ΣΥΜΠΑΝ = ΧΩΡΟΣ-ΥΛΗ- ΚΙΝΗΣΗ

Τα δέκα πιο παράξενα πράγματα που η Φυσική γνωρίζει αλλά οι περισσότεροι αγνοούν

Τη σχετική ανάλυση έκανε ο φυσικός – κοσμολόγος και συγγραφέας εκπαιδευτικών επιστημονικών βιβλίων, Μάρκους Τσόουν.
Τα δέκα πιο παράξενα πράγματα στη Φυσική:
1. Αν ο ήλιος αποτελείτο από άλλο υλικό θα ήταν εξίσου καυτός.
Ο ήλιος μας είναι καυτός, επειδή το τεράστιο βάρος του δημιουργεί μια πανίσχυρη βαρύτητα που ασκεί τεράστια πίεση στον πυρήνα του, που με τη σειρά της αυξάνει τη θερμοκρασία του. Αν αντί για υδρογόνο ο ήλιος αποτελείτο ακόμα και από… άλλο υλικό ίδιου βάρους, πάλι θα υπήρχε η ίδια πίεση, άρα η ίδια τεράστια θερμοκρασία.
2. Όλη η ύλη από την οποία αποτελείται η ανθρώπινη φυλή δεν είναι μεγαλύτερη από ένα κύβο ζάχαρης.
Τα άτομα της ύλης είναι κατά 99,999999999% κενός χώρος. Αν κανείς μπορούσε να συμπιέσει όλα τα άτομα, αφαιρώντας τον κενό χώρο στο εσωτερικό τους, θα προέκυπτε ένας κύβος ύλης (με μέγεθος όσο ένας κύβος ζάχαρης), που θα ζύγιζε πέντε δισεκατομμύρια τόνους και θα ήταν δέκα φορές βαρύτερος από όλους μαζί τους ανθρώπους που σήμερα ζουν στη Γη.
Η εν λόγω συμπίεση της ύλης συμβαίνει σε ένα υπέρ-πυκνό άστρο νετρονίων, που έχει απομείνει μετά από μια έκρηξη σουπερ-νόβα.
3. Τα γεγονότα στο μέλλον μπορούν να επηρεάσουν αυτό που συνέβη στο παρελθόν.
Καλωσορίσατε στον κόσμο της «Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων», δηλαδή στην κβαντομηχανική. Πειράματα (που προτάθηκαν από τον διάσημο φυσικό Τζον Γουίλερ το 1978 και τελικά πραγματοποιήθηκαν το 2007) έδειξαν ότι η παρατήρηση ενός σωματιδίου τώρα μπορεί να αλλάξει τι συνέβη σε ένα άλλο σωματίδιο στο παρελθόν. Με άλλα λόγια, η αιτιότητα μπορεί να «δουλέψει» και ανάστροφα και άρα το παρόν να επηρεάσει το παρελθόν.
Προς το παρόν αυτό έχει καταστεί εφικτό να παρατηρηθεί μόνο στο εργαστήριο και η επίδραση προς τα πίσω στον χρόνο δεν έχει ξεπεράσει κάποιο ασύλληπτα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου.
4. Σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν λείπει.
Υπάρχουν πιθανότατα πάνω από 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες στο σύμπαν. Κάθε ένας από αυτούς έχει από δέκα εκατομμύρια έως ένα τρισεκατομμύριο άστρα (χώρια τους πλανήτες). Αν και υπάρχουν τόσα πράγματα να δούμε «εκεί έξω», υπάρχουν πολύ περισσότερα, αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε.
Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν, επειδή έχουν βαρύτητα και επιδρούν στην ορατή ύλη γύρω τους. Αυτά τα «άλλα» μυστηριώδη αόρατα πράγματα έχουν ονομαστεί «σκοτεινή ύλη» και «σκοτεινή ενέργεια» (μέχρι να ρίξουμε φως στο τι ακριβώς είναι) αποτελώντας το 98% του σύμπαντος. Η ορατή ύλη δεν είναι παρά το 2% περίπου (άντε 4%).
Η ακτινοβολία Τσερένκοφ εμφανίζεται όταν ένα φορτισμένο σωματίδιο κινείται μέσα στην ύλη πιο γρήγορα από το φως Η ακτινοβολία Τσερένκοφ εμφανίζεται όταν ένα φορτισμένο σωματίδιο κινείται μέσα στην ύλη πιο γρήγορα από το φως
5. Κάποια πράγματα μπορούν να ταξιδέψουν πιο γρήγορα απ’ το φως. Το φως δεν ταξιδεύει πάντα πολύ γρήγορα.
Η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι σταθερή στα 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο. Όμως το φως δεν ταξιδεύει πάντα στο κενό. Έτσι, στο νερό, για παράδειγμα, τα φωτόνια ταξιδεύουν με περίπου τα τρία τέταρτα της παραπάνω ταχύτητας, ενώ στους πυρηνικούς αντιδραστήρες μερικά σωματίδια (όταν διέρχονται μέσα από κάποιο μονωτικό υλικό που επιβραδύνει το φως) μπορεί να εξαναγκαστούν να κινηθούν σε ταχύτητες υψηλότερες και από αυτή του φωτός γύρω τους.
Όταν αυτό συμβαίνει, τότε δημιουργείται η γαλάζια «ακτινοβολία Τσερένκοφ», κάτι αντίστοιχο με την υπερηχητική έκρηξη, αλλά στο πεδίο του φωτός, και γι’ αυτό, άλλωστε, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες λάμπουν μέσα στο σκοτάδι. Παρεμπιπτόντως, η πιο αργή ταχύτητα φωτός που έχει ποτέ μετρηθεί, είναι μόλις 17 μέτρα το δευτερόλεπτο ή περίπου 61 χλμ. την ώρα (σαν… σακαράκα στη λεωφόρο!), κάτι που συμβαίνει όταν το φως διέρχεται μέσα από ρουβίδιο που έχει θερμοκρασία κοντά στο απόλυτο μηδέν.
6. Υπάρχουν άπειρα «εγώ» και «εσύ» που διαβάζουν τώρα αυτό το άρθρο.
Σύμφωνα με το καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας, το σύμπαν που μπορούμε να παρατηρήσουμε (με όλα τα άστρα και τους γαλαξίες του) δεν είναι παρά ένα ανάμεσα σε άπειρα άλλα σύμπαντα που συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα, όπως οι φυσαλίδες σε ένα αφρό.
Επειδή είναι άπειρα, οτιδήποτε δεν είστε σε αυτό το σύμπαν, μπορεί να είστε σε ένα άλλο (αφήστε ελεύθερη τη φαντασία σας…). Αν και τα πιθανά «σενάρια» που εκτυλίσσονται στα διάφορα σύμπαντα είναι πάρα πολλά, ο αριθμός τους τελικά είναι πεπερασμένος και όχι άπειρος. Συνεπώς, ένα γεγονός (π.χ. το γράψιμο ή η ανάγνωση αυτού του άρθρου) πρέπει να έχει συμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν (κάτι παρόμοιο είχε πει και ο Νίτσε, αλλά κατέληξε στο ψυχιατρείο).
7. Οι μαύρες τρύπες δεν είναι μαύρες.
Πολύ σκούρες μπορεί να είναι, αλλά όχι μαύρες. Στην πραγματικότητα, λάμπουν ελαφρά εκπέμποντας σε όλο το φάσμα της ακτινοβολίας -και στο μήκος κύματος του ορατού φωτός. Η εκπεμπόμενη ακτινοβολία αποκαλείται «ακτινοβολία Χόκινγκ», προς τιμήν του διάσημου φυσικού Στέφεν Χόκινγκ που πρώτος πρότεινε την ύπαρξή της. Επειδή συνεχώς εκπέμπουν ακτινοβολία, οι μαύρες τρύπες σταδιακά χάνουν μάζα και τελικά θα εξαφανιστούν, αν δεν αναπληρώνουν με κάποιο τρόπο (π.χ. από διαστρικά αέρια) την μάζα που συνεχώς χάνουν.
8. Δεν έχει νόημα η αναφορά σε παρελθόν, παρόν και μέλλον στο σύμπαν.
Σύμφωνα με την ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, δεν υπάρχουν στο σύμπαν πράγματα όπως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο χρόνος είναι σχετικός. Ο δικός μας χρόνος μοιάζει με του διπλανού μας, επειδή βρισκόμαστε στον ίδιο πλανήτη και κινούμαστε με την ίδια ταχύτητα. Αν βρισκόμασταν ο ένας στη Γη και ο άλλος σε ένα άλλο πλανήτη και κινούμασταν με πολύ διαφορετική ταχύτητα, θα γερνούσαμε με διαφορετικό ρυθμό.
9. Ένα σωματίδιο εδώ μπορεί να επηρεάσει αυτομάτως ένα άλλο σωματίδιο στην άλλη πλευρά της Γης.
Και πάλι η κβαντομηχανική με τα θαύματά της (το συγκεκριμένο αποκαλείται «κβαντική εμπλοκή»). Πειράματα έχουν δείξει ότι η παρατήρηση ενός σωματιδίου στο εργαστήριο μπορεί να επηρεάσει μυστηριωδώς ένα άλλο σωματίδιο σε μεγάλη απόσταση.
10. Όσο πιο γρήγορα κινείστε, τόσο πιο βαρύς γίνεστε.
Αν τρέχετε πραγματικά γρήγορα, κερδίζετε βάρος, ευτυχώς όχι μόνιμα, αλλά στιγμιαία. Αν κάτι κινείται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, αποκτά μεγάλη ενέργεια που γίνεται μάζα (ενέργεια και μάζα είναι ισοδύναμες, σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας).
Το φαινόμενο αυτό όμως είναι αμελητέο στις χαμηλές ανθρώπινες ταχύτητες πάνω στον πλανήτη μας, έτσι οι σπρίντερ δεν έχουν ανιχνεύσιμο μεγαλύτερο βάρος όταν τρέχουν από ό,τι όταν μένουν ακίνητοι. Μετά από όλα αυτά, μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε την καθημερινή σας ζωή, σαν να μην τρέχει τίποτε. Αφήστε τον εαυτό σας να προβληματίζεται σε ένα άλλο σύμπαν!

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2013/08/blog-post_2449.html#ixzz2cfgFfgPi 
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

ΣΥΜΠΑΝ = ΧΩΡΟΣ*ΥΛΗ*ΚΙΝΗΣΗ (Σ=Χ.Υ.Κ) =(ΝΕΟ-02)=

Φυσική υψηλού προβληματισμού. ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ, ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ. (Αν το καταλαβαίνουμε). Το πρόβλημα δεν είναι τι λες, αλλά ποιοι σε καταλαβαίνουν (Τελεσίδικα με λάθος 5%). Τα ΠΑΝΤΑ είναι ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ με τον ΑΝΘΡΩΠΟ, ακόμα και η έννοια της σχετικότητας.

