδο, με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και οικολογικό χαρακτήρα , το οποίον προάγει την παγκόσμια ειρήνη. Επομένως, στα κέντρα των αποφάσεων όλοι οι φορείς εκπαιδευτικοί, προπονητές, παράγοντες του αθλητισμού, ηγεσία της πολιτείας κλπ οφείλουν να εφαρμόζουν τις αρχές του Ολυμπισμού στην πράξη και να δημιουργούν πρότυπα προς μίμηση για την νέα γενιά που δέχεται απο κάθε γωνιά την ψυχοφθόρα και εκμαυλιστική επίδραση των μέσων ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.

Το Όραμα της Ελλάδος

Όραμα του κάθε Ελληνα είναι η Ολυμπία , οι Δελφοί, η Ακρόπολις των Αθηνών, η Επίδαυρος, οι Μυκήνες, η Κνωσσός, το Δίον , η Δήλος , το Μαντείον της Δωδώνης και γενικότερον ολόκληρη η Ελλάδα κάποτε να βρει τη θέση που τις αξίζει σαν Ιερός και περικαλλής τόπος προσκυνήματος των πολιτισμένων ανθρώπων, όπου θα έρχονται για
-να διδαχθούν στα ανοιχτά πανεπιστήμια Φιλοσοφία, Ειρηνική Συνύπαρξη, Ανθρωπισμό και Τέχνη,
-να ζήσουν τον θρύλο της πανάρχαιας Ιστορίας και Προϊστορίας της,
-να απολαύσουν τις ομορφιές και τον τρόπο ζωής της στις πόλεις , στις θάλασσες και στα βουνά της,
-να γιατρεφθούν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες,
-να φορτίσουν και ξεφορτίσουν τους πνευματικούς τους συσσωρευτές στα επιστημονικά συνέδρια,
-να απολαύσουν το καθαρό οικολογικό της περιβάλλον και τις βιολογικές και νόστιμες τροφές της ,
-να παρακολουθήσουν τους Ολυμπιακούς και Πυθικούς Αγώνες και άλλους θεσμούς και γιορτές .
-να ζήσουν το ωραιότερο όνειρο της ζωής τους.
Ο Πολιτισμός μας για να γίνει το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν , πρέπει να ξαναγίνουν τα δάση μας καταπράσινα , οι πόλεις μας ν' αποκτήσουν πάρκα, πλατείες και αθλητικά γήπεδα , να οργανωθούν πανεπιστήμια άξια του ονόματος των και η τεχνολογία να περπατάει χέρι -χέρι με την φιλοσοφία , την οικολογία, , την ιστορία και την παράδοση σ' αυτόν τον τόπο . Τότε η χώρα μας θα γίνει το πολιτιστικό κεντρο του κόσμου και δεν θα χρειάζεται πολύ στρατό και αστυνομία, διότι φύλακες και προστάτες της θα είναι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου. Ως τότε ας είμαστε εν εγρηγόρσει όλοι οι απανταχού Ελληνες και Φιλέλληνες και ας κρατάμε γερά στο χέρι την πέννα, το σπαθί και το αλέτρι.


Ποιοι ήταν οι υπεραθλητές που όλοι θαύμαζαν και σέβονταν στην Αρχαιότητα;

Translate this page

Η εκγύμναση των Αθηναίων από την παιδική ηλικία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έκβαση της μάχης!
Τα γεγονότα της μάχης του Μαραθώνα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το 490 π.Χ. 10.000 Αθηναίοι και Πλαταιείς συνέτριψαν μια υπερδιπλάσια περσική δύναμη σώζοντας την Αθήνα, τον νεότατο θεσμό της δημοκρατίας και κατ’ επέκταση τον δυτικό πολιτισμό. Όλοι οι μελετητές της περιόδου θεωρούν ότι η νίκη οφείλεται: -στο ευφυές σχέδιο του στρατηγού Μιλτιάδη -στον ανώτερο οπλισμό των Αθηναίων οπλιτών -και στην αποφασιστικότητα που έδειξαν υπερασπίζοντας την πατρίδα τους. Οι περισσότεροι όμως λησμονούν κάτι εξίσου σημαντικό.
