Γράφει ο *Αμφικτύων
Πτήση στην Ατλαντίδα και στο Τρίγωνο των Βερμούδων
Το απόγευμα της 18 Αυγ. 1956 επιβιβαζόμουν στο τετρακινητήριο ελικοφόρο αεροπλάνο Super ‘G’ Constalation του Αμερικανικού Ναυτικού στην αεροπορική βάση Wheelus Airbase στη Λιβύη, με προορισμό τις ΗΠΑ. Η αεροπορική αυτή βάση είναι ο σημερινός κεντρικός αερολιμένας της Τρίπολης με το όνομα "Mitiga International Airport"-. Ηταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμουν την μεγάλη υπερδύναμη , η οποία τα χρόνια εκείνα βρισκόταν στο απόγειο της δόξης, ισχύος και ευμάρειας, σε ένα κόσμο που ήταν παντελώς κατεστραμμένος από τον 2ον Παγκόσμιο Πόλεμο. Σκοπός της μετάβασης μου εκπαιδευτικός. Η πτήση μας ήτο Τρίπολη-Αζόρες-Βερμούδες-Τσάρλεστον της Νοτίου Καρολίνας. Εκείθεν, εγώ και ένας ακόμη Έλληνας αξιωματικός, θα μεταβαίναμε σιδηροδρομικώς στο Fortmonmouth, New Jersey, για να παρακολουθήσουμε ετήσια εκπαίδευση σε συστήματα Διαβιβάσεων-Επικοινωνιών του Signal Corp. Στην Τρίπολη-Λιβύη, που ήτο τότε υπό αμερικανικό έλεγχο, είχαμε ταξιδεύσει με μικρό στρατιωτικό αεροπλάνο . Εκεί παραμείναμε επί μία εβδομάδα στην αεροπορική βάση Wheelus Airbase μέχρι ότου επιβιβασθούμε στο αεροπλάνο της γραμμής για τις ΗΠΑ . Βέβαια από τότε –που ήτο ακόμη βασιλεύς ο Ιντρίς-οι Λίβυοι έδειχναν τα αντιαμερικανικά τους αισθήματα και πετροβολούσαν τα αμερικανικά αυτοκίνητα, που περνούσαν από τις συνοικίες πριν εισέλθουν στην Τρίπολη.
Η πτήση πάνω από την Μεσόγειο ήτο ονειρεμένη και απολαυστική , καθώς ο καιρός ήτο καλός και ο μεσογειακός ήλιος εκτυφλωτικός . Το σούρουπο μας βρήκε πάνω από την Πορτογαλία . Πετάξαμε πάνω από την ωραία Λισσαβώνα η οποία είχε ανάψει μερικά νωχελικά φώτα σαν να ήθελε να κάνει το νυκτερινό της μακιγιάζ. Εκεί κάναμε το μέγα άλμα από την ξηρά προς τον Ατλαντικό ωκεανό. Το φως του ηλίου σε λίγο είχε χαθεί. Η ιδέα του Ωκεανού με τα θηρία, τα μεγάλα βάθη και τις διηγήσεις των ναυτικών είχαν αφήσει στο υποσυνείδητο μας τα στίγματα του. Δεν ήτο μικρό πράγμα να πετάς πάνω από τον αχανή Ατλαντικό μέσα στη νύχτα. Ηταν και το πρώτο βάπτισμα σε πτήση πάνω στον ωκεανό-δεν το κρύβω-και είχα κάποιο ενδόμυχο φόβο. Κάποια στιγμή θυμήθηκα την ιστορία του Περσέα και της Μέδουσας Γοργόνας, που μας είχε αναπτύξει, σαν παραμύθι, η δασκάλα μας στο Δημοτικό σχολείο της Κυπαρισσίας .
Δρασκελώντας τον ωκεανό οιώθεις σαν να έχει κάποιο μαγνήτη που σε τραβάει στο βυθό και ψάχνεις να βρεις στα πυχτά του σκοτάδια τον πάτο. Ενώ είναι γεγονός ότι οι πτήσεις πάνω στη θάλασσα είναι ομαλότερες από την ξηρά, εν τούτοις σε επηρεάζει αρνητικά η πτήση πάνω από θάλασσα. Βέβαια η πορεία που ακολουθούσαμε- κατά μήκος του Ισημερινού-ήτο κατά πολύ μακρύτερη και ίσως επικινδυνότερη , ιδιαιτέρως με τα βραδυκίνητα ελικοφόρα αεροπλάνα της εποχής . Κατά μήκος του Ισημερινού δεν υπήρχαν κάτω τα πολυάριθμα αεροδρόμια και τα αεροναυτιλιακά βοηθήματα που υπάρχουν στο βόρειο Ατλαντικό , όπου συνηθίζουν να πετούν το πλείστον των πολιτικών αεροπλάνων. Η διάρκεια της πτήσης από τον Ισημερινό για ένα ελικοφόρο αεροπλάνο διαρκούσε με τους ενδιάμεσους σταθμούς άνω των 32 ωρών .