ΠΡΟΣ ΤΑ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ.(ʼνθρωποι)

Πλησιάζοντας τα όρια της πραγματικότητας και τους φραγμούς της, και στην περιοχή του ΟΧΙ ΣΥΝΘΕΤΟΥ, διαπιστώνουμε ότι: Όλο το σύμπαν η δημιουργία αποτελείται με τα μέχρι τώρα δεδομένα από τρία πράγματα ΑΣΧΕΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ: (τα δύο άγνωστα). Από τον ΧΩΡΟ την ΥΛΗ και την σχετική φορά και ΚΙΝΗΣΗ της ύλης (ορμή ταχύτητα αδράνεια = ενέργεια.) ή ΘΕΟΣ. (Σ = Χ.Υ.Κ = ΑΠΟΛΥΤΟ). ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΠΩΣ έγιναν, από ΤΙ, και ΓΙΑΤΙ. "ΠΩΣ, ΤΙ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ" ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΟΣ ΥΛΗ ΚΙΝΗΣΗ. Και που βρέθηκε η ΠΡΟ-ΥΛΗ από την οποία έγινε η γνωστή μας ΥΛΗ. Πως βρέθηκε η ύλη από την οποία έγιναν τα πρωτόνια τα νετρόνια τα ηλεκτρόνια κλπ; προτού υπάρξουν; ΚΙΝΗΣΗ: είναι η αλλαγή της θέσεως πάνω από δύο (χωρισμένες) μάζες ύλης, άτομα, ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ. εντός του χώρου. (σελ. 23). Αυτά είναι τα οικοδομικά υλικά του σύμπαντος.

Η διατάξεις η κατατάξεις και ο τρόπος συνθέσεως των νουκλεονίων εντός του ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ με την κίνηση προσδιορίζουν τον ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ και οι χημικές ουσίες είναι θέμα κατατάξεως ηλεκτρονίων εντός του ΜΟΡΙΑΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ. Η ύλη δεν μετατρέπετε σε ενέργεια ούτε η ενέργεια σε ύλη. ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΟΣ ΥΛΗ (κίνηση), ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ. ΚΙΝΗΣΗ είναι η αλλαγή της θέσεως πάνω από δύο (χωρισμένες) μάζες ύλης, άτομα, ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ. εντός του χώρου.

Η ΚΙΝΗΣΗ Η ΑΙΤΙΑ Η ΑΝΑΓΚΗ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ Ο ΛΟΓΟΣ είναι μια έννοια (το ίδιο πράγμα) που σχηματίζουν κύκλο, και στο κέντρο του κύκλου βρίσκεται η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ. (βιβιλ.1 σελ 142). Η ύλη και η κίνηση είναι δύο πράγματα "ΑΣΧΕΤΑ" μετάξι τους, δηλαδή η ύλη δεν μετατρέπετε σε ενέργεια ούτε η ενέργεια σε ύλη. Μόνον επί της αδρανειακής ύλης ισχύει το (C ²)= ταχύτης στο τετράγωνο, εκφράζει της αδρανειακές μάζες και την κίνηση προσεγγίσεως των, και όχι ότι μετατρέπετε η ύλη σε ενέργεια (εξα-ύλωση), ενέργεια' = αδράνεια, ή σε αυτήν ή με αυτήν εμφανίζετε και ΜΟΝΟΝ. ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ έχουμε με δύο τρόπους: ΥΛΙΚΟΣ (αδρανειακός) και ΚΥΜΑΤΙΚΟΣ (φωτόνια κβάντα δεν υπάρχουν) και με ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. (σελ. 31-39).

Ο αδρανειακός τύπος της ενέργειας πρέπει να είναι: Ε=(Μα+Μβ)•Τπ² = {Ε=ενέργεια, Μα=μάζα α + Μβ=μάζα β. Τπ²= Ταχύτης προσεγγίσεως μαζών στο τετράγωνο}. Αντί για μάζες, μπορούμε να αντικαταστήσουμε: αδράνεια α+β ή πρωτόνιο α+β ή νετρόνιο α+β ή ηλεκτρόνιο α+β, ή οτιδήποτε έχει ΑΔΡΑΝΕΙΑ. Μάζα μη ΣΥΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΗ δεν έχει ενέργεια αδράνεια ορμή κλπ. (ταχύτης στο τετράγωνο ΜΟΝΟΝ σε περίπτωση κρούσεως,

σε ΑΠΟΤΟΜΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ, όταν περνούμε την ενέργεια απότομα (αν στη δεύτερη μπάλα του μπιλιάρδου βάλουμε ένα καρφάκι αυτό θα καρφωθεί με την κρούση). Μετά την σύγκρουση η δεύτερη μπάλα του μπιλιάρδου δεν ΕΧΕΙ ενέργεια στο ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ, αλλά την ενέργεια της πρώτης πλην τις απώλειες. Η πυρηνική ενέργεια είναι καθαρός θέμα ΔΙΑΤΑΞΕΩΣ ΝΟΥΚΛΕΟΝΙΩΝ. Η διατάξεις η κατατάξεις και ο τρόπος συνθέσεως των νουκλεονίων εντός του ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ με την κίνηση προσδιορίζουν τον ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ, και οι χημικές ουσίες είναι επίσης θέμα κατατάξεως ηλεκτρονίων εντός του ΜΟΡΙΑΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ. Η ενέργεια είναι μία και μοναδική και ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ! ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ (σχετική) ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ. (Εμφανίζετε ΜΟΝΟΝ σε αδρανειακά συστήματα).

Ο άνθρωπος βρίσκεται εντός ορίων και μπορεί να φτάσει, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥ, Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΜΗ ΣΥΝΘΕΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΣΙΤΗ. ΦΡΑΓΜΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Για να ΥΠΑΡΧΕΙ ένα πράγμα, πρέπει να έχει ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ πχ. βάρος, μάζα, αδράνεια, όγκο, θερμότητα κλπ. αλλιώς δεν ΥΠΑΡΧΕΙ.

Έλλειμμα μάζας: Από τι, από τα πρωτόνια από τα νετρόνια τα ηλεκτρόνια; Αυτά πρέπει: 1) να γίνονται μικρότερα 2) να είναι τμητά, άρα δεν μπορούμε να τα λέμε στοιχειώδη 3) από όλα τα τρις των νουκλεονίων λείπει μάζα ή από μερικά; 4) Όταν ένα ηλεκτρόνιο αποκτά πολύ μεγάλη ενάργεια σε έναν γραμμικό επιταχυντή αυτή η ενέργεια του είναι ΜΟΝΟΝ κινητική και όχι κβαντική. Υπάρχει πουθενά ΣΚΕΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; Χωρίς να υπάρχουν πρωτόνια νετρόνια και ηλεκτρόνια; Και πως θα γίνετε αντιληπτή, πως θα εκδηλώνετε;

Από έναν μεγάλο υδροηλεκτρικό σταθμό παράγεται τρομερή ενέργεια ολόκληρη πόλη τροφοδοτείτε, από ποια νουκλεόνια λείπει μάζα ή μόρια, έχουμε μεταστοιχείωση; κλπ κλπ. (Αυτή παράγετε από την βαρύτητα και όχι ότι μεταστοιχειώνεται το νερό και έχουμε έλλειμμα μάζας κλπ.). Όλα τα άτομα της ύλης είναι ίδια, άρα ομώνυμα, τότε πως έλκονται και σχηματίζουν τα μέταλλα; κανονικά θα ΕΠΡΕΠΕ να απωθούνται. Λάθος τα ομώνυμα απωθούνται.

Όλα τα άτομα της ύλης είναι ίδια, άρα ομώνυμα, τότε πως έλκονται και σχηματίζουν τα μέταλλα; κανονικά θα ΕΠΡΕΠΕ να απωθούνται. Λάθος τα ομώνυμα απωθούνται; ΤΑ ΟΜΩΝΥΜΑ (της αυτής φοράς) ΕΛΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΑΠΩΘΟΥΝΤΑΙ!!

Τα μαθηματικά είναι δημιούργημα των ανθρώπων: είναι η έκφραση της συγκριτικότητας της συσχετίσεως απ" το βιολογικό κομπιούτερ υπέρ υψηλής βιολογικής τεχνολογίας του ζωικού Βασιλιού ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, το μυαλό του ανθρώπου, την λογική πάνω από την οποία δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ, είναι ο συσχετισθείς ο συκριτής της φύσεως (ποία θα ήταν η αξία του "θεού" ή και της φύσης, αν δεν ήσουν άνθρωπέ μου, ΣΗ για να τα συσχετίσεις). Δεν υπάρχουν στη φύση μαθηματικά, η φύσης χρησιμοποιεί ΜΟΝΟΝ τα πεδία και την ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΗ, τα μαθηματικά εκφράζουν τις σχέσεις μεταξύ ποσοτήτων, ταχυτήτων, διαστάσεων, μεγεθών, διευθύνσεων κλπ. οι σχέσεις προϋπήρχαν των μαθηματικών. Τα μαθηματικά είναι το καλύτερο εργαλείο της συκριτικότητας της συσχετίσεως στην επιστήμη.

Η θεοποίησης τους όμως έφερε μεγάλη γραφειοκρατία και ταλαιπωρεί χιλιάδες μαθητές και σε τομής που δεν χρειάζονται μαθηματικά. Αλήθεια είναι κάθε τι που δεν αποδεικνύεται ως ψέμα. Τα ΠΑΝΤΑ είναι ΠΙΘΑΝΑ, και ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΜΑ.

* Αυτά ισχύουν για όσους έχω ξαναστείλει τα κείμενα μου. Δεν τόλμησε κανένας να διαμαρτυρηθεί να με διαψεύσουν.

<><><><><><><><><><> Β Α Ρ Υ Τ Η Τ Α<><><><><><><><><><><> (30)

Με αφορμή των πειραμάτων Αμερικανών περί πέμπτης δύναμης και το λάθος του Νεύτωνα για την βαρύτητα (από τοπικές εφημερίδες). Να τι έγραφα κατά την συγγραφή βιβλίου φυσικής (εκτός τον άλλων) για την βαρύτητα (βάση της λογικής) το 1976. Και το έστειλα τότε στα ΜΜΕ κλπ. και το θάψανε..... (Εκτός Οικονομικού Ταχυδρόμου, 10/10/94 Σελ.59).

Β Α Ρ Υ Τ Η Σ ΝΕΑ ΘΕΩΡΙΑ 1976-1978. Και νέες αντιφατικές διαπιστώσεις.

Η έλξη της γης επί ενός σώματος είναι ανάλογος της αποστάσεως από αυτήν. Το πεδίον βαρύτητας δεν έχει φορά (δεν είναι κλειστό, καμπύλο όπως το μαγνητικό και το ηλεκτρικό) αλλά εκτείνεται προς τον χώρο, και μεταξύ σελήνης γης υπάρχει κάποιο σημείο που η έλξη της γης και της σελήνης είναι ίσες και αντίθετες, και η έλξη είναι μηδέν.

Σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετα σημεία της γης η έλξη έχει φορά αντίθετη, άρα σε κάποιο σημείο π.χ στο κέντρο της γης η έλξη θα είναι μηδέν λόγω εξουδετερώσεως των δυνάμεων, αν π.χ ήμασταν στο διάστημα και βλέπαμε δύο ανθρώπους να περπατούν στα δύο αντίθετα ημισφαίρια της γης, τότε τον έναν από τους δύο θα τον βλέπαμε να περπατά ανάποδα.