Τη σωματική δύναμη, την ευλυγισία, την αντοχή, την επιδεξιότητα και την συγχρονισμένη κίνηση των οπλιτών. Όλα αποτελέσματα της αθλητικής και στρατιωτικής παιδείας στην οποία εισάγονταν οι Αθηναίοι από τα παιδικά τους χρόνια.
Πριν η μάχη να δοθεί στην πεδιάδα του Μαραθώνα είχε ήδη κερδηθεί στις παλαίστρες και τα στάδια.
Αμέσως μόλις οι Πέρσες αποβιβάστηκαν στον Μαραθώνα ένας ημεροδρόμος, ίσως ο Φειδιππίδης, εστάλη στη Σπάρτη για να ζητήσει βοήθεια. Ο Αθηναίος αγγελιοφόρος διένυσε 440 χιλιόμετρα (προφανώς υπό συνθήκες ζέστης εφόσον ήταν Αύγουστος ή Σεπτέμβριος) μέσα σε τέσσερις ημέρες (δύο να πάει και άλλες δύο να επιστρέψει) και πιθανότατα μέχρι να λάβει απάντηση από τους Σπαρτιάτες είχε στη διάθεση του για να αναπαυτεί μια ημέρα. Σήμερα ο αγώνας που γίνεται προς τιμή του γεγονότος, το Σπάρταθλον, θεωρείται παγκοσμίως, από τους πιο επίπονους.
Η πρωτοπόρα στρατηγική του Μιλτιάδη
Όταν οι δύο αντίπαλοι παρατάχθηκαν στον Μαραθώνα ο Μιλτιάδης συνέλαβε ένα τολμηρό σχέδιο προκειμένου να εκμηδενίσει την αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων. Οι Πέρσες και οι Μήδοι αποτελούσαν τα επίλεκτα σώματα του στρατού και ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Αντίθετα, οι υποτελείς στρατιώτες δεν έδειχναν την ίδια μαχητικότητα. Γι’ αυτό το λόγο οι Πέρσες διοικητές έτασσαν τα υποτελή στρατιωτικά σώματα στα πλευρά της παράταξης τους. Ο Μιλτιάδης παρέταξε τους συμπατριώτες του με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο των Περσών δηλαδή με ισχυρές πλευρές και σχετικά αδύναμο κέντρο.
Ο Αθηναίος στρατηγός εκτιμούσε ότι το κέντρο των Περσών θα προχωρούσε, τη στιγμή που τα πλευρικά τους τμήματα θα υποχωρούσαν κάτω από την πίεση των ισχυρών πτερύγων της δικής του παράταξης. Έτσι, το περσικό κέντρο τη στιγμή που θα είχε πιστέψει ότι λύγισε τον αντίπαλο του θα βρισκόταν κυκλωμένο. Βέβαια αυτό το σχέδιο απαιτούσε δύσκολους ελιγμούς της φάλαγγας, αλλά η εντατική και συνεχής εκπαίδευση των οπλιτών, μπορούσε να εγγυηθεί ότι οι ελιγμοί θα γίνονταν με την απαιτούμενη ακρίβεια.
Το «σπρίντ» των Αθηναίων τους προστάτευσε από τα περσικά βέλη
Η ώρα ήταν 5.30, όταν από τις ελληνικές γραμμές δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης. Η οπλιτική φάλαγγα κινήθηκε με ταχύ βήμα, αλλά διατηρώντας τη συνοχή της. Την ίδια στιγμή οι Πέρσες τέντωναν τα τόξα τους. Η «βροχή» των βελών πίστευαν ότι θα διασπούσε τον συντονισμό και την ορμή των επιτιθέμενων. Το βεληνεκές των περσικών τόξων έφθανε τα 200 μέτρα.