Και ενώ αυτά σκεφτόμουν ένας ναύτης αεροσυνοδός μας προσέφερε μέσα σε στρατιωτικό δίσκο ξηρά τροφή. Καθώς είχαμε πεινάσει αυτό ήτο για μας κολατσιό . Σκεφτόμουν να ζητήσω και δεύτερο , αλλά ντράπηκα μήπως με πούνε πεινάλα. Υπήρχε βλέπετε και το εθνικό φιλότιμο. Παρόλο που είχα θέση στο παράθυρο δεν έβλεπα τίποτα κάτω καθώς η μαυρίλα του ωκεανού έσμιγε απόλυτα με την μαυρίλα του αφέγγαρου ουρανού στο απόλυτο σκοτάδι. Μόνο τα φλάς του αεροσκάφους αναβόσβηναν ασταμάτητα και έδιναν το στίγμα μας μέσα στο απέραντο χάος του ωκεανού. Σκεφτόμουν ότι 20.000 πόδια κάτω από τα πόδια μας ενδέχεται κάποια ποντοπόρα Ελληνικά πλοία στην γραμμή πορείας μας έπιαναν το φάρο μας. Ηταν κι’ αυτό μια επαφή με την πατρίδα, διότι ο Έλληνας θεωρεί το πλοίο μας, όπως και το αεροπλάνο, Ελληνικό έδαφος.
Η Πτήση άρχισε να χαλάει
Η πτήση ως τότε ήτο ομαλή καθώς και οι 4 κινητήρες του μεγάλου για τα μέτρα της εποχής αεροσκάφους λειτουργούσαν ιδανικά καίτοι ο θόρυβος τους ήτο μεγάλος . Ο χτύπος της καρδιάς μου και ο αρμονικός βόμβος των κινητήρων είχαν συντονισθεί απόλυτα και ούτε μιά στιγμή δεν πέρασε να μην παρακολουθώ-ακόμη και στην ενύπνια εγρήγορση- σαν ο εντεταλμένος μηχανικός την ομαλή λειτουργία των κινητήρων.
Όλα έβαιναν καλώς μέχρι τη στιγμή που είδα από μακριά ένα φεγγοβόλημα , κάτι σαν αστραπή. Αμέσως μου ήλθε στη σκέψη το θηρίο του ωκεανού η Μέδουσα –Γοργόνα. Φαίνεται ότι βγήκε να μας προϋπαντήσει , είπα μέσα μου.
Άσυναίσθητα υπέθεσα ότι κάπου μακριά συμβαίνει καταιγίδα. Εμάς δεν μας πιάνει και δεν έχουμε λόγο να φοβηθούμε. Εξ άλλου οι πιλότοι της Αμερικανικής αεροπορίας είναι αξιότατοι , εμπειρότατοι και καλώς εκπαιδευμένοι ώστε να αποφεύγουν τον κακό καιρό. Διότι τα ελικοφόρα αεροπλάνα ήσαν αναγκασμένα να ίπτανται το μέγιστον 20-25.000 πόδια και αδυνατούσαν να πετάξουν σε μεγάλα ύψη των 40.000 ποδών , όπως συμβαίνει τώρα με τα σύγχρονα αεριωθούμενα. Τούτο όμως σημαίνει ότι πετούσαν μέσα στην καταιγίδα .
Γι’ αυτό κατά κανόνα την παρέκαμπταν . Με το ρολόι μου πλησίαζαν μεσάνυχτα και οι αστραπές έρχονταν όλο πιό κοντά , και μας πλησίαζαν. Σε λίγο τις βλέπαμε να ελίσσονται σαν τεράστια φωτεινά φίδια στον νυκτερινό ουρανό. Βροντές βέβαια δεν ακούγαμε λόγω του θορύβου των κινητήρων.
Η Καλυψώ μας υποδεχόταν απειλητικά
Τότε πήραμε την εντολή να φορέσουμε τα σωσίβια μας , που όπως μας είπαν ήταν μιά βασική επιχειρησιακή διαδικασία (standing operating procedure) ή SOP όπως λέμε στο Στρατό, όπως συμβαίνει άλλωστε και στα πολιτικά αεροσκάφη με την επίδειξη των σωστικών μέσων. Τότε δεν σας κρύβω ότι ανησύχησα. Γιατί αυτή τη στιγμή; Αλλά πάλι η δύναμη θελήσεως και η συναίσθηση ότι οι πιλότοι μας γνωρίζουν καλά τη δουλειά τους επιβλήθηκαν στο φόβο.