Αν ανοίξουμε μία τρύπα στη γη, (ένα πηγάδι) και βγούμε από την άλλη μεριά, από τον

βόρειο πόλο μέχρι τον νότιο, και ρίξουμε μια σφαίρα π.χ από το βόρειο ημισφαίριο αυτή

θα κατέρχεται συνεχώς επιταχυνομένει μέχρι ενός σημείου, από εκεί και πέρα όταν δηλαδή περάσει το κέντρο της γης θα αρχίσει να επιβραδύνεται διότι τότε θα ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΠΑΝΩ και αφού διανύσει μία α απόσταση ή θα βγει μέχρι το νότιο ημισφαίριο θα αρχίσει την αντίστροφη κίνηση, δηλαδή θα αρχίσει να κατέρχεται από το νότιο προς το κέντρο της γης, και εν συνεχεία θα αρχίσει να ανέρχεται προς το βόρειο κ.ο.κ. Λόγω όμως της απώλειας κινήσεως, τριβή του αέρος κλπ. κάποια στιγμή θα ισορροπήσει.

Εδώ δημιουργούνται μερικά ερωτήματα: 1), Που θα σταματήσει η σφαίρα, στο κέντρο της γης που η έλξη εξουδετερώνεται από τα δύο ημισφαίρια ή στο κέντρο του ενός ημισφαιρίου, (στα 1/4 της διαμέτρου της γης) που η βαρύτητα πρέπει να είναι η ανώτερη δυνατή. 2) Το κέντρο της γης πρέπει να είναι άδειο, λόγω ελλείψεως βαρύτητας και φυγοκέντρου δυνάμεως, δηλαδή η γη πρέπει να είναι ένας χοντρός φλοιός, ή μεγάλες και μικρές μάζες διάπυρης ύλης θα μετακινούνται μία προς τον ένα και μία προς το άλλο ημισφαίριο ασυνάρτητα για διάφορους λόγους. Τι συμβαίνει από όλα αυτά; Αν πράγματι συμβαίνει ένα τέτοιο πράγμα τότε ανατρέπονται πολλές από τις υπάρχουσες θεωρίες, π.χ ο όγκος της γης δεν πρέπει να είναι έτσι που τον υπολογίζουμε, η μάζα της ύλης στο κέντρο της γης πρέπει να είναι ΑΡΑΙΟΤΕΡΗ και όχι ΠΥΚΝΟΤΕΡΗ, καθώς και η βαρύτητα.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ.



ΣΚΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ!

Κάθε τόσο ακούμε να μιλούν για την τρομερή βαρύτητα που συνθλίβει τα πάντα δημιουργεί νέους αστέρες κλπ. κλπ. κλπ. ΥΠΑΡΧΕΙ πουθενά στη φύση ΣΚΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ; Κανείς δεν μας λέγει, και χωρίς να λέγει από τι δημιουργείτε η τρομερή βαρύτητα; Να λες τις απόψεις σου τον συλλογισμό σου με επιφυλάξει το καταλαβαίνω, αλλά να δημιουργείς ολόκληρη θεωρεία για ανύπαρκτα πράγματα πάει πολύ…..

Η βαρύτητα είναι συνάρτηση της ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ έλξεως της ύλης, (ή μεμονωμένων νουκλεονίων) και η ένταση της είναι συνάρτηση των μαζών, για να υπάρχει όμως τεράστια βαρύτητα (μαύρες τρύπες) ώστε να συνθλίβετε κάθε τι που θα βρεθεί εκεί, ακόμη και το φως, πρέπει η μάζα της ύλης να είναι τεράστια, ή ασύλληπτης πυκνότητας, υπάρχει όμως τέτοια ύλη;

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Αιτιολογικά, αντικειμενικά, δυναμικά, αντιγραφειοκρατικά, επιθετικά.

=============== Ν Ε Ε Σ - Π Ρ Ο Σ Ε Γ Κ Ι Σ Ε Ι Σ (θεωρίες) =========== (ΝΕΟ-03)

======== Μ Α Υ Ρ Ε Σ - Τ Ρ Υ Π Ε Σ («υποθετικά σώματα») ========

Η ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΝΕΟΥ ΑΣΤΕΡΟΣ, Η ΠΛΑΝΗΤΗ (Αιτιολογική ανάλυση.) Η φυσική νόμοι δεν πρέπει να αγνοούνται ή να αλλάζουν ανθολόγος σε φαινόμενα τα οποία αδυνατούμε να εξηγήσουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, και αναγκαζόμαστε με την φαντασία μας Νέα σχετική προσέγγιση του θέματος (%) επειδή τα στοιχεία που έχουμε δεν είναι αρκετό. Το ποίο πιθανόν είναι να σχηματίζεται κάποιο άστρο (πλανήτης) με τα ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ των φυσικών νόμων και δεν μπορούμε να μιλάμε έξω από αυτά, μόνον φανταστικά. Η βαρύτητα είναι συνάρτηση της ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ έλξεως της ύλης, (ή μεμονωμένων νουκλεονίων) πουθενά στη φύση δεν υπάρχει ΣΚΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ και η ένταση της είναι συνάρτηση των μαζών, για να υπάρχει όμως τεράστια βαρύτητα (μαύρες τρύπες) ώστε να συνθλίβετε κάθε τι που θα βρεθεί εκεί, ακόμη και το φως πρέπει η μάζα της ύλης να είναι τεράστια, ή ασύλληπτης πυκνότητας, *1) ή κάτι άλλο που δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε όμως να αλλάζουμε τους γνωστούς φυσικούς νόμους με φανταστικούς χωρίς να λέμε από τι δημιουργείτε η τρομερή βαρύτητα.

Η φύση αποτελείτε από τρία πράγματα από τον ΧΩΡΟ ΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ.

Από την ύλη και την κίνηση δημιουργούνται τα πεδία πυρηνικό ηλεκτρικό μαγνητικό βαρύτητας, η ταχύτης, η ορμή, η αδράνεια, η ενέργεια, είναι το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της συγκριτικής κινήσεως. Για να βλέπουμε ωμός έστω και το περίβλημα των μαύρων οπών, θα πει ότι εκπέμπετε φως από εκεί,(έντονες πυγές ακτινών Χ κατά την θεωρία). Γιατί ωμός να μην καταπιούν και το περίβλημα και να εξαφανιστεί και να μην βλέπουμε τίποτα; οπός στα Μίκη μάους βλέπουμε μια ηλεκτρική σκούπα να ρουφά ότι βρεθεί μπάστα της και στο τέλος ρουφά και τον εαυτών της και να εξαφανίζετε. Να μην ξεχνούμε ότι, ΠΑΝΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ των μεμονωμένων ατόμων της ύλης, που κάθε περιστροφή ενός ηλεκτρονίου γύρω άπω το άτομο είναι και μια περίοδος κυματικής ακτινοβολίας (ένας κύκλος) που εκπέμπετε συνεχώς και ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΟΣ μέχρι το και απόλυτο μηδέν.

Τα άτομα της ύλης ή ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΥΛΗΣ κλπ. έλκονται ΑΜΟΙΒΑΙΑ με το πεδίο βαρύτητας, όλοι οι πλανήτες ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΝ από την ευθεία, από την αμοιβαία έλξη και συγκρατούνται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο αποδεδειγμένα, (που προέρχεται από το απομένουν πυρηνικό πεδίο των νουκλεονίων) νόμος παγκοσμίου έλξεως του Νεύτωνος, το πεδίο αυτό εκτείνεται από τη γη προς το άπειρο δηλαδή είναι ακτινωτό. Μεταξύ δυο πλανητών ή ποσοτήτων ύλης και στο "μεσοδιάστημα" μεταξύ τους η φορά έλξεως είναι αντίθετη και η βαρύτητα μηδέν, οπός και στο κέντρο της γης η βαρύτητα είναι μηδέν. (βλέπε βαρύτης βιβ. 3 σελ.27-30).

----- Εξήγηση του φαινομένου: (Νόμος εγκλωβισμού)-----

======= ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΦΟΡΑ = ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ =======

Όταν έχουμε δυο ποσότητες ύλης ή άπειρες (κοσμική ύλη κλπ.) στο διάστημα που πλησιάζουν με μια Α ΤΑΧΥΤΗΤΑ μια Α ΑΠΟΣΤΑΣΗ, και ΦΟΡΑ ΑΝΤΙΘΕΤΗ μεταξύ τους, τότε αυτές θα αρχίσουν να έλκονται ΑΜΟΙΒΑΙΑ να ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΝ από την ΕΥΘΕΙΑ,*2) όταν εξισορροπήσουν η κεντρομόλος (αμοιβαία έλξης), με την φυγόκεντρο δύναμη (απομάκρυνση) ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ, αυτές θα αρχίσουν να εκτελούν κυκλικές κινήσεις, οπός όταν δίνουμε περιστροφική κίνηση σε έναν κουβά με νερό αυτός σχηματίζει στο κέντρο μια τρυπά (μαύρη τρύπα) λόγο φυγοκέντρου δυνάμεως. Επειδή, βρισκόμαστε στο διάστημα όμως χωρίς τριβές κλπ. το σύστημα περιστρέφετε και ότι άλλο βρεθεί με (μάζα, απόσταση, φορά, ταχύτητα) (κοσμική ύλη κλπ.) θα δεσμεύετε και αυτό στο σύστημα σχηματίζοντας ένα άστρο ή πλανήτη αναλόγως, αυτό δείχνουν σαφώς οι σπειροειδείς βραχίονες των νεφελωμάτων.

Και μην ξεχνάτε ότι, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΜΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΕΥ ΕΑΥΤΟ ΟΥΤΕ ΣΤΕΚΟΥΜΕΝΟ ΕΥ ΕΑΥΤΟ όλα είναι συγκριτικά (σχετικά). Από ποία οπτική γωνία βλέπουμε τις μαύρες τρύπες; είναι αυτόφωτες ετερόφωτες; αν πχ. είναι ετερόφωτες (είναι;) τότε ΦΥΣΙΚΑ θα βλέπουμε το κέντρο μαύρο, αν τις βλέπουμε κάθετα, τότε μέσα από αυτές θα μπορούμε να βλέπουμε ότι υπάρχει (αν υπάρχει) πίσω από αυτές.

*1) Για να έχουμε συμπεπυκνωμένη ύλη (αν είναι δυνατόν) πρέπει να κατεβούμε πολύ κάτω από το απόλυτο μηδέν, (πράγμα αδύνατον με τα μέχρι στιγμής δεδομένα) δηλαδή πρέπει να πάψουν να περιστρέφονται τα ηλεκτρόνια γύρω από τα άτομα και να μην εκπέμπουν κυματική ακτινοβολία (θερμότητα) αλλά επειδή η θερμοκρασία του σύμπαντος είναι πολύ πάνω από το απόλυτο μηδέν, δηλαδή τα ηλεκτρόνια θα παίρνουν ταχύτητα περιστροφής δια ακτινοβολίας από το περιβάλλων και για τον λόγο αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να σταματήσουν.

*2) Απόκλιση εκ της ΕΥΘΕΙΑΣ κινούμενου σώματος έχουμε ΜΟΝΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΕΔΙΩΝ, (βαρύτητας κλπ.).

ΣΚΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ;
Κάθε τόσο ακούμε να μιλούν για την τρομερή βαρύτητα που συνθλίβει τα πάντα δημιουργεί νέους αστέρες κλπ. κλπ. κλπ. ΥΠΑΡΧΕΙ πουθενά στη φύση ΣΚΕΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ; Κανείς δεν μας λέγει, και χωρίς να λέγει από τι δημιουργείτε η τρομερή βαρύτητα; Να λες τις απόψεις σου τον συλλογισμό σου με επιφυλάξει το καταλαβαίνω, να ξεφτιλίζεσαι όμως πάει πολύ. (Δεν έχουν ευρύ ή πεδίον γνώσεων φυσικής;)

Η βαρύτητα είναι συνάρτηση της ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ έλξεως της ύλης, (ή μεμονωμένων νουκλεονίων) και η ένταση της είναι συνάρτηση των μαζών, για να υπάρχει όμως τεράστια βαρύτητα (μαύρες τρύπες) ώστε να συνθλίβετε κάθε τι που θα βρεθεί εκεί, ακόμη και το φως πρέπει η μάζα της ύλης να είναι τεράστια, ή ασύλληπτης πυκνότητας, υπάρχει όμως τέτοια ύλη;

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Από το βιβλίο: ΣΥΜΠΑΝ =ΧΩΡΟΣ * ΥΛΗ * ΚΙΝΗΣΗ. Φυσική. (Περιληπτικά ή βλέπε 44)

Όλο το σύμπαν η δημιουργία με τα μέχρι τώρα δεδομένα αποτελείται απ» τρία πράγματα ΑΣΧΕΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ: (τα δύο άγνωστα). Από τον ΧΩΡΟ την ΥΛΗ και την σχετική φορά και ΚΙΝΗΣΗ της ύλης (ορμή ταχύτητα αδράνεια = ενέργεια.) Αυτά είναι τα οικοδομικά υλικά του σύμπαντος. Η διατάξεις η κατατάξεις και ο τρόπος συνθέσεως των νουκλεονίων εντός του ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ με την κίνηση προσδιορίζουν τον ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ και οι χημικές ουσίες είναι θέμα κατατάξεως ηλεκτρονίων εντός του ΜΟΡΙΑΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ. Η ύλη δεν μετατρέπετε σε ενέργεια ούτε η ενέργεια σε ύλη. ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΟΣ ΥΛΗ (κίνηση), ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ. ΚΙΝΗΣΗ είναι η αλλαγή της θέσεως πάνω από δύο (χωρισμένες) μάζες ύλης, άτομα, ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ. εντός του χώρου.

Θέμα: ------ Χ Ρ Ο Ν Ο Σ ------ (Περιληπτικά) Νέες θεωρίες ==========

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ! Μόνον υποκειμενικά. (Ο χρόνος είναι βίωμα) Ο χρόνος είναι εσωτερική υποκειμενική αίσθηση της συγκριτικής διαδικασίας σκέψεως του εγκεφάλου, ή 7η αίσθηση, (6η αίσθηση είναι η ισορροπία- βαρύτητα). Είναι η σύγκριση κινήσεων (σχετικότητα) με την επιθυμία ολοκληρώσεως της μέσα στο (βιολογικό κομπιούτερ) μυαλό του ανθρώπου και από τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα (περιστροφή της γης, τους χτύπους της καρδιάς και γενικά τους βιολογικούς ρυθμούς διαδικασίας κλπ. Δεν υπάρχει παγκόσμιος χρόνος, μόνον τοπικός του συστήματος αναφοράς γης ηλίου. Το αποτέλεσμα της ΣΥΓΚΡΙΣΕΩΣ για ευκολία μας το ονομάσαμε ΧΡΟΝΟ, και αυτό είναι το ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ. Ο χρόνος δεν προσδιορίζει την κίνηση αλλά Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. Η σκέψη η επιθυμία προηγείται του αποτελέσματος. Χρόνος υπάρχει ΜΟΝΟΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Όλες οι διαπιστώσεις με τα μέχρι τώρα δεδομένα με οδήγησαν σε έναν καθολικό ορισμό:

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο χρόνος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΟΤΗΤΑ, οντότητα (εκτός αν κάποιος με υποδείξει) σε καμιά περίπτωση δεν αφήνει σημάδια, αλλά μόνον η κίνηση, η ροή συμβάντων που εγγράφετε στη μνήμη μας. Αυτή προσδιορίζει τον άνθρωπο, και αν σβήσουμε την μνήμη πεθαίνει και ο άνθρωπος. Εμείς κινούμεθα (γηράσκουμε) και όχι ο χρόνος, αυτό είναι που μας είναι αδύνατον να το εννοήσουμε να το καταλάβουμε, και αντιδρούμε να πεισθούμε ότι δεν υπάρχει χρόνος, ότι είναι έννοια, αίσθηση, το επιβεβαιώνουν δισεκατομμύρια ρολόγια που τον αντικείμενικοποιούν. Τα ρολόγια είναι συγκριτές διαδικασίας "σταθερής" ταχύτητας, συγκρίνουν την ταχύτητα περιστροφής της γης με τους δείκτες τους, 15 μοίρες ανά ώρα ή 0,25 μοίρες το λεπτό. κλπ. Κανονικά τα ρολόγια θα έπρεπε να δείχνουν μοίρες και όχι ώρες ή χρόνο κλπ.

Ο χρόνος είναι το αντίστροφο της ταχύτητας, σε ακαριαίες ταχύτητες χρόνος δεν υπάρχει. Πχ. το πετρέλαιο χιλιάδες χρόνια στα βάθη την γης δεν έπαθε τίποτα, αν το βάλουμε φωτιά σε δευτερόλεπτα θα μετατραπεί στα συστατικά του, λόγο της ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ που αυτή και μόνον παίζει ρόλο. Η ηλικία δεν προσδιορίζει τα γηρατειά, αλλά η ΤΑΧΥΤΗΤΑ που συντελούνται και εξαρτάται από τον προγραμματισμό του εγκεφάλου από τους φορείς της κληρονομικότητας κλπ. Αν ο άνθρωπος κατορθώσει να προγραμματίζει τα χρωμοσώματα (D.Ν.Α,) η τον εγκέφαλο κατά βούληση τότε μπορεί να συντηρείτε σε μία επιθυμητή ηλικία (18 χρόνων) ή να μην πεθαίνει κλπ.

---- Η ΣΥΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: ---- Μην ψάχνετε να βρείτε ιδιότητες στον χρόνο δεν υπάρχουν και ως εκ τούτο δεν υπάρχει και θέμα συστολής του χρόνου και τα συναφή με αυτό φαντασιλογήματα, οι βιολογικές διεργασίες του ανθρώπου έχουν τον δικό τους βιολογικό ρυθμό και δεν επηρεάζονται πολλή από άλλα συστήματα αναφοράς, ούτε μπορούμε να τον δούμε σαν 4η ΔΙΑΣΤΑΣΗ ένα ανύπαρκτο πράγμα κλπ. (ʼλμπερτ Αϊνστάιν)

-------- ΤΟ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: ------- Ο χρόνος δεν τρέχει σε μία κατεύθυνση, εμείς κινούμεθα προς μία κατεύθυνση από το τώρα στο μέλλον αφήνοντας το παρελθόν στη μνήμη (ανεπίστρεπτο), μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο ΠΙΣΩ με την μνήμη, με της ταινίες, δίσκους, βιβλία, δισκέτες κλπ. Όλα στη βιολογική μνήμη μας τυπώνονται κατά μια σειρά διαδικασίας, αλληλουχία συμβάντων, διαδοχική αλλαγή καταστάσεων, οι σκέψεις έρχονται η μία μετά την άλλη και όχι ακαριαίος.

----- ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΕ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: ----- Δημιουργείτε από την ΕΠΙΘΥΜΙΑ ολοκληρώσεως μια καταστάσεως και από την διαδικασία που απαιτείτε για αυτήν, η καταχώριση των συμβάντων στον εγκέφαλο απαιτεί κάποια διαδικασία, καθυστέρηση στην επιθυμία ολοκληρώσεως, η ανυπομονησία, η αναμονή, η τάση αυτή, δημιουργεί την ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Ο χρόνος είναι το ΜΗ ΑΚΑΡΙΑΙΟ αποτέλεσμα ολοκληρώσεως μιας διαδικασίας, και σχετικός με κάποιες μοίρες περιστροφής της γης αφού παίρνουμε αυτή ως σημείο αναφοράς. Δηλαδή: χρόνος είναι η σχετική διαδικασία (αναμονή) ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ (Χ=Σ.Δ, σκοπός επί διαδικασία ίσον χρόνος) Τα παραπάνω είστε υποχρεωμένοι να τα παραδεχτείτε μέχρι να τα διαψεύσετε. Αλήθεια είναι κάθε τι που δεν ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ως ψέμα είτε μας συμφέρει είτε όχι. ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ που δώσανε στον ανύπαρκτο χρόνο: Τρέχει ρέει μπρος πίσω προς μία κατεύθυνση ευθύγραμμος Απόλυτος υπερβατικός αδυσώπητος υποκειμενικός αντικειμενικώς πνευματικός κλπ. κλπ. κλπ.

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>







ΒΑΡΥΤΗΤΑ









Στη φυσική, βαρύτητα ονομάζεται η ιδιότητα των υλικών σωμάτων να έλκουν άλλα υλικά σώματα. Τα ελκόμενα σώματα κινούνται με επιταχυνόμενη κίνηση προς το έλκον σώμα. Οι έλξεις είναι αμοιβαίες. Το μέτρο της αντίστασης, που παρουσιάζει κάθε σώμα στη μεταβολή της κινητικής του κατάστασης, το ονομάζουμε μάζα του σώματος. Η δύναμη έλξης, που ονομάζεται βάρος, είναι μεγαλύτερη όταν τα σώματα είναι πλησιέστερα ή όταν έχουν μεγαλύτερη μάζα.









Η βαρύτητα στη γη έλκει τα υλικά σώματα και προκαλεί την πτώση τους στην επιφάνειά της όταν αφεθούν ελεύθερα. Επιπροσθέτως, η βαρύτητα είναι η αιτία της ύπαρξης της γης, του ήλιου και των άλλων αστρικών σωμάτων. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε ζωή, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Η βαρύτητα είναι επίσης υπεύθυνη για την τροχιά της γης και των υπόλοιπων πλανητών γύρω από τον ήλιο, την τροχιά της σελήνης γύρω από τη γη, τον σχηματισμό παλιρροιών και άλλα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούμε.

































Η δύναμη της βαρύτητας κρατά τους πλανήτες σε τροχιά γύρω από τον ήλιο. (Η εικόνα δεν βρίσκεται σε κλίμακα)









Η βαρύτητα είναι μία από τις τέσσερις βασικές αλληλεπιδράσεις στη φύση. Οι άλλες τρεις είναι η ηλεκτρομαγνητική δύναμη, η ασθενής πυρηνική και η ισχυρή πυρηνική. Η βαρύτητα είναι η πιο αδύναμη από τις τέσσερις αλληλεπιδράσεις, αλλά δρα σε μεγάλες αποστάσεις και είναι πάντοτε ελκτική









Είναι η Τετρακτύς των Αρχαίων Ελλήνων και το αρχέτυπο σύμβολο της Σβάστικας και του Σταυρού, τα οποία καπηλεύτηκαν οι σύγχρονες αβραμικές, δογματικες, κοσμοπολιτικές και αναχρονιστικές θρησκείες(Ιουδαισμος, Χριστιανισμος, Ισλαμισμός)









Αντιβαρήτης :Επιστημονική θέση

Ο όρος αντιβαρύτητα (antigravity) αναφέρεται στην υπόθεση ύπαρξης φυσικών αντικειμένων τα οποία "αψηφούν" την επίδραση της βαρύτητας. Δεν αναφέρεται στις λεγόμενες "συνθήκες έλλειψης βαρύτητας" (ανακριβής όρος κι αυτός, ένας άνθρωπος σε ελεύθερη πτώση μαζί με μία ζυγαριά φαινομενικά δεν έχει κάποιο βάρος ως προς αυτή) όπως σε ένα αντικείμενο σε τροχιά γύρω από τη γη ή σε ελεύθερη πτώση. Ούτε αναφέρεται στην εξισορρόπηση της βαρυτικής δύναμης από κάποια άλλη δύναμη (όπως την αεροδυναμική αντίδραση του αέρα σε ένα αεροπλάνο). Αναφέρεται στην υποθετική κατάσταση κατά την οποία η βαρυτική δύναμη είναι εντελώς απούσα ή κάποια υποτιθέμενη τεχνολογική συσκευή μεταβάλει το βαρυτικό πεδίο.

Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές ψευδο-θεωρίες, μελέτες και πειράματα που ασχολούνται με τους τρόπους με τους οποίους θα ήταν δυνατό να επιτευχθούν φαινόμενα αντιβαρύτητας. Μεταξύ αυτών, ορισμένα υπονοούν και την ανάγκη ύπαρξης της επίσης υποθετικής, εξωτικής αρνητικής μάζας (πχ μοντέλο σκουληκότρυπας, Alcubierre ή warp drive).


Θεωρία Γενικής Σχετικότητας, όπως διατυπώθηκε το 1915 από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, απαγορεύει την ύπαρξη εξωτικής μάζας ή περιοχών στο σύμπαν που ως προς κάποιον παρατηρητή έχουν αρνητική πυκνότητα μάζας. Σύμφωνα με τη γενική θεωρία, η βαρύτητα είναι εκδήλωση καμπύλωσης του χωροχρόνου.

Χωροχρόνος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Σχηματοποιώντας τον χώρο σε δύο διαστάσεις, το ξεδίπλωμα του χρόνου μας δίνει την αίσθηση του χωροχρόνου σε τρεις διαστάσεις.

Στη Φυσική, ο χωροχρόνος ή χωροχρονικό συνεχές είναι το μαθηματικό μοντέλο που ενώνει τον χώρο και τον χρόνο σε μία συνέχεια. Ο χωροχρόνος συνήθως ερμηνεύεται ως συνδυασμός του ευκλείδειου χώρου τριών διαστάσεων με τον χρόνο ως μια επιπρόσθετη διάσταση, οπότε προκύπτει ένα πολύπτυχο μόρφωμα (manifold) τεσσάρων διαστάσεων. Η τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου, είναι διαφορετική από τις άλλες τρεις που αφορούν μήκος στον ευκλείδειο χώρο.

Στην Κλασική μηχανική σε χαμηλές (μη σχετικιστικές) ταχύτητες, η χρήση της ευκλείδειας γεωμετρίας είναι κατάλληλη καθώς ο χρόνος μπορεί να παραλείπεται από τη μαθηματική περιγραφή των υπό εξέταση συστημάτων, αφού είναι ο ίδιος παντού για τα αντικείμενα και τον παρατηρητή. Όταν όμως μελετούμε σχετικιστικές κινήσεις των σωμάτων, όταν δηλαδή έχουμε ταχύτητες που προσεγγίζουν την ταχύτητα του φωτός, τότε ο χρόνος δεν μπορεί να παραλειφθεί από τη μαθηματική περιγραφή και το σημείο στον χώρο ανάγεται πια σε γεγονός στον χωροχρόνο. Όταν μελετούμε σχετικιστικά φαινόμενα, προσπαθώντας να τα κατανοήσουμε με ευκλείδεια γεωμετρία σε χώρο τριών διαστάσεων, ο χρόνος αλλοιώνεται καθώς παίζει ρόλο η ταχύτητα του σώματος που μελετάται ως προς τον παρατηρητή και η επίδραση της βαρύτητας φαίνεται να επιβραδύνει το «πέρασμα του χρόνου». Κοιτώντας σε τέσσερις διαστάσεις, απλά λέμε πως ο χωροχρόνος «καμπυλώνει».

Ο χωροχρόνος με τέσσερις διαστάσεις καλύπτει επαρκώς την περιγραφή των βαρυτικών αλληλεπιδράσεων των σωμάτων στο σύμπαν που παρατηρούμε και βιώνουμε. Μια θεωρία που προσπαθεί να ενοποιήσει όλες τις δυνάμεις όμως χρειάζεται περισσότερες διαστάσεις για να περιγράψει ενοποιημένα και τις δυνάμεις πλέον της βαρύτητας, όπως τις δυνάμεις που κυριαρχούν σε υποατομικό επίπεδο. Έτσι έχουμε για παράδειγμα τη Θεωρία-M η οποία προσδίδει στο χωροχρονικό συνεχές 11 διαστάσεις.

Σχηματοποιώντας αφαιρετικά τον χώρο σε δύο διαστάσεις,


ο χωροχρόνος μπορεί να αποδοθεί με τρεις.

Η βαρύτητα, που εκφράζεται ως η καμπύλωση του χωροχρόνου, σχηματοποιείται ως η παραμόρφωση του χωρικού πλέγματος.

Ο μαθηματικός φορμαλισμός πράγματι μπορεί να δώσει και λύσεις αρνητικής πυκνότητας μάζας. Αυτές παραβιάζουν τη συνθήκη θετικής ενέργειας όπως διατυπώθηκε αρχικά από τον Αϊνστάιν. Αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις (κάποιες σχετικά πρόσφατες) διερευνούν το φορμαλισμό και παρουσιάζουν διάφορες εκδοχές της συνθήκης θετικής ενέργειας[1]. Τούτο ενδέχεται να έχει οδηγήσει ορισμένους μη-επιστήμονες και μη σχετικούς με το αντικείμενο σε παρανοήσεις σχετικά με τη δυνατότητα ύπαρξης αρνητικής πυκνότητα μάζας.

Σκοτεινή Ενέργεια και σκοτεινή Μάζα Μια άλλη αφορμή παραφιλολογίας περί αντιβαρύτητας και αρνητικής μάζας είναι η σκοτεινή ενέργεια και σκοτεινή μάζα.

Σκοτεινή ενέργεια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Στην επιστήμη της κοσμολογίας, η σκοτεινή ενέργεια είναι ένα υποθετικό είδος ενέργειας που διατρέχει όλο το διάστημα και έχει δυνατή αρνητική πίεση. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αρνητικής πίεσης είναι ποιοτικά ανάλογο με μια δύναμη που δρα σε αντίθεση με τη βαρύτητα σε μεγάλη κλίμακα. Η αναφορά σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι προς το παρόν η πιο δημοφιλής μέθοδος για την επεξήγηση των παρατηρήσεων ενός επιταχυνόμενα διαστελλόμενου σύμπαντος, όπως επίσης και για τον υπολογισμό ενός μεγάλου τμήματος της ανεξήγητης μάζας του σύμπαντος.

Δύο προτεινόμενες μορφές της σκοτεινής ενέργειας είναι η κοσμολογική σταθερά (Λ), μια σταθερή πυκνότητα ενέργειας που γεμίζει ομοιόμορφα το χώρο, και η πεμπτουσία, ένα δυναμικό πεδίο ενέργειας του οποίου η πυκνότητα μπορεί να κυμαίνεται στο χώρο και το χρόνο. Ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο εναλλακτικών απαιτεί μετρήσεις υψηλής ακριβείας για τη διαστολή του σύμπαντος ώστε να καταλάβουμε πώς η ταχύτητα της διαστολής μεταβάλλεται στο χρόνο. Ο υπολογισμός αυτής της εξίσωσης είναι μια από τις μεγαλύτερες προσπάθειες της παρατηρησιακής κοσμολογίας σήμερα.

Σήμερα, έχει βρεθεί ότι το 73% του σύμπαντος αποτελείται από σκοτεινή ενέργεια. Η ταυτότητα αυτής της ενέργειας είναι ακόμη άγνωστη και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα μέγιστα αινίγματα στη σύγχρονη επιστήμη. Η σκοτεινή ύλη ενδέχεται να αποτελείται από σωματίδια εκτός του Καθιερωμένου μοντέλου, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι έχουν θετική μάζα αφού όσα γνωρίζουμε σχετικά προέρχονται ακριβώς από τις βαρυτικές επιδράσεις τους στην ορατή ύλη όπως τα αστέρια και οι γαλαξίες.

Σκοτεινή ύλη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Στην επιστήμη της κοσμολογίας, η σκοτεινή ύλη αναφέρεται σε υποθετικά σωματίδια ύλης, άγνωστης σύνθεσης, τα οποία δεν εκλύουν ούτε αντανακλούν αρκετή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ώστε να μπορούν να γίνουν άμεσα ανιχνεύσιμα.

Τρόποι εντοπισμού της

Η ύπαρξή τους μπορεί να διαπιστωθεί από τα βαρυτικά αποτελέσματα σε ορατή ύλη, όπως τα αστέρια και οι γαλαξίες. Η υπόθεση της σκοτεινής ύλης έχει ως στόχο να εξηγήσει διάφορες αστρονομικές παρατηρήσεις που δεν συμφωνούν με τη θεωρία μας για τη βαρύτητα, όπως ανωμαλίες στην ταχύτητα περιστροφής των αστεριών στις παρυφές των γαλαξιών. Η ταχύτητα αυτή είναι μεγαλύτερη από το αναμενόμενο, πράγμα που εξηγείται είτε με την παραδοχή ότι η θεωρία μας για τη βαρύτητα είναι λάθος (γεγονός όμως για το οποίο υπάρχουν πολλά αντίθετα επιχειρήματα) είτε με τη θεώρηση της ύπαρξης μιας μεγάλης ποσότητας μάζας που, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορούμε να δούμε. Η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης θα έλυνε ένα πλήθος προβλημάτων συνέπειας στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης.

Το μέγεθος της σε σχέση με την παρατηρήσιμη ύλη

Αν η σκοτεινή ύλη υπάρχει, υπερβαίνει σημαντικά σε μάζα το ορατό μέρος του σύμπαντος. Μόνο το 4% της συνολικής μάζας του σύμπαντος μπορεί να γίνει άμεσα ορατό. Περίπου το 22% υπολογίζεται ότι αποτελείται από σκοτεινή ύλη. Το υπόλοιπο 74% αποτελείται από σκοτεινή ενέργεια, ένα ακόμα πιο περίεργο στοιχείο, διάσπαρτο στο διάστημα, το οποίο πιθανότατα δεν μπορεί να λογιστεί σαν συνήθη σωματίδια. Ο καθορισμός της φύσης αυτής της χαμένης μάζας είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης κοσμολογίας και της φυσικής των σωματιδίων.

Τα πρώτα δεδομένα βασισμένα στην παρατήρηση

Η ιστορία ξεκίνησε το 1933, όταν ο αστρονόμος Fritz Zwicky μελετούσε την κίνηση μακρινών σμηνών γαλαξιών μεγάλης μάζας, συγκεκριμένα το Σμήνος της Κόμης κι αυτό της Παρθένου. Ο Zwicky υπολόγισε τη μάζα του κάθε γαλαξία του σμήνους βασισμένος στη λαμπρότητα του, κι άθροισε όλες τις γαλαξιακές μάζες για να υπολογίσει τη συνολική μάζα του σμήνους. Στη συνέχεια βρήκε ένα δεύτερο υπολογισμό ανεξάρτητο της συνολικής μάζας, που βασίστηκε στη μέτρηση των ατομικών ταχυτήτων των γαλαξιών του σμήνους. Προς μεγάλη του έκπληξη, αυτός ο δεύτερος υπολογισμός δυναμικής μάζας ήταν 400 φορές πιο μεγάλος από τον υπολογισμό που βασιζόταν στο φως των γαλαξιών.