Στα 100-150 μέτρα οι έμπειροι Πέρσες τοξότες ήταν θανάσιμα ακριβείς. Έτσι, οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς στα τελευταία 200 μέτρα άλλαξαν το ταχύ βήμα σε «δρομέα έφοδο», ώστε να αποφύγουν, όσο το δυνατόν, τις απώλειες από τα πυκνά βέλη. Μόλις οι Αθηναίοι εισήλθαν εντός βεληνεκούς, οι Πέρσες τοξότες εξαπέλυσαν μια καταιγίδα από βέλη. Όμως η Αθηναίοι με την αιφνιδιαστική αλλαγή ταχύτητας, χάλασαν την απόσταση που είχαν υπολογίσει οι τοξότες. Οι οπλίτες κάλυψαν 200 μέτρα σε 40 δευτερόλεπτα και ο ισχυρός αμυντικός οπλισμός τους επέτρεψε να ξεπεράσουν την εναέρια επίθεση με αμελητέες απώλειες.
Οι αντιρρήσεις των ερευνητών
Αρκετοί σύγχρονοι ερευνητές υποστήριξαν, ότι ήταν σχεδόν αδύνατο τόσο βαριά οπλισμένοι άνδρες να διανύσουν τρέχοντας αυτή την απόσταση χωρίς να εξαντληθούν. Αυτό που δεν εξηγούν όμως, είναι πως μπόρεσαν οι οπλίτες να πολεμήσουν αμέσως μετά, για τρεις ολόκληρες ώρες, αφού δεν ήταν σε θέση να διανύσουν τρέχοντας 200 μέτρα. Άλλωστε, οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν συμπεριλάβει τυχαία το αγώνισμα, του οπλίτη δρόμου, στους Ολυμπιακούς και σε άλλους αγώνες.
Η τελική επίθεση
Οι τρείς πρώτες σειρές της φάλαγγας με τα δόρατα προτεταμένα έπεσαν με σφοδρότητα στο εχθρικό μέτωπο. Οι υπόλοιπες σειρές άρχισαν να σπρώχνουν ασκώντας απίστευτη μηχανική πίεση. Η ώθηση των οπλιτών ήταν τρομερή, καθώς, ακουμπώντας την ασπίδα στον αριστερό τους ώμο πίεζαν τους άνδρες των μπροστινών σειρών. Εννοείται ότι η άσκηση αυτής της πίεσης αλλά κυρίως η ανθεκτικότητα των οπλιτών των πρώτων σειρών στο σπρώξιμο των συμπατριωτών τους, απαιτούσε μεγάλη μυϊκή δύναμη και σωματική διάπλαση που είχαν αποκτηθεί με τα χρόνια στις παλαίστρες.
Ελιγμοί χιλιάδων ανδρών σαν ένα σώμα
Το σχέδιο του Μιλτιάδη πήγε κατ’ ευχήν. Οι περσικές πτέρυγες διαλύθηκαν και το κέντρο βρέθηκε απομονωμένο καταδιώκοντας το αντίστοιχο αθηναϊκό που υποχωρούσε συντονισμένα. Στο σημείο αυτό ο παράγοντας χρόνος αποδείχθηκε πολύ σημαντικός. Οι δύο ελληνικές πτέρυγες έπρεπε να ενωθούν προτού το ισχυρό περσικό κέντρο προλάβει να αναστραφεί και να επιτεθεί πρώτο.
Σε αυτή την κρίσιμη φάση η ελληνική πειθαρχία και εκπαίδευση απέδειξε την αξία της. Τα τμήματα των δύο πτερύγων παρέμειναν συντεταγμένα, με μεταξύ τους απόσταση 500-600 μέτρων. Σύμφωνα πάντα με το σχέδιο, πραγματοποίησαν ελιγμό αναστροφής και συνένωσης σε μια ενιαία φάλαγγα. Για να καταδειχθεί το επίπεδο εκπαίδευσης των οπλιτών, αρκεί να επισημάνουμε ότι οι ελιγμοί αυτοί πραγματοποιήθηκαν σε λιγότερο από δύο λεπτά. Χρόνος που θα ζήλευαν σύγχρονες ομάδες γυμναστικής. Στην επόμενη φάση, η νεοσχηματισμένη φάλαγγα επιτέθηκε εναντίον του περσικού κέντρου. Το τελευταίο διαλύθηκε και οι άνδρες του τράπηκαν σε φυγή.