Εξ άλλου τα αμερικανάκια ούτε καν ενοχλήθηκαν . Νωχελικά μασούσαν την τσίχλα τους. Σε λίγο είχαμε ανταμώσει την καταιγίδα και μας κτυπούσε ανελέητα από κάθε μεριά. Το σκάφος σκαμπανέβαινε σαν καρυδότσουφλο στο πέλαγος. Τα φλάς στα ακροπτέρυγα μόλις και μετά βίας έβγαζαν ένα αχνό φως που προσπαθούσε να διαπεράσει το πηχτό σύννεφο της καταιγίδας. Κάπου-κάπου ένας προβολέας έπεφτε ερευνητικά στα φτερά σαν να ήθελε κάτι να εξετάσει, πότε το δεξί και πότε το αριστερό. Ευτυχώς που βλέπαμε και αυτά, που δήλωναν ότι ακόμη τα φτερά είναι κολλημένα και βρίσκονται ακόμη στη θέση τους . Σε τέτοιες στιγμές γίνεσαι ένα με το μέσον, με το πλοίο, αλλά περισσότερο με το αεροπλάνο, που δεν έχεις δυνατότητα διαφυγής.
Το αεροπλάνο μας έρμαιο του Κυκλώνα «Betsy»
Η βυθισμένη ήπειρος της Ατλαντίδας μας έστελνε απειλητικά μηνύματα. Μήπως μας έμελλε να πάμε στον βυθό-5.000 μ. βάθος- για να ανακαλύψουμε τα μυστικά της ; Πάντως εγώ δεν είχα στο νού μου να πεθάνω. Πάντα υπάρχει κάποιο παραθυράκι διαφυγής, αρκεί να μην δειλιάσεις εκείνο το κρίσιμο δευτερόλεπτο και να κάνεις τις σωστές κινήσεις για να σωθείς.
Τώρα το μέλημα μου έφυγε από τους κινητήρες και πήγε στα φτερά. Φοβόμουν μην ξεκολλήσει κανένα φτερό, καθώς τα έβλεπα να σείονται σαν πλατανόφυλλα στη δυνατή θύελλα. Αλλά πάλι επειδή μου άρεσε η αεροπορία είχα μυηθεί σε πολλά μυστικά του αεροπλάνου και ήξερα ότι αν δεν εσείοντο τα φτερά θα κινδύνευαν να κοπούν από τις αναταράξεις. Είδατε ποτέ να σπάσει το φτερό του πουλιού που είναι ελαστικό; Αντίθετα σπάει το γυαλί που είναι σκληρό.
Το σκάφος χοροπηδούσε , κουτρουβαλούσε και έπεφτε σε χάσματα ή κενά αέρος και ανεβαίνοντας έβγαιναν κυριολεκτικά τα έντερα μας από στόμα. Αν κρατιόταν ακόμη εν πτήσει , ασφαλώς το χρωστάγαμε στην μαεστρία του κυβερνήτη.
Οι κεραυνοί και οι αστραπές περνούσαν δίπλα μας και σκεφτόμουν ένα ακόμη κίνδυνο , μήπως μας διαλύσει κάποια μεγάλη εκκένωση στατικού ηλεκτρισμού; Αλλά πάλι παρηγορούμουν ότι όλα τα αεροπλάνα έχουν ακίδες στα φτερά-τα αλεξικέραυνα- που διώχνουν τα φορτία από το σκάφος, χωρίς να του προξενήσουν βλάβη. (Όμως μερικές δεκαετίες αργότερα μας χτύπησε- σε αεροσκάφος της Ολυμπιακής- κεραυνός πάνω από το αεροδρόμιο της Βιέννης και τραντάχτηκε ολόκληρο το σκάφος, ωσάν να έπεσε επάνω του βόμβα . Όλοι παγώσαμε. Υποθέσαμε ότι εκείνο το λεπτό ήταν το τελευταίο. Ηταν βλέπετε η εποχή της αεροπειρατείας και φοβηθήκαμε τη βόμβα του αεροπειρατή . Όμως η πτήση συνεχιζόταν ομαλά και ησυχάσαμε. Ευτυχώς ο κεραυνός περιορίσθηκε να κάψει την λυχνία του αριστερού φτερού)