Αν και τα πειραματικά δεδομένα ήταν ήδη σημαντικά την εποχή του Zwicky, μόνο από τη δεκαετία του '70 οι επιστήμονες άρχισαν να μελετούν συστηματικά αυτή τη διαφορά. Εκείνη την περίοδο η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης άρχισε να λαμβάνεται στα σοβαρά υπ' όψιν. Η ύπαρξη τέτοιας ύλης δεν θα είχε μόνο επιλύσει την έλλειψη μάζας στα σμήνη γαλαξιών, αλλά θα είχε επίσης αποτελέσματα πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας σχετικά με την εξέλιξη και τη μοίρα του ίδιου του Σύμπαντος.

Ένα επιπρόσθετο παρατηρησιακό δεδομένο της λογικής συνοχής της σκοτεινής ύλης προκύπτει από τις καμπύλες περιστροφής των σπειροειδών γαλαξιών. Οι σπειροειδείς γαλαξίες περιλαμβάνουν έναν τεράστιο πληθυσμό αστέρων που διαγράφουν τροχιές σχεδόν κυκλικές γύρω από το γαλαξιακό κέντρο. Όπως ισχύει για τις τροχιές των πλανητών, αναμένεται ότι οι αστέρες με μεγαλύτερες γαλαξιακές τροχιές έχουν μικρότερες τροχιακές ταχύτητες (πρόκειται για απλό συμπέρασμα του τρίτου νόμου του Κέπλερ). Στην πραγματικότητα, ο τρίτος νόμος του Κέπλερ εφαρμόζεται μονάχα σ' αστέρες που βρίσκονται κοντά στην περιφέρεια ενός σπειροειδούς γαλαξία, εφόσον προϋποθέτει σταθερότητα της μάζας που περιλαμβάνει η τροχιά.

Οι αστρονόμοι έχουν ωστόσο διεξάγει παρατηρήσεις των τροχιακών ταχυτήτων των αστέρων στην περιφέρεια μεγάλου αριθμού σπειροειδών γαλαξιών, και σε καμία περίπτωση δεν ακολουθήθηκε ο τρίτος νόμος του Κέπλερ. Αντί να μειώνονται σε μεγάλες ακτίνες, οι τροχιακές ταχύτητες παραμένουν απόλυτα σταθερές, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μάζα που περιλαμβάνει η τροχιά μεγάλης ακτίνας αυξάνεται, κι αυτό ισχύει για αστέρες που βρίσκονται φαινομενικά κοντά στα όρια του γαλαξία. Αν και βρίσκονται κοντά στα άκρα του φωτεινού τμήματος του γαλαξία, το τμήμα αυτό έχει περίγραμμα μάζας που φαινομενικά συνεχίζει πολύ πέρα από τις περιοχές στις οποίες κυριαρχούν αστέρες.

Ορίστε ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος: ας λάβουμε υπ' όψιν τους αστέρες που βρίσκονται κοντά στην περιφέρεια ενός σπειροειδούς γαλαξία, με τροχιακές ταχύτητες της τάξης των 200 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο κατά γενική ομολογία. Αν ο γαλαξίας αποτελούταν μόνο από ύλη που μπορούμε να δούμε, οι αστέρες αυτοί θα τον εγκατέλειπαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι οι τροχιακές ταχύτητες τους είναι τέσσερις φορές πιο μεγάλες από την ταχύτητα διαφυγής από το γαλαξία. Δεδομένου ότι δεν παρατηρούνται γαλαξίες που έχουν διασκορπιστεί με τέτοιο τρόπο, στο εσωτερικό τους πρέπει να υπάρχει μάζα την οποία δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν όταν αθροίζουμε όλα τα τμήματα που μπορούμε να δούμε.

Τι περιλαμβάνει το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής;

Συχνές ερωτήσεις, Φεβρουάριος 2002

Καθιερωμένο Μοντέλο είναι το όνομα που δίνουμε στην τρέχουσα θεωρία των στοιχειωδών σωματιδίων και πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η θεωρία αυτή περιλαμβάνει:

• Τις ισχυρές πυρηνικές αλληλεπιδράσεις που οφείλονται στα φορτία χρώματος των κουάρκ. Οι ισχυρές αλληλεπιδράσεις περιγράφονται από την κβαντική χρωμοδυναμική (QCD), και μεσολαβούν γι' αυτές άμαζα μποζόνια που τα λέμε γκλουόνια. Αυτά ανακαλύφθηκαν στο εργαστήριο DESY στην Γερμανία το 1979.

• Μια συνδυαστική θεωρία των ασθενών και ηλεκτρομαγνητικών αλληλεπιδράσεων, γνωστή σαν ηλεκτρασθενής θεωρία, που εισάγει τα δύο W και το ένα Z μποζόνιο σαν σωματίδια φορείς των ασθενών διαδικασιών, και τα φωτόνια σαν ενδιάμεσα σωματίδια για τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις. Τα μποζόνια ανακαλύφθηκαν το 1983 στο CERN.

• Και τέλος, οι ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις περιγράφονται αρκετά καλά από την καθιερωμένη πια θεωρία της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής (QED)

Είναι μία απλή και κατανοητή θεωρία που εξηγεί τις εκατοντάδες των σωματιδίων και τις περίπλοκες αλληλεπιδράσεις τους χρησιμοποιώντας μόνο:

• 6 κουάρκ μαζί με τα 6 αντικουάρκ

• 6 λεπτόνια (μιόνιο, ταυ, ηλεκτρόνιο και τα 3 νετρίνα τους), φυσικά κι' άλλα 6 αντισωματίδια.

• Τα σωματίδια φορείς των δυνάμεων, όπως το φωτόνιο, τα δύο μποζόνια W και Z και τα γκλουόνια.

Το Καθιερωμένο Μοντέλο ήταν ο θρίαμβος της σωματιδιακής φυσικής της δεκαετίας του 1970. Περικλεέι όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα και έχει από τότε προβλέψει με επιτυχία τι θα συμβεί σε μια μεγάλη ποικιλία πειραμάτων. Σήμερα, το Καθιερωμένο Μοντέλο είναι μια βαθειά ριζωμένη θεωρία με εφαρμογές πάνω σε μια ευρεία περιοχή συνθηκών.


ΒΑΡΥΤΗΤΑ

Στη φυσική, βαρύτητα ονομάζεται η ιδιότητα των υλικών σωμάτων να έλκουν άλλα υλικά σώματα. Τα ελκόμενα σώματα κινούνται με επιταχυνόμενη κίνηση προς το έλκον σώμα. Οι έλξεις είναι αμοιβαίες. Το μέτρο της αντίστασης, που παρουσιάζει κάθε σώμα στη μεταβολή της κινητικής του κατάστασης, το ονομάζουμε μάζα του σώματος. Η δύναμη έλξης, που ονομάζεται βάρος, είναι μεγαλύτερη όταν τα σώματα είναι πλησιέστερα ή όταν έχουν μεγαλύτερη μάζα.

Η βαρύτητα στη γη έλκει τα υλικά σώματα και προκαλεί την πτώση τους στην επιφάνειά της όταν αφεθούν ελεύθερα. Επιπροσθέτως, η βαρύτητα είναι η αιτία της ύπαρξης της γης, του ήλιου και των άλλων αστρικών σωμάτων. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε ζωή, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Η βαρύτητα είναι επίσης υπεύθυνη για την τροχιά της γης και των υπόλοιπων πλανητών γύρω από τον ήλιο, την τροχιά της σελήνης γύρω από τη γη, τον σχηματισμό παλιρροιών και άλλα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούμε.

Η δύναμη της βαρύτητας κρατά τους πλανήτες σε τροχιά γύρω από τον ήλιο. (Η εικόνα δεν βρίσκεται σε κλίμακα)

Η βαρύτητα είναι μία από τις τέσσερις βασικές αλληλεπιδράσεις στη φύση. Οι άλλες τρεις είναι η ηλεκτρομαγνητική δύναμη, η ασθενής πυρηνική και η ισχυρή πυρηνική. Η βαρύτητα είναι η πιο αδύναμη από τις τέσσερις αλληλεπιδράσεις, αλλά δρα σε μεγάλες αποστάσεις και είναι πάντοτε ελκτική


Είναι η Τετρακτύς των Αρχαίων Ελλήνων και το αρχέτυπο σύμβολο της Σβάστικας και του Σταυρού, τα οποία καπηλεύτηκαν οι σύγχρονες αβραμικές, δογματικες, κοσμοπολιτικές και αναχρονιστικές θρησκείες(Ιουδαισμος, Χριστιανισμος, Ισλαμισμός)

Αντιβαρήτης :Επιστημονική θέση

Ο όρος αντιβαρύτητα (antigravity) αναφέρεται στην υπόθεση ύπαρξης φυσικών αντικειμένων τα οποία "αψηφούν" την επίδραση της βαρύτητας. Δεν αναφέρεται στις λεγόμενες "συνθήκες έλλειψης βαρύτητας" (ανακριβής όρος κι αυτός, ένας άνθρωπος σε ελεύθερη πτώση μαζί με μία ζυγαριά φαινομενικά δεν έχει κάποιο βάρος ως προς αυτή) όπως σε ένα αντικείμενο σε τροχιά γύρω από τη γη ή σε ελεύθερη πτώση. Ούτε αναφέρεται στην εξισορρόπηση της βαρυτικής δύναμης από κάποια άλλη δύναμη (όπως την αεροδυναμική αντίδραση του αέρα σε ένα αεροπλάνο). Αναφέρεται στην υποθετική κατάσταση κατά την οποία η βαρυτική δύναμη είναι εντελώς απούσα ή κάποια υποτιθέμενη τεχνολογική συσκευή μεταβάλει το βαρυτικό πεδίο.









Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές ψευδο-θεωρίες, μελέτες και πειράματα που ασχολούνται με τους τρόπους με τους οποίους θα ήταν δυνατό να επιτευχθούν φαινόμενα αντιβαρύτητας. Μεταξύ αυτών, ορισμένα υπονοούν και την ανάγκη ύπαρξης της επίσης υποθετικής, εξωτικής αρνητικής μάζας (πχ μοντέλο σκουληκότρυπας, Alcubierre ή warp drive).









Θεωρία Γενικής Σχετικότητας, όπως διατυπώθηκε το 1915 από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, απαγορεύει την ύπαρξη εξωτικής μάζας ή περιοχών στο σύμπαν που ως προς κάποιον παρατηρητή έχουν αρνητική πυκνότητα μάζας. Σύμφωνα με τη γενική θεωρία, η βαρύτητα είναι εκδήλωση καμπύλωσης του χωροχρόνου.









Χωροχρόνος









Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια









Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση



Σχηματοποιώντας τον χώρο σε δύο διαστάσεις, το ξεδίπλωμα του χρόνου μας δίνει την αίσθηση του χωροχρόνου σε τρεις διαστάσεις.