Σε αυτή τη φάση οι Αθηναίοι, «μεθυσμένοι» από την επιτυχία τους διέσπασαν τις γραμμές τους και επιδόθηκαν σε μια άγρια καταδίωξη. Ακολούθησαν σκληρές συμπλοκές σώμα με σώμα. Άριστα εκπαιδευμένοι στη ρίψη δοράτων και στη σπαθομαχία οι Έλληνες ώθησαν τους Πέρσες προς τη θάλασσα. Όσοι δεν είχαν πλέον όπλα μάχονταν με τα χέρια. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπλιτών διέθετε τουλάχιστον βασικές γνώσεις πάλης, πυγμαχίας και παγκρατίου.
Ενώ ανάμεσά τους βρίσκονταν και διακεκριμένοι αθλητές των παραπάνω αγωνισμάτων. Όπως είναι εύκολο να υποθέσει κανείς τα πράγματα για τους Πέρσες ήταν πολύ δύσκολα. Πανικόβλητοι κατέφυγαν στα πλοία τους. Στις 8.30 οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς έστηναν τρόπαιο νίκης. Είχαν πολεμήσει τρεις ώρες, προφανώς υπό συνθήκες ζέστης και φέροντας 32 κιλά οπλισμού. Φυσικά η αξιοθαύμαστη αντοχή τους δεν ήταν επίκτητη, αλλά αποτέλεσμα πολύχρονης, εντατικής και επίπονης σωματικής προετοιμασίας. Η σύγκριση των απωλειών είναι από μόνη της ικανή να καταδείξει το ανώτερο επίπεδο των Ελλήνων οπλιτών. Περίπου 6000 Πέρσες κείτονταν νεκροί έναντι 192 Αθηναίων.
Επιστροφή τροχάδην στην Αθήνα μετά τη μάχη Ωστόσο ο κίνδυνος δεν είχε περάσει. Τα περσικά πλοία απέπλευσαν από τον Μαραθώνα με κατεύθυνση το Σούνιο. Ο αρχηγός των Περσών Αρταφέρνης σκόπευε να φθάσει στο Φάληρο, να πραγματοποιήσει απόβαση και να κινηθεί εναντίον της Αθήνας προτού επιστρέψουν οι Αθηναίοι από τον Μαραθώνα. Λες και δεν είχαν κάνει ήδη αρκετά οι Έλληνες πολεμιστές, έπρεπε να τρέξουν να σώσουν την πόλη τους. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πώς οι Αθηναίοι μετά από τρεις ώρες μάχης είχαν το κουράγιο όχι μόνο να ξεκινήσουν μια σύντομη πορεία αλλά να σύρουν έστω τα πόδια τους.
Αποδύθηκαν, με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει σε ένα σχεδόν απίστευτο αγώνα δρόμου. Έφτασαν στον προορισμό τους εγκαίρως, κατά τις 4.30-5.00. Χρειάστηκαν δηλαδή 7 με 8 ώρες. Μόλις οι Πέρσες αντιλήφθηκαν ότι οι Αθηναίοι τους περίμεναν, σήκωσαν πανιά και «ξεκίνησαν και πάλι πίσω για την Ασία» (Ηρόδοτος 6, 116). Σήμερα προς τιμή αυτής της πορείας των οπλιτών και του άγνωστου αγγελιαφόρου που πλήρωσε με τη ζωή του την αναγγελία της νίκης, διεξάγεται το αγώνισμα του Μαραθωνίου. Ο μέσος χρόνος των αθλητών είναι δύο ώρες.
Πόσοι όμως θα μπορούσαν να τερματίσουν έστω, αν κουβαλούσαν πλήρη οπλισμό και είχε συσσωρευτεί στο κορμί τους η κόπωση που είχαν οι Αθηναίοι οπλίτες μετά τη μάχη; Οι τελευταίοι υπεράσπιζαν στον Μαραθώνα τις οικογένειες τους και την πατρώα γη. Κίνητρα ισχυρά προκειμένου να αντιπαραταχθούν απέναντι στους αήττητους, μέχρι τότε, Πέρσες. Τα κίνητρα αυτά όμως δεν θα μετουσιώνονταν ποτέ σε νίκη αν οι Έλληνες οπλίτες δεν προετοίμαζαν τα σώματά τους χρόνια πριν.


ΤΕΛΟΣ
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης-Συγγραφεύς-Ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/