Το αεροπλάνο μας είχε μπει στη φάση της προσγείωση και τα φαινόμενα συνεχίζονταν αμείωτα. Κατεβαίναμε αλλά με φούλ τους κινητήρες. Πού πηγαίναμε μόνον ο κυβερνήτης εκείνη την στιγμή ήξερε , αν ήταν κι’ αυτός σίγουρος. Γιατί μέσα στις θύελλες ζαλίζονται και αποσυντονίζονται και τα όργανα πλεύσεως (πυξίδες, ραδιοβοηθήματα κ.α) Πάντως όλα έδειχναν ότι προσεγγίζαμε στην αμερικανική αεροπορική βάση των Αζορών . Εμείς βέβαια δεν βλέπαμε κάτω το παραμικρό. Και να σκεφθεί κανείς ότι το νησί είναι η κορυφή ενός βουνού που γλύτωσε πιθανόν από την μεγάλη γεωλογική καταστροφή που βύθισε την Ατλαντίδα . Στην κορυφή του βουνού υπάρχει ο κώνος ενός εν ενεργεία ηφαιστείου. Λές να κολλήσουμε σε κάποια απόκρημνη πλαγιά του , όπως είχε γίνει με εκείνο το μοιραίο ατύχημα στον Υμμητό πριν χρόνια;
Τώρα η αγωνία μου επικεντρωνόταν αν θα βρει μέσα σ' αυτή τη θύελλα το αεροδρόμιο για να προσγειωθεί. Και πάλι θα ήταν ομαλή η προσγείωση; Εμείς δεν βλέπαμε τίποτα παρά μόνον αστραπές και σκαμπανεβάζαμε μέσα σε πυκνά καταιγιδοφόρα νέφη. Αλλά και πάλι γνώριζα ότι είχαν όργανα πλεύσεως και GCΑ (Ground Controlled Approach) Αυτό είναι μιά υπηρεσία στα αεροδρόμια για να κατευθύνει ασφαλώς τα αεροπλάνα κατά την προσγείωση. Αλλά και αν από κάποια κακή τύχη πέφταμε υπήρχε έστω και μικρή πιθανότης να γλυτώσω τον σκοτωμό και τον πνιγμό χάρις στο σωσίβιο και τότε κάποιο από τα εκατοντάδες Ελληνικά πλοία που πλέουν σε εκείνες τις άξενες θάλασσες θα με μάζευε είτε ζωντανό , είτε το κουφάρι μου και θα το πήγαινε στην πατρίδα. Τι σου είναι ο άνθρωπος; Από υπέρβαση σε υπέρβαση. Πάντα μου έδινε θάρρος το παράδειγμα των Αργοναυτών οι οποίοι σε πανάρχαιους χρόνους διέσχιζαν με πλοία τους εκείνες τις άξενες θάλασσες . Και εγώ φοβόμουν σε ένα μεγαθήριο των αιθέρων με όλα τα μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας; Τότε άρχισα να ετοιμάζομαι να πατήσω στα παραδείσια νησιά των Αζορών , που αν το ξεστόμιζα λίγα χρόνια πριν, θα με περνούσαν για τρελό. Για δέσιμο στο Δρομοκαίτιον ο τύπος.
Αζόρες: Προσγείωση μέσα στη θύελλα
Οι Αζόρες (Πορτογαλικά: Açores, Νησιά των Γυπών) είναι ομάδα νησιών της Πορτογαλίας και αποτελούν το δυτικότερο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπέιρου. Έχουν έκταση 2.335 τετραγωνικά χιλιόμετρα πληθυσμό 242.000 κατοίκους. Τα 10 κυρίως νησιά που αποτελούν τις Aζόρες βρίσκονται στο βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και είναι τα νησιά Σάντα Μαρία, Σάου Μιγκέλ, Φαγιάλ, Φλόρες, Κόρβου, Σάου Ζόρζε, Φορμίγκος, Τερσέιρα, Πίκου και Γκρασιόζα. Είναι ηφαιστειογενή νησιά με συχνούς σεισμούς, κλίμα υγρό και θερμό με μέση ετήσια θερμοκρασία τους 18οC. Εκεί συμβαίνουν συχνά φαινόμενα και καταιγίδες.
Τελικά η προσγείωση μας έγινε ,εν μέσω ραγδαιοτάτης βροχής και σφοδρών μετωπικών ανέμων, ομαλά . Εξω έβρεχε με το κανάτι και γίναμε μούσκεμα μέχρις ότου επιβιβασθούμε στα λεωφορεία για να μας μεταφέρει στην λέσχη αξιωματικών. Ήταν περασμένα μεσάνυκτα . Πετούσαμε κάπου δώδεκα ώρες.