Στη Φυσική, ο χωροχρόνος ή χωροχρονικό συνεχές είναι το μαθηματικό μοντέλο που ενώνει τον χώρο και τον χρόνο σε μία συνέχεια. Ο χωροχρόνος συνήθως ερμηνεύεται ως συνδυασμός του ευκλείδειου χώρου τριών διαστάσεων με τον χρόνο ως μια επιπρόσθετη διάσταση, οπότε προκύπτει ένα πολύπτυχο μόρφωμα (manifold) τεσσάρων διαστάσεων. Η τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου, είναι διαφορετική από τις άλλες τρεις που αφορούν μήκος στον ευκλείδειο χώρο.









Στην Κλασική μηχανική σε χαμηλές (μη σχετικιστικές) ταχύτητες, η χρήση της ευκλείδειας γεωμετρίας είναι κατάλληλη καθώς ο χρόνος μπορεί να παραλείπεται από τη μαθηματική περιγραφή των υπό εξέταση συστημάτων, αφού είναι ο ίδιος παντού για τα αντικείμενα και τον παρατηρητή. Όταν όμως μελετούμε σχετικιστικές κινήσεις των σωμάτων, όταν δηλαδή έχουμε ταχύτητες που προσεγγίζουν την ταχύτητα του φωτός, τότε ο χρόνος δεν μπορεί να παραλειφθεί από τη μαθηματική περιγραφή και το σημείο στον χώρο ανάγεται πια σε γεγονός στον χωροχρόνο. Όταν μελετούμε σχετικιστικά φαινόμενα, προσπαθώντας να τα κατανοήσουμε με ευκλείδεια γεωμετρία σε χώρο τριών διαστάσεων, ο χρόνος αλλοιώνεται καθώς παίζει ρόλο η ταχύτητα του σώματος που μελετάται ως προς τον παρατηρητή και η επίδραση της βαρύτητας φαίνεται να επιβραδύνει το «πέρασμα του χρόνου». Κοιτώντας σε τέσσερις διαστάσεις, απλά λέμε πως ο χωροχρόνος «καμπυλώνει».









Ο χωροχρόνος με τέσσερις διαστάσεις καλύπτει επαρκώς την περιγραφή των βαρυτικών αλληλεπιδράσεων των σωμάτων στο σύμπαν που παρατηρούμε και βιώνουμε. Μια θεωρία που προσπαθεί να ενοποιήσει όλες τις δυνάμεις όμως χρειάζεται περισσότερες διαστάσεις για να περιγράψει ενοποιημένα και τις δυνάμεις πλέον της βαρύτητας, όπως τις δυνάμεις που κυριαρχούν σε υποατομικό επίπεδο. Έτσι έχουμε για παράδειγμα τη Θεωρία-M η οποία προσδίδει στο χωροχρονικό συνεχές 11 διαστάσεις.

Σχηματοποιώντας αφαιρετικά τον χώρο σε δύο διαστάσεις,









ο χωροχρόνος μπορεί να αποδοθεί με τρεις.









Η βαρύτητα, που εκφράζεται ως η καμπύλωση του χωροχρόνου, σχηματοποιείται ως η παραμόρφωση του χωρικού πλέγματος.









Ο μαθηματικός φορμαλισμός πράγματι μπορεί να δώσει και λύσεις αρνητικής πυκνότητας μάζας. Αυτές παραβιάζουν τη συνθήκη θετικής ενέργειας όπως διατυπώθηκε αρχικά από τον Αϊνστάιν. Αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις (κάποιες σχετικά πρόσφατες) διερευνούν το φορμαλισμό και παρουσιάζουν διάφορες εκδοχές της συνθήκης θετικής ενέργειας[1]. Τούτο ενδέχεται να έχει οδηγήσει ορισμένους μη-επιστήμονες και μη σχετικούς με το αντικείμενο σε παρανοήσεις σχετικά με τη δυνατότητα ύπαρξης αρνητικής πυκνότητα μάζας.









Σκοτεινή Ενέργεια και σκοτεινή Μάζα Μια άλλη αφορμή παραφιλολογίας περί αντιβαρύτητας και αρνητικής μάζας είναι η σκοτεινή ενέργεια και σκοτεινή μάζα.









Σκοτεινή ενέργεια









Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια









Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση









Στην επιστήμη της κοσμολογίας, η σκοτεινή ενέργεια είναι ένα υποθετικό είδος ενέργειας που διατρέχει όλο το διάστημα και έχει δυνατή αρνητική πίεση. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αρνητικής πίεσης είναι ποιοτικά ανάλογο με μια δύναμη που δρα σε αντίθεση με τη βαρύτητα σε μεγάλη κλίμακα. Η αναφορά σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι προς το παρόν η πιο δημοφιλής μέθοδος για την επεξήγηση των παρατηρήσεων ενός επιταχυνόμενα διαστελλόμενου σύμπαντος, όπως επίσης και για τον υπολογισμό ενός μεγάλου τμήματος της ανεξήγητης μάζας του σύμπαντος.

Δύο προτεινόμενες μορφές της σκοτεινής ενέργειας είναι η κοσμολογική σταθερά (Λ), μια σταθερή πυκνότητα ενέργειας που γεμίζει ομοιόμορφα το χώρο, και η πεμπτουσία, ένα δυναμικό πεδίο ενέργειας του οποίου η πυκνότητα μπορεί να κυμαίνεται στο χώρο και το χρόνο. Ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο εναλλακτικών απαιτεί μετρήσεις υψηλής ακριβείας για τη διαστολή του σύμπαντος ώστε να καταλάβουμε πώς η ταχύτητα της διαστολής μεταβάλλεται στο χρόνο. Ο υπολογισμός αυτής της εξίσωσης είναι μια από τις μεγαλύτερες προσπάθειες της παρατηρησιακής κοσμολογίας σήμερα.


Σήμερα, έχει βρεθεί ότι το 73% του σύμπαντος αποτελείται από σκοτεινή ενέργεια. Η ταυτότητα αυτής της ενέργειας είναι ακόμη άγνωστη και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα μέγιστα αινίγματα στη σύγχρονη επιστήμη. Η σκοτεινή ύλη ενδέχεται να αποτελείται από σωματίδια εκτός του Καθιερωμένου μοντέλου, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι έχουν θετική μάζα αφού όσα γνωρίζουμε σχετικά προέρχονται ακριβώς από τις βαρυτικές επιδράσεις τους στην ορατή ύλη όπως τα αστέρια και οι γαλαξίες.









Σκοτεινή ύλη









Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια









Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση









Στην επιστήμη της κοσμολογίας, η σκοτεινή ύλη αναφέρεται σε υποθετικά σωματίδια ύλης, άγνωστης σύνθεσης, τα οποία δεν εκλύουν ούτε αντανακλούν αρκετή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία ώστε να μπορούν να γίνουν άμεσα ανιχνεύσιμα.


Τρόποι εντοπισμού της









Η ύπαρξή τους μπορεί να διαπιστωθεί από τα βαρυτικά αποτελέσματα σε ορατή ύλη, όπως τα αστέρια και οι γαλαξίες. Η υπόθεση της σκοτεινής ύλης έχει ως στόχο να εξηγήσει διάφορες αστρονομικές παρατηρήσεις που δεν συμφωνούν με τη θεωρία μας για τη βαρύτητα, όπως ανωμαλίες στην ταχύτητα περιστροφής των αστεριών στις παρυφές των γαλαξιών. Η ταχύτητα αυτή είναι μεγαλύτερη από το αναμενόμενο, πράγμα που εξηγείται είτε με την παραδοχή ότι η θεωρία μας για τη βαρύτητα είναι λάθος (γεγονός όμως για το οποίο υπάρχουν πολλά αντίθετα επιχειρήματα) είτε με τη θεώρηση της ύπαρξης μιας μεγάλης ποσότητας μάζας που, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορούμε να δούμε. Η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης θα έλυνε ένα πλήθος προβλημάτων συνέπειας στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης.









Το μέγεθος της σε σχέση με την παρατηρήσιμη ύλη









Αν η σκοτεινή ύλη υπάρχει, υπερβαίνει σημαντικά σε μάζα το ορατό μέρος του σύμπαντος. Μόνο το 4% της συνολικής μάζας του σύμπαντος μπορεί να γίνει άμεσα ορατό. Περίπου το 22% υπολογίζεται ότι αποτελείται από σκοτεινή ύλη. Το υπόλοιπο 74% αποτελείται από σκοτεινή ενέργεια, ένα ακόμα πιο περίεργο στοιχείο, διάσπαρτο στο διάστημα, το οποίο πιθανότατα δεν μπορεί να λογιστεί σαν συνήθη σωματίδια. Ο καθορισμός της φύσης αυτής της χαμένης μάζας είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης κοσμολογίας και της φυσικής των σωματιδίων.









Τα πρώτα δεδομένα βασισμένα στην παρατήρηση









Η ιστορία ξεκίνησε το 1933, όταν ο αστρονόμος Fritz Zwicky μελετούσε την κίνηση μακρινών σμηνών γαλαξιών μεγάλης μάζας, συγκεκριμένα το Σμήνος της Κόμης κι αυτό της Παρθένου. Ο Zwicky υπολόγισε τη μάζα του κάθε γαλαξία του σμήνους βασισμένος στη λαμπρότητα του, κι άθροισε όλες τις γαλαξιακές μάζες για να υπολογίσει τη συνολική μάζα του σμήνους. Στη συνέχεια βρήκε ένα δεύτερο υπολογισμό ανεξάρτητο της συνολικής μάζας, που βασίστηκε στη μέτρηση των ατομικών ταχυτήτων των γαλαξιών του σμήνους. Προς μεγάλη του έκπληξη, αυτός ο δεύτερος υπολογισμός δυναμικής μάζας ήταν 400 φορές πιο μεγάλος από τον υπολογισμό που βασιζόταν στο φως των γαλαξιών.









Αν και τα πειραματικά δεδομένα ήταν ήδη σημαντικά την εποχή του Zwicky, μόνο από τη δεκαετία του '70 οι επιστήμονες άρχισαν να μελετούν συστηματικά αυτή τη διαφορά. Εκείνη την περίοδο η ύπαρξη της σκοτεινής ύλης άρχισε να λαμβάνεται στα σοβαρά υπ' όψιν. Η ύπαρξη τέτοιας ύλης δεν θα είχε μόνο επιλύσει την έλλειψη μάζας στα σμήνη γαλαξιών, αλλά θα είχε επίσης αποτελέσματα πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας σχετικά με την εξέλιξη και τη μοίρα του ίδιου του Σύμπαντος.









Ένα επιπρόσθετο παρατηρησιακό δεδομένο της λογικής συνοχής της σκοτεινής ύλης προκύπτει από τις καμπύλες περιστροφής των σπειροειδών γαλαξιών. Οι σπειροειδείς γαλαξίες περιλαμβάνουν έναν τεράστιο πληθυσμό αστέρων που διαγράφουν τροχιές σχεδόν κυκλικές γύρω από το γαλαξιακό κέντρο. Όπως ισχύει για τις τροχιές των πλανητών, αναμένεται ότι οι αστέρες με μεγαλύτερες γαλαξιακές τροχιές έχουν μικρότερες τροχιακές ταχύτητες (πρόκειται για απλό συμπέρασμα του τρίτου νόμου του Κέπλερ). Στην πραγματικότητα, ο τρίτος νόμος του Κέπλερ εφαρμόζεται μονάχα σ' αστέρες που βρίσκονται κοντά στην περιφέρεια ενός σπειροειδούς γαλαξία, εφόσον προϋποθέτει σταθερότητα της μάζας που περιλαμβάνει η τροχιά.