Στη λέσχη των Αζορών αποζημιωθήκαμε με ένα ζεστό γεύμα , φρούτα και καφέ και σε λίγότερο από μια ώρα επιβιβασθήκαμε και πάλι για το δευτερο και μακρύτερο σκέλος προς Βερμούδες. Υπ’ όψιν ότι στο δρομολόγιο αυτό δεν υπήρχε αεροδρόμια κάτω, παρά μόνον ωκεανός. Στο μεταξύ είχε αλλάξει και το πλήρωμα με νέο. Ο παλιός κυβερνήτης εκάθησε στην μπροστινή θέση πλάι μου και πιάσαμε τη συζήτηση . Ηταν ένας σαραντάρης πιλότος, βετεράνος του Β! Π.Π, Σοβαρός, ψύχραιμος επαγγελματίας . Εξ άλλου το είχε αποδείξει λίγο πριν όταν προσγείωσε επιτυχώς αυτό το θηρίο μέσα στην καταιγίδα.
Η Καλυψώ που λεγόταν ‘’Betsy”
Είπα στον κυβερνήτη ότι είχαμε κακό καιρό. Και αυτός μου απήντησε ότι περάσαμε στα κράσπεδα του κυκλώνα ‘Hurricane Betsy’ . Τότε κατάλαβα τι είχε συμβεί. Φτηνά την γλυτώσαμε. Στην εφημερίδα STAR AND STRIPES στην λέσχη διάβασα τα εξής:
Hurricane Betsy:
Category 3 hurricane (SSHS)
Durationn : August 9 – August 20/ Διάρκεια 9-20 Αυγ. 1956
Intensity :120 mph (195 km/h) (1-min), 954 mbar (hPa)
Ισχύς 120 μίλια / όρα(195 χλμ/ώρα, βαρομετρικό χαμηλό 954(μιλιμπάρ)
As an Azores-Bermuda high moved northeastward and cold air aloft entered the Tropics, strong divergence led to the formation of Tropical Storm Betsy on August 9 in the tropical Atlantic. It moved westward, and rapidly intensified to a 120 mph (190 km/h) major hurricane on August 10. Betsy moved through the Lesser Antilles on the August 11, causing major damage to Guadeloupe, and weakened as it moved northwestward. The hurricane hit Puerto Rico on the August 12, and after causing heavy flooding while crossing, re-strengthened to a 110 mph (180 km/h) hurricane. Betsy crossed the Bahamas, turned northeastward, and became extratropical on August 18 over the North Atlantic. Betsy was responsible for $35.88 million (1956 dollars) in damage and 27 fatalities
Ώστε ακόμη κρατάει μίσος σε μας τους Έλληνες η Καλυψώ για την απώλεια του Οδυσσέα; Σκεφτόμουνα ! Παλιά βύθιζε τα πλοία και χαιρόταν να βλέπει τους ναυαγούς να χαροπαλεύουν με τα κύματα. Τώρα χτυπάει και τα αεροπλάνα. Μήπως ακόμη θυμάται την έχθρα του Περσέως και προς χάριν του μας έκανε αυτή την λαχτάρα ; Εξ άλλου πρέπει να του χρωστάει υποχρέωση –όπως και στους Έλληνες – που από θνητή που ήταν την έκαναν αθάνατη . (Ητο κόρη του Φόρκυνος και της Κητούς. Αυθεντική Ελληνίδα κι’ αυτή ) Αλλά φαίνεται ότι η Ατροπός τξς χάλασε τα σχέδια. Η πρώτη Μοίρα, η Λάχεση έριξε το λαχνό με το ταξίδι μας στην Αμερική με εκείνο το αεροπλάνο , εκείνη την εποχή, από εκείνο το δρομολόγιο. Η Κλωθώ προχώρησε πιο πέρα και έφερε τον κυκλώνα ‘Betsy ‘ ενάντια στο αεροπλάνο μας. Όμως η καλή Ατροπός δεν το ενέκρινε και δεν το έκανε αναπότρεπτο ατύχημα. Αν λοιπόν έχεις τύχη διάβαινε που λέγανε παλιά .. και ριζικό περπάτει. Όχι δεν πιστεύουν οι Έλληνες στο κισμέτ. Και αυτό μας το αποδεικνύει η Ατροπός που μπορεί να αποτρέψει το κακό. Βέβαια «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Είδα τον κυβερνήτη δίπλα μου αρκετά κουρασμένο . Και εγώ ήμουν κουρασμένος και λαγοκοιμόμουνα . Το αεροπλάνο τώρα πετούσε στην ουρά του κυκλώνα μέσα σε σύννεφα , αλλά ο καιρός είχε σαφώς βελτιωθεί και περάσαμε μια σχετικά ήρεμη νύχτα στο αεροσκάφος . Όμως ο παλιός κυβερνήτης δεν έλεγε να κλείσει μάτι. Τον ρώτησα γιατί δεν κοιμάται ; Μου απάντησε ότι ποτέ δεν κοιμάται στο αεροπλάνο. Προφανώς έχει κι' αυτός τις ανησυχίες του. Ίσως να μην εμπιστευόταν τους άλλους στο πηδάλιο; Μπορεί να σκεφτόταν τη γυναίκα του και τα παιδιά του… Ποιος ξέρει τις σκέψεις των ανθρώπων;
Τον ρωτώ: Γιατί φωτίζατε τα φτερά με τον προβολέα; Αυτό ήταν η μεγαλύτερη μου ανησυχία μου απαντά. Φοβόμουν να μην παγώσουν. Και μου εξήγησε ότι μέσα στις καταιγίδες , λόγω απότομης μεταβολής της θερμοκρασίας και της πιέσεως δημιουργείται στα φτερά παγοποίηση. Αυτή καταστρέφει τη μορφή των πτερύγων και εμποδίζει να λειτουργήσουν τα πτερύγια . Αυτό είναι αιτία που έχει οδηγήσει σε πτώση πολλά αεροπλάνα μέσα σε θύελλες και όχι το σπάσιμο των φτερών.
Στα λημέρια του Χριστόφορου Κολόμβου
Αργότερα πήραμε 2-3 σήματα "προσδεθείτε και μην καπνίζετε" αλλά ήδη είχαμε συνηθίσει στις αναταράξεις . Αυτές πάνω από το τρίγωνο των Βερμούδων μας φαίνονταν αμελητέες. Δεν είναι δυνατόν να πλεύσεις σε αυτή την περιοχή και να μην θυμηθείς τον θαλασσοπόρο Χριστόφορο Κολόμβο(Cristóbal Colón) ο οποίος το 1492 είχε πλεύσει σ’ αυτά τα νερά και ανακάλυψε για Δευτέρα φορά την Αμερική, διότι την πρώτη φορά την ανακάλυψαν Έλληνες και πάλι (Αργοναύτες) μερικές χιλιάδες χρόνια πριν. Όμως το κατεστημένο μας παραμυθιάζει με ψέματα: Ψέμα ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν ισπανός. Ηταν Έλληνας καπετάνιος από τη Χίο, του οποίου ο πατέρας πήγε οικογενειακώς στη Γενοβα-όπως συνηθίζουν να ξενητεύονται οι Χιώτες. Εν συνεχεία, ο νεαρός καπετάνιος κι’ αυτός (Χριστόφορος Κολόμβος) κατετάγη στο στόλο του βασιλιά της Ισπανίας. Το ίδιο ψέμα λένε όταν ονομάζουν τον Ελ Γκρέκο , ισπανό ζωγράφο. Ναι το είδα στο Μουσείο Τέχνης του Σικάγου. Και οι αθεόφοβοι διαψεύδονται από τον ίδιο που διαλαλεί ότι είναι Έλληνας(Greco). Τι άλλο να τους πει; Όσον αφορά τον Χριστόφορο Κολόμβο , το δηλώνει με την υπογραφή του . Τα αρχικά του ονόματος του τα γράφει με Ελληνικά γράμματα Χρ και συνεχίζει λατινικά. Πράγματι υπάρχει ακόμη οικογένεια Κολόμβου στη Χίο, όπως υπάρχει και σε άλλα μέρη. Για παράδειγμα ο καλός φίλος στρατηγός Νικόλαος Κολόμβας ή Κολόμβος από το Μεσολόγγι ( Εμείς τα παιδιά του 1940, μολονότι περάσαμε τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο , την Κατοχή και τον Εμφύλιο και ουσιαστικά βγήκαμε με σοβαρές ελλείψεις από τα σχολεία, εν τούτοις πήραμε μια ελληνοπρεπή παιδεία , αγάπη προς την Πατρίδα, σεβασμό προς το Έθνος και τον άνθρωπο, αγάπη για τη ζωή και για τον Αγώνα. Την δια βίου μάθηση, που δήθεν προβάλλει τώρα η Νέα Τάξη, εμείς την κάναμε θετική πράξη και συμπληρώσαμε τις ελλείψεις μας είτε αυτοδίδακτοι, είτε μετέπειτα στα στρατιωτικά σχολεία, άλλοι στα πανεπιστήμια, ή και στο μέγα πανεπιστήμιο της ζωής. Διότι τηρούσαμε το ρηθέν από τον Σωκράτη «γηράσκω αεί διδασκόμενος» Αντίθετα η Νέα Τάξη προβαίνει στην μαζοποίηση του ανθρώπου, στην πολτοποίηση της συνειδήσεως , ώστε να κάνει το άτομο νούμερο , καταναλωτικό όν και ένα τίποτα.