Οι αστρονόμοι έχουν ωστόσο διεξάγει παρατηρήσεις των τροχιακών ταχυτήτων των αστέρων στην περιφέρεια μεγάλου αριθμού σπειροειδών γαλαξιών, και σε καμία περίπτωση δεν ακολουθήθηκε ο τρίτος νόμος του Κέπλερ. Αντί να μειώνονται σε μεγάλες ακτίνες, οι τροχιακές ταχύτητες παραμένουν απόλυτα σταθερές, γεγονός που υποδηλώνει ότι η μάζα που περιλαμβάνει η τροχιά μεγάλης ακτίνας αυξάνεται, κι αυτό ισχύει για αστέρες που βρίσκονται φαινομενικά κοντά στα όρια του γαλαξία. Αν και βρίσκονται κοντά στα άκρα του φωτεινού τμήματος του γαλαξία, το τμήμα αυτό έχει περίγραμμα μάζας που φαινομενικά συνεχίζει πολύ πέρα από τις περιοχές στις οποίες κυριαρχούν αστέρες.









Ορίστε ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος: ας λάβουμε υπ' όψιν τους αστέρες που βρίσκονται κοντά στην περιφέρεια ενός σπειροειδούς γαλαξία, με τροχιακές ταχύτητες της τάξης των 200 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο κατά γενική ομολογία. Αν ο γαλαξίας αποτελούταν μόνο από ύλη που μπορούμε να δούμε, οι αστέρες αυτοί θα τον εγκατέλειπαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι οι τροχιακές ταχύτητες τους είναι τέσσερις φορές πιο μεγάλες από την ταχύτητα διαφυγής από το γαλαξία. Δεδομένου ότι δεν παρατηρούνται γαλαξίες που έχουν διασκορπιστεί με τέτοιο τρόπο, στο εσωτερικό τους πρέπει να υπάρχει μάζα την οποία δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν όταν αθροίζουμε όλα τα τμήματα που μπορούμε να δούμε.









Τι περιλαμβάνει το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής;









Συχνές ερωτήσεις, Φεβρουάριος 2002









Καθιερωμένο Μοντέλο είναι το όνομα που δίνουμε στην τρέχουσα θεωρία των στοιχειωδών σωματιδίων και πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η θεωρία αυτή περιλαμβάνει:









• Τις ισχυρές πυρηνικές αλληλεπιδράσεις που οφείλονται στα φορτία χρώματος των κουάρκ. Οι ισχυρές αλληλεπιδράσεις περιγράφονται από την κβαντική χρωμοδυναμική (QCD), και μεσολαβούν γι' αυτές άμαζα μποζόνια που τα λέμε γκλουόνια. Αυτά ανακαλύφθηκαν στο εργαστήριο DESY στην Γερμανία το 1979.









• Μια συνδυαστική θεωρία των ασθενών και ηλεκτρομαγνητικών αλληλεπιδράσεων, γνωστή σαν ηλεκτρασθενής θεωρία, που εισάγει τα δύο W και το ένα Z μποζόνιο σαν σωματίδια φορείς των ασθενών διαδικασιών, και τα φωτόνια σαν ενδιάμεσα σωματίδια για τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις. Τα μποζόνια ανακαλύφθηκαν το 1983 στο CERN.









• Και τέλος, οι ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις περιγράφονται αρκετά καλά από την καθιερωμένη πια θεωρία της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής (QED)









Είναι μία απλή και κατανοητή θεωρία που εξηγεί τις εκατοντάδες των σωματιδίων και τις περίπλοκες αλληλεπιδράσεις τους χρησιμοποιώντας μόνο:









• 6 κουάρκ μαζί με τα 6 αντικουάρκ









• 6 λεπτόνια (μιόνιο, ταυ, ηλεκτρόνιο και τα 3 νετρίνα τους), φυσικά κι' άλλα 6 αντισωματίδια.









• Τα σωματίδια φορείς των δυνάμεων, όπως το φωτόνιο, τα δύο μποζόνια W και Z και τα γκλουόνια.


Το Καθιερωμένο Μοντέλο ήταν ο θρίαμβος της σωματιδιακής φυσικής της δεκαετίας του 1970. Περικλεέι όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα και έχει από τότε προβλέψει με επιτυχία τι θα συμβεί σε μια μεγάλη ποικιλία πειραμάτων. Σήμερα, το Καθιερωμένο Μοντέλο είναι μια βαθειά ριζωμένη θεωρία με εφαρμογές πάνω σε μια ευρεία περιοχή συνθηκών.

ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (3D) ==== (6) ====

Από την φυσική ξέρουμε πως ένας αγωγός ή πηνίων όταν υφίσταται την επίδραση ενός μεταβλητού μαγνητικού πεδίο δημιουργεί ηλεκτρικό ρεύμα μέσα του, και η μετάδοση της ηλεκτρικής ενεργείας από ένα πηνίο στο άλλο γίνεται π.χ 1.000 - 3.000 φορές πιο έντονα όταν οι μαγνητικές γραμμές περνούν από έναν πυρήνα κλειστού κυκλώματος (μετασχηματιστέ), και όχι μέσα από την μάζα του χάλκινου σύρματος του πηνίου.

Η ευθύγραμμος μετάδοσης της ενεργείας του ηλεκτρομαγνητικού φαινομένου, δεν δικαιολογείται ούτε ηλεκτρικός ούτε μαγνητικός. Διότι τα δύο αυτά φαινόμενα πρέπει απαραιτήτως να κλείσουν κύκλωμα (είναι καμπύλα), ενώ η κύμα (η μετάδοση ενεργείας) δεν κλείνει κύκλωμα, αλλά μεταδίδετε ευθυγράμμως μέσα στον χώρο χωρίς να επιστρέφει στο σημείων εκκινήσεως της. Οι λόγοι που οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό είναι οι εξής: Το 1953 πειραματιζόμενος μα μετασχηματιστές πηνία κλπ, παρατήρησα ότι.

1) Όταν οι μαγνητικές γραμμές δεν περνούν από το σύρμα του πηνίου, αλλά απορροφούνται από τον πυρήνα του μετασχηματιστή, φυσιολογικά θα έπρεπε να έχουμε ελάττωση της ηλεκτρικής ενεργείας στο δευτερεύον, γιατί οι μαγνητικές γραμμές έχουν ελαττωθεί από το σύρμα του πηνίου, διότι περνούν από την μάζα του πυρήνα. Στην πραγματικότητα όμως έχουμε αύξηση π.χ 1.000 - 3.000 φορές. Τότε τι συμβαίνει;

2) Σε ένα ηλεκτρικό κύκλωμα. ηλεκτρόνια ξεκινούν από τον αρνητικό πόλο της πυγής, περνούν από το πηνίων δημιουργούν μαγνητικό πεδίο στον χώρο ή στον πυρήνα και επιστρέφουν από τον θετικό (κλείνουν κύκλωμα). Η μαγνητικές γραμμές επίσης από τον χώρο ή μέσα από τον πυρήνα, δηλαδή το ηλεκτρικό και το μαγνητικό πρέπει απαραίτητος να κλείνουν κύκλωμα, ή μέσον του χώρου ή μέσον του ηλεκτρικού και μαγνητικού κυκλώματος αντιστοίχως, αν π.χ ξεκινούν εκατό ηλεκτρόνια οπό τον αρνητικό πόλο, πρέπει απαραιτήτως να εισέρχονται εκατό οπό τον θετικό. Αν ξεκινούν εκατό μαγνητικές γραμμές από τον νότιο πόλο πρέπει απαραιτήτως εκατό να εισέλθουν από τον βόριο κλπ.

3) Όταν ο πυρήνας ενός μετασχηματιστή διαρρέετε από μεταβλητό μαγνητικό πεδίο αυτός ακτινοβολεί. Τι όμως; Δεν ακτινοβολεί όμως ούτε ηλεκτρόνια ούτε μαγνητισμό (μαγνητικές γραμμές).

4) Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα μεταδίδονται ευθυγράμμως από τον πομπό στον δέκτη. Αυτό άλλωστε είναι γεγονός. Αφού όμως το ηλεκτρικό και το μαγνητικό πεδίο είναι εκ της φύσεως τους να επιστρέψουν από εκεί που ξεκίνησαν, τότε πως γίνετε η κατάδοση των "ηλεκτρομαγνητικών" κυμάτων να συνεχίζετε και όταν ακόμη πάψει η αιτία που τα δημιούργησε; (το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο). Παράδειγμα τα ραντάρ, πομποί που εκπέμπουν στο διάστημα κλπ. κλπ. και αυτό είναι επίσης γεγονός. Τότε τι συμβαίνει; Από όσα προκύπτουν αν δεν κάνω λάθος, η μετάδοση της ηλεκτρικής ενεργείας δεν γίνετε ούτε ηλεκτρικός ούτε μαγνητικός, αλά με τρίτη διάσταση καθέτως και με τα δύο πεδία και μεταδίδεται ευθυγράμμως και κυματικός (πολωμένα) όπως το φως. Η αντίληψη ότι τα ερτζιανά κύματα είναι ηλεκτρομαγνητικής φύσεως, και ότι η ηλεκτρική ενέργεια μεταδίδεται ηλεκτρομαγνητικός στους μετασχηματιστές και στους πομπούς πρέπει να ΑΝΑΘΕΩΡΗΘΕΙ. Μεταξύ ηλεκτρικού και μαγνητικού κυκλώματος μεσολαβεί η μόνωση του σύρματος του καλουπιού κλπ. (η απόσταση που χωρίζει το πηνίο από τον πυρήνα). Η τρίτη διάσταση είναι αυτή που συνδέει την απόσταση μεταξύ των πηνίων και του πύρινος (μεταξύ πρωτεύοντος και πυρήνα, και μεταξύ πυρήνα και δευτερεύοντος, σχήμα 5). Ή μεταξύ κεραίας πομπού, και κεραίας δέκτου, σχήμα 6). Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει πως από το πηνίο του πρωτεύοντος προς τον πυρήνα πηγαίνει κάτι, και από τον πυρήνα προς το δευτερεύον πάλη πως εκπέμπεται κάτι. Τελικώς αυτό που συνδέει το πρωτεύον μα τον πυρήνα, και τον πυρήνα με το δευτερεύον ή γενικός τον πομπό με τον δεκτή, είναι η διαταραχή που υφίσταται ο χώρος από την ενεργειακή κατάσταση της ύλης των ηλεκτρονίων.






------------------------------------------------------

ΑΝ δεν τα πετάξετε, ΑΝ τα διαβάσετε, ΑΝ καταλάβετε τι λεω, ΑΝ σας συμφέρει, και ΑΝ δεν σας υποτιμά δεν σας υποβιβάζει, τότε προωθήστετα για της προοδευτικές ιδέες τους από έναν Έλληνα που τον θάψανε 26 χρόνια. Περιμένω δυναμικά της αντιδράσεις σας τη γνώμη σας την διαψεύσει σας, όσοι μπορούν και τολμούν ας το κάνουν, και όσοι έχουν της γνώσεις των θεμάτων που θίγω βεβαίως. (Έχω την εντύπωση πως κάτι λέγω). Όσοι θέλουν μπορούν να διαδίδουν την σελίδα: http://users.otenet.gr/~tzinis