Βερμούδες : ένας επίγειος παράδεισος
Πετάξαμε ημέρα πάνω στα γαλαζοπράσινα νησιά των Βερμούδων με τον παράξενο βυθό που θαρρείς ότι είσαι σε πισίνα. Το 12ωρο ταξίδι μας από Αζόρες στις Βερμούδες έπαιρνε τέλος . Σε λίγο προσγειωθήκαμε ομαλά στο αεροδρόμιο των Βερμούδων. Οι Βερμούδες είναι νησιωτική χώρα στον Ατλαντικό Ωκεανό, με έκταση 53 km² και πληθυσμό 67.837 κατοίκους, με βάση εκτιμήσεις του 2009. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Χάμιλτον. Είναι υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου. Εκεί είχε ένα θαυμάσιο καιρό, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Ένοιωσα σαν να βρισκόμουν στον παράδεισο . Παντού εξωτικά λουλούδια, ανθισμένα δένδρα και καταπράσινα λιβάδια, όμορφα σπίτια και μεγάλα ξενοδοχεία, ωραιότατα τουριστικά πλοία και πλωτά σκάφη . Κάτι που τότε έλλειπε από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ελλάδα. Τόπος ακριβός , τουριστικός τόπος πολυτελείας για υψηλά πορτοφόλια . Στη ανοικτή λέσχη αξιωματικών δοκιμάσαμε για πρώτη φορά τα άγνωστά τότε « grape froot» . Τα νομίσαμε για υπερφυσικά λεμόνια και τα στύψαμε στην ομελέττα. Αλλά σε λίγο καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε αντιληφθήκαμε την γκάφα μας. Οι άλλοι το έτρωγαν με το κουτάλι. Νέος κόσμος , νέα ήθη! Ακόμη δεν είχαμε αμερικανοποιηθεί. Με το γυρισμό είχαμε πλήρως αμερικανοποιηθεί και το θεωρούσαμε τιμή μας . Που να ξέραμε τα ζωντόβολα…Στερνή μου γνώση…. Επρεπε να …χρεοκοπήσουμε για να αποκτήσουμε αυτογνωσία.
Αμέρικα, Αμέρικα!! Επί τέλους στις ΗΠΑ
Αφού επιθεωρήθηκε και ανεφοδιάσθηκε το αεροσκάφος επιβιβασθήκαμε και απογειωθήκαμε για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μας. Προορισμός το Τσάρλεστον της Νότια Καρολίνα(South Carolina ). Αδημονία πότε θα πατήσουμε στην Αμερική. Ούτε ο Κολόμβος δεν είχε τόση. Μετά 8ωρη πτήση τελικά προσγειωθήκαμε την επομένη το πρωί στην εκεί αεροπορική βάση. Ηταν η Τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας στο αεροπλάνο, το οποίο είχε γίνει κατοικία μας.
Το Τσάρλεστον και οι φυλετικές διακρίσεις
Το Charleston παραμένει αναλλοίωτο , σαν να μην κύλισε ο χρόνος από την εποχή που ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ: λιθόστρωτα δρομάκια , ιππήλατες άμαξες , λάμπες αερίου για φωτισμό , δενδροστοιχίες και πολλές εκκλησίες με τα καμπαναριά τους, όλα παραδοσιακά και νοσταλγικά του περασμένου καλού καιρού. Αυτό πέρασε πολέμους , κυκλώνες , σεισμούς και βγήκε νικητής, σαν τις γυναίκες που παρά την ηλικία τους διαθέτουν χάρη, αποφασιστικότητα και γοητεία. Η ιστορία της περιοχής αρχίζει από το 1663 , από την εποχή του Καρόλου του 2ου της Αγγλίας . Αυτός δώρισε την περιοχή της Καρολίνας-όπως οναμάσθηκε προς τιμήν του-στον 8ον από τους πιό έμπιστους φίλους του , Lord's Proprietors, μετά την περίοδο του Κρόμβελ. Η πόλη του Charleston ιδρύθηκε το 1670 στις όχθες του ποταμού Ashley River , και ονομάσθηκε τότε Charles Towne . Αργότερα μετακινήθηκε στην ακτή, στο Oyster Point, από τον Anthony Ashley-Cooper . Είναι μεγάλος λιμένας και πρωτεύουσα της Πολιτείας της Νότιας Καρολίνας. Charleston ονομάσθηκε το 1683. Η γνωστή από τον ομώνυμο χορό πόλη του ‘Charleston’ είναι μια πόλη με μικτό πληθυσμό(λευκόύς και νέγρους) . Ηταν η εποχή του καπνίσματος, αλλά και των φυλετικών διακρίσεων. Χωρίς να έχουμε ενημερωθεί για την κατάσταση εκεί φθάσαμε στο κέντρο της πόλεως με το λεωφορείο και εν συνεχεία πεζοπορώντας περιπλανηθήκαμε στην πόλη. Όμως για κακή μας τύχη πέσαμε σε περιοχή μαύρων και τότε αντιληφθήκαμε τι σημαίνουν φυλετικές διακρίσεις. Δεν ίσχυαν μόνο για τους λευκούς προς τους μαύρους αλλά και των μαύρων εναντίον των λευκών. Τότε για καλή μας τύχη μια αστυνομική περίπολος μας σταμάτησε –προφανώς αντελήφθη ότι είμαστε ξένοι από την ενδυμασία μας- και μας συνέστησε διακριτικά να φύγουμε από εκεί διότι κινδύνευε η ασφάλεια μας. Ηταν η πρώτη ψυχρολουσία στον Νέο Κόσμο. Ποιος να φανταζόταν ότι σήμερα αντιμετωπίζουμε το ίδιο ή και χειρότερο πρόβλημα στην πατρίδα μας ; Ότι κινδυνεύουμε να εισδύσουμε στην κεντρικότερη πλατεία των Αθηνών ,στην Ομόνοια και σε πολλές άλλες γειτονιές του ιστορικού κέντρου; Ο Πολυπολιτισμός στην πράξη απέτυχε οικτρά. Τον επόμενο χρόνο κατά την επιστροφή μας ακολουθήσαμε το δρομολόγιο Τσάρλεστον- Βερμούδες-Καζαμπλάνκα –Λιβύη –Αθήνα. Τούτη τη φορά η Μέδουσα Γοργόνα μας χαμογελούσε με χάρη και μας κατευόδωσε φιλόξενα. Αργότερα που επισκέφθηκα τη Χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό την συνάντησα απολιθωμένη στους ναούς των Ινκας και Ατζέκων. Όμως τούτη τη φορά ήξερα ότι η Μέδουσα Γοργόνα ήταν κι’ αυτή γνήσια Ελληνίδα που ξενιτεύτηκε με τους ναυτικούς μας σ’ αυτή τη παράξενη, αλλά και όμορφη θάλασσα , που διαθέτει αρκετά Ελληνικά τοπονύμια (όπως τα νησιά: Άνδρος , Μαραθών) Ο Περσέας δεν πήγε μία και μόνο φορά σε κείνα τα μέρη . Πολλές γενιές Ελλήνων πήγαν σε κείνα τα μέρη και κατοικούν μονίμως εκεί . Δυστυχώς η μαμά –Ελλάς τους έχει ξεχάσει , χωρίς όμως αυτοί να την ξεχνούν. Κάθε φορά που ο γιός μου που ζεί και προκόβει στην Αμερική, όταν φθάνει στο αεροδρόμιο πάντα με παίρνει τηλέφωνο πριν πετάξει. Αντιλαμβάνομαι ότι θέλει να του ευχηθώ σιωπηρώς το «καλό ταξίδι». Γνωρίζει ότι έχω γλυτώσει αρκετές φορές από του χάρου τα δόντια: 1/ Σαν παιδί όταν κάθισα στον προφυλακτήρα ενός στρατιωτικού Γερμανικού τράμ και με απείλησαν με τα πιστόλια η Γκεστάπο να με σκοτώσουν . Προτίμησα να πέσω εν κινήσει και γλύτωσα. 2/ Στο αεροπλάνο για τη Σιγκαπούρη που έπιασε ο κινητήρας του φωτιά 3/ Όταν μας χτύπησε κεραυνός στο αεροσκάφος της Ολυμπιακής και 4/ Με την Betsy. Και ποιος ξέρει και πόσες άλλες φορές χωρίς να το αντιληφθώ; Φαίνεται ότι έχω φιλίες με την Ατραπό . Έτσι μπορώ να την προσκαλώ και να μεσιτεύω και για λογαριασμό άλλων. Καλά ταξίδια λοιπόν στους ναυτιλομένους και αεροναυτιλομένους ανά την υδρόγειο. Ας τους προστατεύει η Αθηνά με την ασπίδα της, που φέρει τη Μέδουσα. Σύμβολο σύνεσης, αλλά και θάρρους και διακινδύνευσης .
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης-Συγγραφεύς-Ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/
